D Papyrus-Handschrift 4Q120 (au pap4QLXXLevb; AT22; VH 46; Rahlfs 802; LDAB 3452) gilt as eis vu den eltischte bekannte Dokumänt vu der Septuaginta, der griechische Übersetzung vum Alte Teschtamänt. Alles i allem sinds 97 Fragmänt; 31 dervu sind gnueg gross, das me si chan idäntifiziere: Si ghöred alli zum biblische Buech Leviticus. Gfunde hät me si z Qumran am Tote Meer. Gschribe worde isch es im erschte Johrhundert vor Christus. Si ligged hüt im Rockefeller Museum z Jerusalem.

4Q120

Zwei Bispil:

Lev 4:27

[αφεθησεται ]αυτωι εαν[ δε ψυχη μια]
[αμαρτ]η[ι α]κουσιως εκ[ του λαου της]
[γης ]εν τωι ποιησαι μιαν απ[ο πασων]
των εντολων ιαω ου πο[ιηθησε] [1]

Lev 3:12–13

[τωι ιαω] 12 εαν δ[ε απο των αιγων]
[το δωρ]ον αυτο[υ και προσαξει εν]
[αντι ι]αω 13 και ε[πιθησει τας χει] [1]

Literatur ändere

  • Eugene Ulrich: 120. pap4QLXXLeviticusb. I: Discoveries in the Judaean Desert: IX. Qumran Cave 4: IV. Clarendon Press, Oxford 1992, ISBN 0-19-826328-7, S. 167–186, Tafele XXXIX–XLI.
  • Eugen Ulrich: The Septuagint Manuscripts from Qumran: A Reappraisal of Their Value. I: George J. Brooke, Barnabas Lindars (Ug.): Septuagint, Scrolls, and Cognate Writings (= SBL Septuagint and Cognate Studies. Band 33). Scholars Press, Atlanta 1992, S. 49–80.
  • Patrick W. Skehan: The Qumran Manuscripts and Textual Criticism. I: Volume du congrès. Strasbourg 1956 (= Supplements to Vetus Testamentum. Band 4). Brill, Leiden 1957, S. 148–160.

Referänze ändere

  1. 1,0 1,1 Anthony R. Meyer: The Divine Name in Early Judaism: Use and Non-Use in Aramaic, Hebrew, and Greek. McMaster University 2017.