Schlussschtrich (Notèschrift)

Dè Schlussschtrich isch i dè Musiknotation è spezielli Form vom Taktschtrich, wo s Ènd vom Musigschtugg aazeigt. Au èn i sich abgschlossenè Deil von èm größerè musikalischè Wärch wiè èn Satz odder èn Akt von èm musigdramatischè Wärch wörd durch èn Schlussschtrich abgschlossè.

Schlussstrich

Dè Schlussschtrich hèt d Form vo zwei senkrächtè, èng biènenand ligendè Strich, bi dennè dè zweiti öppis dicker isch un sich meischtens ganz am Ènd vom Notèsischteem befindet.

Dè Schlussschtrich kennzeichnèt s Ènd vom klingendè Musigschtugg, muss dõby abaer nit notwendigerwys am Ènd vom notyrtè Musigschtugg stòò. Byschpillswys stòòt bi Da-capo-Ariè i dè Form A – B – A dè Schlussschtrich am Ènd vom zu widderholendè, abaer nu eimòl notyrtè A-Deil. Meischtens wörd s Èndi zuèsätzlich durch s Wort Fine un/odder è Fermatè übber m Schlussschtrich kennzeichnet. Am Ènd vom B-Deil stòt degegè èn eifachè Doppeltaktschtrich un d Spylawysig da capo (D. C.).

Darschtellig in Computersischteem

Im internationalè Zeichèkodyrigssischteem Unicode lyt dè 𝄂 uff Position:

• U+1D102 – MUSICAL SYMBOL FINAL BARLINE

Sell wörd abber nit uff allnè Computersischteem korrèkt dargschtellt.

Literadur

• Albert C. Vinci: Die Notenschrift. Grundlagen der traditionellen Musiknotation. Bärenreiter, Kassel 1988, ISBN 3-7618-0900-X.
• Christoph Hempel: Neue allgemeine Musiklehre. Mit Fragen und Aufgaben zur Selbstkontrolle. Beltz, Woinèm 2006, ISBN 3-407-77753-1.
• Wieland Ziegenrücker: ABC Musik. Allgemeine Musiklehre. Neuausgabe. Breitkopf & Härtel, Wysbaddè 2009, ISBN 978-3-7651-0309-4.

Dä Artikel basiert uff ere fräie Übersetzig vum Artikel „Schlussstrich_(Notenschrift)“ vu de dütsche Wikipedia. E Liste vu de Autore un Versione isch do z finde.