Psöido-riemannischi Mannigfaltikäit

E psöido-riemannischi Mannigfaltikäit oder semi-riemannschi Mannigfaltigkäit isch e mathematischs Objekt us dr (psöido-) riemannische Geometrii. Si isch e Verallgemäinerig vo dr riemannische Mannigfaltigkäit, wo scho früener definiert worde isch, und isch vom Albert Einstein für si allgemäini Relatiwidäätstheorii iigfüert worde. Si Naame het s Objekt aber noch em Bernhard Riemann überchoo, wo die riemannischi Geometrii begründet het. Aber au im Albert Einstein si Naame wird für e Struktur von ere Mannigfaltigkäit brucht. Die einsteinische Mannigfaltigkäite si e Spezialfall vo de psöido-riemannische.

Definizion ändere

Mit   wird dr Tangenzialruum am ene Punkt   von ere differenzierbare Mannigfaltigkäit   bezäichnet. E psöido-riemannischi Mannigfaltigkäit isch e differenzierbari Mannigfaltikäit   zämme mit ere Funkzion  . Die Funkzion isch tensoriell, sümmetrisch und nit usgartet, das häisst für alli Tangenzialwektore   und Funkzione   gältet

  1.   (tensoriell),
  2.   (symmetrisch),
  3. es existiert kä  , so dass   für alli   gältet.

Usserdäm isch   differenzierbar abhängig vo  . D Funkzion   isch also e differenzierbars Tensorfäld   und häisst psöido-riemannischi Metrik oder metrische Tensor.

Litratuur ändere

  • Manfredo Perdigão do Carmo: Riemannian Geometry („Geometria Riemannia“). 2. Aufl. Birkhäuser, Boston 1993, ISBN 0-8176-3490-8.
  • Peter Petersen: Riemannian geometry (Graduate Texts in Mathematics; Bd. 171). 2. Aufl. Springer-Verlag, New York 2006, ISBN 0-387-29403-1.
  • John K. Beem, Paul E. Ehrlich, Kevin L. Easley: Global Lorentzian Geometry (Pure and Applied Mathematics; Bd. 202). 2. Aufl. Marcel Dekker Books, New York 1996, ISBN 0-8247-9324-2.
  Dä Artikel basiert uff ere fräie Übersetzig vum Artikel „Pseudo-riemannsche_Mannigfaltigkeit“ vu de dütsche Wikipedia. E Liste vu de Autore un Versione isch do z finde.