Simon Gfeller: Eichbüehlersch. Kapitel 11
KAPITEL 11
Die Zwüschezyt ischt usgnutzet worde, für mit dene junge Lüte Rücksprach z’näh un es Schritteli vorwärts z’tue.
Bim Graber het’s gheiße: «Wi hets’ der jetzen uf däm Eichbüehl gfalle? Weischt — eh, wen i mi nid irre, isch es dene nid numen um ene Fülihandel z’tue gsi. Es chönnt sy, daß dä Res no anger Absichte hätt. Emel d’Muetter Änni wär derfür, das han i dütlig möge gmerke. Sie het e Huuffen uf der, un i gloube, e Schwigertochter hätt’s dert nid ungfreut. Was sie hei u wi sie sy, hesch jo sälber chönne gseh u gspüre. Öppe der Fitzer mache u si schneidig härestelle, das bringt er nid fertig, der Res. Weder eh — dert düre hesch du jo dyner Erfahrige hinger der. Dernäbe schynt er ke ungäbige Bürschtel z’sy u i der Burerei nid schlächt bschlage. Aber nid daß i di wett uberreden oder öppis erzwänge. Du muesch de derby sy, nid ig. Nume däich dra, daß i de ou nid gäng do bi. I säge der das alls nume, daß d’ di chaisch bsinne.»
Bi Ännin het’s gheiße: «Das Kätheli gfallt mer bilängerschi besser. Wen i di wär, Res, i wüßt, was i miech u tät mi nid lang bsinne. Lue, das wär jetz e Frou für di, wi-n-i mer sche nid besser chönnt wünsche. Dert tät i mi zuehelo, gäb mer’sch en angere vorwägg nähm. Un i gloube nid, wo-n-es der absieg, we d’s tätisch froge. Emel der alt Graber wär nid dergäge, dert düre bin i sicher. Es het ihm guet gfalle by-n-is, das han ihm wohl agseh. Mi cha jo no warten u luege, wi-n-es uf däm Bärghof usgsej; aber i zwyfle nid en Ougeblick dranne, daß alls i der Ornig sy wärd. U lue, i bi em alte Huuffe zue u ma nümme. U mit Hushältere fächten uf eme settige Hof obe chunnt nid guet. Es wird mer mängisch himelangscht, wen i a d’Zuekunft däiche!»
Res het nid vil druuf gseit u nume still für ihn sälber glächlet. Änni het ne mögen abohre, wi-n-es welle het, es isch wider einisch nüt gsi us ihm usez’bringe. Das het Ännin so ufgregt, daß es ihm am liebschten i d’Hoor gfahre wär. Wen ihm öppis im Gürbi gsi ischt, hätt es de sölle rücke u uf ene Syten ume goh. Es het si fasch nid mögen uberha, Rese tüechtig d’Zächen ahez’läse. Aber de het es a d’Warnig vom Graber müesse däiche: Nume nüt wellen erzwänge, süscht chönnt alls verspuelet sy! U de het es sy Ungedult müessen ahewörgge, we sie scho fasch nid dür e Hals ahe möge het. «Das het er mer ytribe, wäge däm Stadler Bäbeli, hundertfach han i ’s müessen eggälte u no i mynen alte Tage i der Wält umefahre, go luege, gäb nienen Eini ufz’trybe syg für dä Tubelchopf. U bi no jetz nid sicher, gäb es für öppis ischt, we’s mi scho het welle düeche, i heig no Gfeel!»
Am Frytig, wo sie greiset sy, het Res die neuschti Bchleidig müessen alege, u Änni het ne gmuschteret, wi we’s an e Waffeninspäktion gieng. Sit es im Schybebad isch gsi, het es si uf mängergattig herter g’achtet. Es het Ougeblicke ggä, wo ihns sälber düecht het, Res stang traliochtig desume, er sött si ou besser strecken u poschtiere. Resen isch ’s Füli wichtiger gsi weder är sälber, däm het er de scho mögen awänge mit Striglen u Bürschte, bis es gglänzt het. Dernoh hei sie’s lo näb em Fuchs yhe loufe.
