Text:August Lustig/A. Lustig Sämtliche Werke: Band 1/Drei Tàg uf em Bieneberg.

D'Welt isch doch schön, das müess me sage,
Wenn eim als d'Freiheit lacht mithi!
Nur schad, 's isch viel z'g'schwind umme gsi...
Verlàwe ka me schöne Tage
Bi Liestel uf em Bieneberg!...

Wie schön! was fir e Meisterwerk
Hat dert d'Natür un d'Kunst ufbaüe!

D'Terrasse nur alleinig scho,
Wo sich's druf losst in d'Wite schaüe,
Isch d'Reis werth; 's git nitt viel eso!
Me ka geh wit un breit dert hinte,
Kei schön're Lag isch niene z'finde!

Dr letschte Tag wird b'sunders noch
In mim Gedàchtniss lang furtlewe;
Sieh-n-ich das Bild, das schöne, doch
Ganz frisch un lebhaft vor mir schwewe,
As wàr's vor mine-n-Aüge do:

Am Morge frieih hat d'Sunne scho
Am Himmel thront, am schone blaüe,
Derr owe; doch im tiefe Thal,
So wit as 's Aüg hat kanne schaüe,
Uf alle Site, iwerall
Sin wisse, dicke Wulke gsi
As wie unendlige Schneefelder,
Wo nur vo Zit züe Zit mithi
Ne hocher Gipfel sine Wàlder
Noch zeigt hat, duftig grien un frisch.
Was fir e-n-Ablick!... 's isch nitt z'b'schriwe,
So ebbes thüet eim immer bliwe!

Doch bol isch's furt, wie's kumme-n-isch,
As wie ne Traümbild still verschwunde,
Verwandelt in e Nàwelflor,
Wo alles züedeckt hat dert unte;
Schier hat me-n-Angst biku dervor,
Sich so trennt z'sàh vo aller Welt

Wie uf em Meer, nit in dr Wite,
Verschwunde-n-alles, Wald un Feld
Un Sunneschin!...

Doch thüet er strite,
Bol isch das Nàwelmeer verstràit,
Vom kiehle Morgeluft furttràit,
Wie Geisterg'stalte ummezoge,
Still un phantastisch hin un her,
Bis endlig alles isch verfloge
Im blaüe Himmel...

G'wiss, 's isch schwer,
Das Bild jetz z'b'schriwe, wo derno
In unserm Blick sich isch ku biete;
Nie kännte d'Aüge dra ermiede,
Mr hàn mit Mieih uns trennt dervo.

Anstatt Schneefelder ohne Zahl
Un Nàwelmeer mit ihre Woge,
Hàn sich dert unte Berg un Thal
Anander g'reiht in wite Boge
In ihrer ganze volle Pracht,
Vom schönste Sunneschin ag'lacht;
Ne Wasserfall hat in dr Wite
Si Silwer g'spiegelt hell un klar,
Un iwerall, uf alle Site,
Sin Därfle gsi ne ganze Schaar,
E kleiner Pfad, bol dert, bol do,
Isch g'stige-n-iwer Matte, bunte,
Un g'heimnissvoll im Wald verschwunde,
Hat eim in Schatte g'lockt eso;
Un iwer alles das dà Schimmer,
Dà blaüe Duft, wo Berg un Thal
Eso poetisch kleidet immer;
Dà stille Friede iwerall,
Wo eim umringt vo alle Site,
Wo küm e Lüt stört in dr Wite,
Die Luft voll Wohlg'ruch aller Sorte,
Das alles hat eim 's Herz erfreit,
Un b'schriwe ka me's nitt mit Worte,
Sunscht hätt ich's viellicht besser g'sàit.

E Wort fir Die noch, wo vorziehn,
Am Tisch dert z'süeche-n-ihre Freide,
Un wo züe de Natürschönheite
Ne güete Kuche zähle thien:
Se thüet dert 's grösste Lob verdiene,
Dr Herr vom Hüs isch a scharmant
Un thüet eim g'wissehaft bediene;
Das alles isch scho längst bekannt!