Impetustheorii
D Impetustheorii (vo latiin. impetus = dr Schwung) isch en überholti Theorii zum d Beweegig vo Körper „dünamisch“ z erklääre. Si isch us ere christlige Kritik vo dr materialistische aristotelische Beweegigsleer entstande. Dr Impetus isch drbii en unkörperligi (immaterielli) Beweegigsursach oder e Chraft, wo eender spirituell verstande wird, und uf e Körper übergoot, wo söll bewegt wärde, zum en beweege.
Im Middelalter isch d Impetustheorii e wichdigi Grundlag vo dr Ballistik gsi. Erst d Mechanik vom Newton het dr Impetus abgschafft und ihn dur s Brinzip vo dr ursachlose Drääghäitsbeweegig ersetzt.
Mä het bi Studieaafänger s Verständnis vom Verhalte vo bewegte Objekt undersuecht und uusegfunde, ass die intuitive Erkläärigsaasätz vom ene groosse Däil vo de Probande au hüte non e groossi Äänligkäit mit dr Impetustheorii häi.[1][2]
Litratuur
ändere- Michael McCloskey: Impetustheorie und Intuition in der Physik. In: Spektrum der Wissenschaft: Newtons Universum, Heidelberg 1990, ISBN 3-89330-750-8, S. 18.
- Ed Dellian: Does Quantum Mechanics Imply the Concept of Impetus?, Physics Essays 3 Nr. 4 (1990) S. 365.
- Klaus Hentschel: Zur Begriffs- und Problemgeschichte von 'Impetus', in Hamid Reza Yousefi und Christiane Dick (Hrsg.) Das Wagnis des Neuen. Kontexte und Restriktionen der Wissenschaft, Nordhausen: Bautz 2009, S. 479–499.
- Michael Wolff: Geschichte der Impetustheorie. Untersuchungen zum Ursprung der klassischen Mechanik. Frankfurt: Suhrkamp, 1978.
Fuessnoote
ändere- ↑ A. Caramazza, M. McCloskey, B. Green: Naive beliefs in "sophisticated" subjects: Misconceptions about trajectories of objects. In: Cognition 9 (2), 1981, S. 117–123.
- ↑ Edgar Fieberg: Das intuitive Wissen über Bewegungsgesetze: Entwicklungspsychologische Untersuchungen zum intuitiven Wissen im Handeln, Wahrnehmen und Urteilen. Waxmann Verlag, 1998, ISBN 978-3-89325-646-4.
|
Dä Artikel basiert uff ere fräie Übersetzig vum Artikel „Impetustheorie“ vu de dütsche Wikipedia. E Liste vu de Autore un Versione isch do z finde. |