Uf e Bärghof isch es e guete Schutz nöher gsi, weder i ’s Schybebad, drum sy sie scho im früehe Mittag dert acho. Kätheli u der Graber hei se fründtlig ufgno, u Kätheli het früscherdings zeigt, wi-n-es Freud heig a däm Tierli, wo sie brunge hei. Aber sy Pflicht het’s i d’Chuchi grüeft. Derfür het der Graber syner Bsuecher chly umegfüehrt u se gluegt z’vertöre. Vo sym Bsitz het er nid Wäses gmacht. Dä het si ou dörfe lo gseh, u der Graber wird däicht ha, Änni u Res heigi sälber Ouge, für z’luege, wi alls ygrichtet u im Stang syg. Nume so im Vorbygang het er sche-n-ou lo i Stal luege, u Res het uf en erschte Blick gseh, daß do fasch numen userläseni Waar drinne steit. Ännin hei die neue Säuschtle bsungerbar gfalle, un es het chönne gwahre, daß si Kätheli ufs Säumeschte versteit. Zwüschyhe het ne der Graber allergattig brichtet, wi me de uf däm Hof oben ou nid alls Schöns heig: e wyte Hüttewäg un e strytberi Zue- u Vonfahrt, wo ein bsungersch bim Holzfüehre tüei ploge, früeche Winter u späte Hustage, u wi me für alls der schlächter Absatz heig u doch fasch so vil müeß stüüre, wi die i de Talböde nide. ’s Land syg wytersch nid schlächt, Härdöpfel gäb es toll; aber so schwär wi uf de feiße Talböde nide wärd ’s Gwächs doch sälte, u Gras heig men i der Regel ou e Schnitt minger weder wyter im Land usse. Derfür syg me de mit Weid u Wald versorget, daß me si öppe chönn chehre u syg ou öppis z’mache mit Ufzucht vo Jungwaar.
U syg emel de nid i de Lüten u im Gstürm inne, ischt Änni zuegfahre. Emel ihm gfiel’s nid schlächt, we’s scho chly näbenusse syg. Ihns düech’s heimelig, u alls, was me wünsch, uberchöm me nienen uf ei Chlapf; mi müeß dürhar Gfreutersch u Ungfreutersch i Chouf näh.
Ungerdessi het Kätheli der Tisch grüschtet für nes bravs Bure-Sunndigzimis u ’s de Geschten a nüt lo fähle. Änni het gmerkt, daß me mit schönem Gschir u prächtige Tischtüechere besser verseh ischt weder uf em Eichbüehl, u daß Kätheli i der Chochkunscht guet biwanderet ischt. Bsungerbar het ihm gfalle, daß es dürhar sälber Hang agleit het, sogar sälber ghulfe abwäsche, gäb es ou mit nen isch go umetrappen u d’Gäget aluege.
Vorusse het der Graber müesse die umligete Höf vernamse u brichte, wär dert syg. Nid numen uber das het er chönnen Uskunft gä, ou d’Bärge, wo me gseh het, syn ihm dem Name noh bikannt gsi u hein ihm Alaß ggä, vo syne Reise z’brichte, Sache, wo Ännin wi spanischi Dörfer vorcho sy, aber Resen ersichtlig großen Ydruck gmacht hei.
Wo me wider zum Huus cho ischt, sy die Alte vora gäge der Stube zue. Der Graber het gseit, es möcht jetz de afen a der Zyt sy, der Choufprys für’sch Füli usz’münze, sie chönnti süsch de no meine, sie uberchömi nüt derfür.
Res u Kätheli hingäge sy no zersch go luege, was das Tierli mach, u Kätheli het gseit: «Gäll, es reut di, du hesch es nid gärn ggä!» «Gwünd nid grad gärn. I hätt’s allwäg nid ggä, wen i nid e chly Hoffnig gha hätt, es chöm mer de vilicht einischt ume u de no öpper derzue, wo mer no vil lieber wär...»
