Eritha
D Erithā isch e mykenischi Priesteri gsii. En anderi Frau, wo glichzittig glebt hett isch d Karpathia gsii. Ahand vom Täfeli PY Eb 339+Eb409 zaigt sich, ass d Eritha Priesteri im Ort Sphagianes (pa-ki-ja-ne) gsii isch, em wichtigste Kultort vom mykenische Riich vo Pylos.
Im bronzezittliche Archiif vom mykenische Palast Pylos, wo bi Ano Englianos usgrabe woren isch, sind Täfeli gfunde wore, wo de Landbsitz vo de Priesteri Eritha (e-ri-ta i-je-re-ja /Erithā hiereia/) reglet. Nochem Täfeli PY Ep 704 het si e chliises Stugg öffetlichs Land vo de Gmaind (dāmos) pachtet. Denebet hett si no e recht e groosses Stugg Land ghaa, wo si sait und schwört, da sai frais Land, wo a de Gottheiat ghööri, Gmaind aber sait, da sai Pachtland vom öffetliche Land. Wie de rechtlichi Striit greglet woren isch, waiss mer nöd. D Eritha het ono anderi chlinneri Landstugg pachtet ghaa. Si het o e Sklaaf, de Tetreus und e Sklaafin ghaa, wo ebefalls för sich Land pachtet hend. I dem Fall isch d Bizaichnig „Sklaaf/in“ (do-e-ro/a) nöd wörtlich z nee, sondern as e religiööse Titel z bitrachte, die baide Persoone sind i dem Fall Tienner im Tempel vo de Eritha gsii.
Literatur ändere
- John Chadwick: Die mykenische Welt. Reclam, Stuttgart 1979. ISBN 3-15-010282-0. (S. 100, 156)
- Barbara A. Olsen: Women in Mycenaean Greece: The Linear B Tablets von Pylos and Knossos. New York, London (2014), 140. ISBN 978-0415725156
- Walter F. Witton: The Priestess, Eritha, The American Journal of Philology, Vol. 81, No. 4 (1960), S. 415-421