Text:August Lustig/A. Lustig Sämtliche Werke: Band 1/D'Schwalme.

Am Hüs dert, wo's so still isch immer,
Grad owe-n-am e leere Zimmer,
Dert isch e Nest, ganz unterm Dach;
D' Baümeister, die verstehn ihr Sach,
Wo's g'macht hàn, denn e Platz gàb's schwàrlig,
E bess'rer: rüehig, sicher, g'fàhrlig
Fir Ein, wo viellicht hätt im Sinn,
Die kleine Gäst geh z'störe drin,
Wo alle Friehjohr mit Vergniege
Vo wit lier wieder kämme z'fliege,
Fir d'Summerszit z'passiere do.

Das Nest isch ganz kummod eso,
Un mit viel Sorgfalt isch's o baüe,
Me derf nur an dr Oeffnung schaüe;
Me sieht am Bord no innehàr,
Wie's Flüm un Wulle ganz un gar
Üsfiettre thien un weich garniere,
G'wiss, 's müess dert herrlig si z'logiere!

So mag e g'wisser Spatz denkt ha,
Ne wieschter, ein, wo sich thüet schla
Mit Andre-n-in de Kànel umme,
Ne Triwelschelm, wo üsgeht numme
Uf Raüb, wo alles stehle will.
Dà kùnnt, ganz afangs im Awril,
Un setzt si ungeniert dert ine,
As wàr er d'heim; das Bett, das fine,
Das wird 'm geh, er mag nimm drüs,
Dà Dieb hat jetz e-n-eige Hüs,
Wo-n-er dr Summer ka erwarte.
Er wohnt jetz zwische Hüs un Garte,
Dà Schlingel! frech schaüt er sich um,
Er hat e « D'Heim », dà Vagebum!
Erowert hat er's ohne Sorge.

Un was g'schieht nitt dr ander Morge?
Uf eimol isch er nimm allei,
Anstatt nur einer kämme zwei:
Dr schöne Vogel hat dert unte
Ne Wiwle.schint's e-n-aime g'funde,
's verlüstschte g'wiss, wo's nur ka gà,
Wo er ihm thüet, wenn's ihn will nàh,
Ne Platz in sim Palast verspreche.

Doch, meine-n-Ihr, das Ding, das freche,
Isch glicklig gsi, wo's 's Nest erblickt?
Küm hat's e Blick dri ine g'schickt!
Doch er, stolz schint er z'deklamiere:
« Schaü, was ich dir jetz thüe offriere!
Isch das jetz warm lin lind genüe
Un heimelig, was sàisch derzüe? »
Doch es, das Fràtzle, schint küm z'sage
Veràchtlig nur: « Hm, 's isch z'vertrage! »
Un wàhrend dem schlupft er als dri
Un wieder drüs un ladet's i
Mit flattre un mit Schrei, mit kleine,
's sott mit 'm ku. Doch wott me meine,
D'Coquette well' 'm widersteh,
Se macht, wie wenn se nitt wott geh,
Verlege schaüt se-n-um sich umme,
Wie's d'junge Gànsle hàn, die dumme,
Wo g'scheidt sich wotte mache lo
Un nitt recht traüe-n-als derno...
Doch endlig thüet se's iwerwinde,
's thien beide jetz im Nest verschwinde!

Ihr arme Schwalme! wenn ihr doch
Das wisste! G'wiss kei Ahnung noch
Hàn ihr, ass eüer Hüs, das liewe,
Ig'numme-n-isch vo so zwei Diewe,
Ass so ne Nitnutz jetz drin hüst
Mit so me Ding, verschlappt, verzüst,
Un wo jo küm erst recht ka fliege
Un scho-n-eso thüet umeziege!...

Doch d'G'rechtigkeit isch immer do
Acht Tàg hat das Ding dürt eso,
Bol sott jetz 's Wiwle Müetter werde!
Un er, glaüb uf dr ganze-n-Erde
Isch Keiner noch so zàrtlig gsi!
Gwiss hàn se glicklig bis dohi
Im Hof do g'lebt, ganz ohne Sorge.
Uf eimol, am e schöne Morge,
Entsteht e-n-arger Làrme drin,
's sin d'Schwàlmele, wo aku sin,
Ganz staüwig noch vom lange reise.

Willkumme thien se-n-Alle heisse
Im ganze Hof. Was mag's jetz gà
Do drüs, 's thüet Alle Wunder nàh.

Scho sieht me zwei ums Nàstle-n-umme
Als fliege un gli wieder kumme
Un mit de-n-Andre Roth als schla,
Denn nieme zwifelt jetz meh dra,
's thien Fremde-n-ihre Wohnung b'setze!
Un vortràit werde schint's jetz d'G'setze,
Denn 's geht kei iwel G'schnatter los,
Se rede-n-Alle, un famos!
Me meint, 's will gar kei End' meh nàmme.
Doch d'Spatze, die thien sich glaüb schàmme,
Denn Keiner thüet sich zeige noch.

Jetz hàn glaüb d'Schwalme ferig, doch
Uf eimol sin se jetz verschwunde,
Nur Viere sieht me noch dert unte
Bim Nest, se wànn glaüb Achtung gà
Derbi, ass nieme d'Flucht ka nàh?
Was hàn se denn im Sinn az'fange?

Noch isch kei Viertelstund vergange,
So rueke-n-Alle wieder a
Un hàn noch andre bi si g'ha;
G'wiss hundert sin's gsi, un hàn alle
Im Schnawel brocht Baümateriale
Un hàn, nur wcnig Zit hat's dürt,
De Spatze halt ihr Nest züeg'mürt!

Sa hat das freche Paar dert unte
Si Grab im Hochzitszimmer g'funde.