«Jä, wi ischt jetz das z’verstoh?» het Kätheli glächlet u isch chly rots worde.
«He grad eso, wi’s gmeint ischt! Was siegisch derzue, Kätheli... wär das nid yz’richte, daß es üs beedne ghörti u mer beedi zsäme chönnti Freud dranne ha? Du hesch doch sicher ou gmerkt, was üser Alten abgchartet hei, daß sie üs zwöi wetti zsämegä. Grad wi we das wär nötig gsi u üserein sälber kener Ouge hätt! Un i wett der nume säge, daß i de gar nid dergäge wär, un es mi hert freuti, we du ou chönntisch Jo säge derzue. Greuig söttisch di sicher nid wärde! Daß i der Schläuscht syg, han i mer sälber nie ybildet u git ere, wo meh vorstelle weder ig, das weiß i wohl. Aber uscho bin i no gäng mit de Lüte, u a ’s Folge het mi d’Großmuetter vo Juget uuf gwennt; drum wär’sch mer nüt Neus, wen e Frou ou öppis e chly wett z’säge ha.»
«He so schlächt wäri de d’Ussichte dert düren also nid!» ischt Kätheli halb im Gspaß u halb im Ärscht uf dä Ton yggange. «We’s der nid nume drum z’tüe wär, ’s Füli ume z’ubercho, chönnt me si jo no druber bsinne. I ha zwar gmeint, i well nid hürate, du wirscht wohl wüsse, wi’s mer ggangen ischt. Aber der Vatter altet ou, u wen i dra däiche, wi-n-i de ganz aleini wär, wen är nümme do ischt, macht’s mer ou Gedanke.»
«So säg mer Jo, de hesch es Hei u Lüt, wo zue der stöh, ou we der Vatter sött dehingerblybe! D’Großmuetter gseht di ou gärn cho, nid numen ig. Du bischt ere scho jetz besser a weder ig; sie verzablet fascht, un i möcht ou gärn wüsse, woranne daß i wär.»
«Jä u de der Vatter u üsersch Heimet, do dra mueß men ou däiche!»
«Der Vatter chönnt mit der cho. Mir nähmi nen i ’s Stöckli. Dert wär meh weder ume gäbige Platzg für ihn. U für’sch Heimet wurd si wohl e Chäufer finge oder e Läheme, wen ech das lieber wär.»
«Do druber mueß i zersch no mit em Vatter rede u mi sälber ou no bsinne.»
«Das bigryffen i u cha nüt derwider ha. Wenn dörft i de der Bscheid cho reiche?»
«Eh, säge mer: öppen i vierzähe Tage. Dennzemol chaisch de cho luege, gäb ’s Fuchsli gmageret u gstruubet heig, u Bscheid will der de ou gä!»
«Aber de guete Bscheid, gäll jo!» Res het Käthelis Ouge gsuecht un ihm d’Hang drückt.
«Das muesch di jetz no warte sy!» het’s gseit, aber derzue glächlet un ihm d’Hang glo.
Derno sy sie gäge der Stube zue. Dert isch ’s Gält für’sch Fuchsli uf em Tisch gläge. «Versorg du’s, Res», het Änni gseit, «du hescht ihm besser Platzg.» «Aber zell de no guet nohe», het der Graber glachet, «es isch niemmere nüt z’troue!» «Das wird scho rächt zellt sy», het Res gseit u nume flüchtig nohegluegt, gäb er’sch i d’Schileebuese gstoße het. «Un jetz müesse mer de a ’s Heigoh däiche!»
«’s sälb pressiert däich no nid so grüüsli, zerscht wei mer de no Zvieri näh. Es wird nid so lang suumme, i ghöre, daß sie Afüürchnebeli verbrächen i der Chuchi.»
Mi ischt am große, nußboumige Stubetisch blybe hocke, bis ischt uftreit gsi, u der Graber het derfür gsorget, daß me mit Brichte nid vor’sch Trom use cho ischt. Er het Rese chly gneckt u allergattig us ihm use glökt, wo d’Muetter nid hinger ihm gsuecht hätt. So ischt ou der Räschte vo der Gschoui ohni Störig verlüffe. Bim Adiemache het me enangere wider beedsytig usgibig danket u gheiße «gly meh cho» u «ou zue-n-is cho», wi das bi Burelüte der Bruuch ischt.
Dür e Stutz ab het Änni scho agfange mit Ergäbnis feschtstellen u Verglyche zieh. «Ou es bravs Heimet u guet im Stang! ’s Huus sogar neulochter weder uf em Eichbüehl. Waar fryli mög es nid sövel erlyde. Dernäbe syg alls i der Ornig, u Kätheli, das syg de grad en Usbund im Husaschte, gäb jetz Res no nüt heig an ihns brunge?» «He wohl», het Res zueggä, «es ischt afen es Rückli ggange», u het glächlet.
«U wi het es si derzue ygstellt?»
«Oh wytersch no nid so ungattlig!»
«Hescht ihm öppen ou afe probiert es Müntschi z’gä?»
«Sälb nid, wi hätt i das söllen astelle? Do muesch mi de no zersch brichte, wi das gang!» Res het der Äcken yzogen u vermöikt glächlet, u Änni isch burschtigs worde.
«Du bischt e tonnigs Lävi, chunnsch mer jetz no däwäg», het’s balget, «jetz isch de bim Hageliwätter gly Heu gnue ahe! Si de no go luschtig machen uber ein, we men afen e settigi Metti gha het derwäge, das isch doch de afen uber’sch Bohnelied uus!»
«Vilicht wär es drum gar nid nötig gsi, so ne Metti z’ha u sövel grüüsli dranne z’trybe! Üserein gseht ou, was ame Wybervolch ischt u ischt ou nid düruse mit em Sack troffe, wi du meinscht!»
«So hättischt öppis derglyche to! Lue, du bisch doch ou e verböischtige Tuusigswätter bis dert u änenume!»
Resen ischt uf der Zunge gläge, z’säge: Es zalt si alls! Aber er het’s nid vor’sch Muul use glo, un es Rüngeli dernoh fot Änni wider a:
«U wi bischt jetz mit Käthelin dranne? Oder geit das üserein nüt a, u darf me das nid wüsse?»
«He grad zuegseit het es no nid. Aber das isch z’bigryffe. Es Meitschi wi Kätheli git si nid der Aschyn, daß me nume grad müeß uf ihns recke, für’sch z’ubercho. Es mueß zeige, daß es öppis wärt ischt. Es well si no bsinne u mit em Vatter druber rede, het’s vorgschobe. I vierzähe Tage chönn i de der Bscheid cho reiche. Destwäge stöh aber d’Ussichte nid schlächt. Mir verstöh enangere guet u chöi enangeren i d’Ouge luege, we mer scho nid so narrochtig tüe wi die ganz Junge. Das han i möge gspüre. I ha feschti Hoffnig, es chöm de alls guet, u du bruuchisch nümme Chummer z’ha.»
«Z’gönne wär’sch mer afe. Herrjeses im Himel, was han i alls müessen uber mi näh u schinagle, bis das ischt im G’reis gsi! Nujo, we’s zletscht nume für öppis ischt, de will i nid chlage!»
Das isch ’s Wichtigischte gsi, wo sie ab em Heifahre zsämen erörteret hei. Änni ischt e chly trappets gsi, het aber nohtinoh wider e bessere Luun funge u si im stille vorgno: «We das sövel übel geit, we me si derfür verwängt, u Res meint, das syg vo mir bloß Regiersucht, so wird me däich i Zuekunft müesse sörger ha u nümme zvil dryrede. He nu, z’eim Teel isch es jo guet, wen er afe der Wille zeigt, für uf eigete Füeße z’stoh...»
’s isch schad gsi, daß die Ysicht Ännin nid scho früeher cho ischt...