Text:August Lustig/A. Lustig Sämtliche Werke: Band 1/Dr Hornung.
Dr Winter isch am Ofe g'sesse
Un hat si g'wärmt ganz g'miethlig dra,
Er hat halt 's Alter g'spirt efange
Un züedem noch dr Schnüppe g'ha.
Drum isch er liewer dinne bliwe,
Üs Angst, d'Verkältung kunnt derzüe;
Denn heimlig hat er selbst als g'funde,
Ass das scho Bràste sin genüe.
D'Agente z'àmme, wo-n-'m helfe
D'Lit z'quäle, wenn er als regiert,
Die hàn derwilst ihr' Pflicht vergesse;
Er hat se halt nitt kuntrolliert.
So hàn November un Dezember
Lo d'Sunne schine d'halwe Zit,
Sin, was weiss ich wo, ummezoge,
Hàn sich bekümmert gar um nit.
Dr Jànner selbst hat sich's lo g'schmecke,
Hat, anstatt g'windet, g'schneit un tobt,
Ganz rüehig in dr Sunne g'schlofe;
Un alle hàn das Wetter g'lobt!
Ne so isch's mit dr Witt'rung g'stande,
Un scho isch's End vom Jànner gsi;
Dr Winter hat in sin're Stuwe
Noch gar nit g'merkt g'ha bis derthi.
Uf eimol kunnt dr Hornung ine,
Wo bol si Dienst atrete soll,
Un sàit, das Ding ka nitt so düre,
D'Lit lache sich dr Buckel voll!
's isch gar nitt kalt, kei Schnee ligt niene,
Sogar noch d'Berge sin jo leer!
Me thüet is selbst uf 's End scho warte,
Wie wenn's mit uns am letschte wàr!
Me müess e wenig ebbes mache,
Fir z'zeige-n-ass mir lewe noch,
D'Lit kännte sunscht z'müethwillig werde;
Das derfe mir nitt lide doch!
Ah so, isch's die Zit, sàit dr Winter,
Das macht mich wieder jung un frisch;
Nie solle d'Mensche derfe sage,
Ass d'Erde do bewohnbar isch!
Nur schnell ans Werk jetz, s' thüet pressiere,
Hornung, ich ha jetz nur noch dich,
Dü wirsch mich doch nitt z'Schande stelle!
Gang zeig's ene un ràch dü mich!
Wend' alles a mit aller Strenge,
Mach, ass es wied'r ins Glichg'wicht kunnt.
's müess nog'holt si, de wirsch begrife,
De bringsch ene kei schöne Stund!
Loss alles los: Schnee, Kälte, Rege,
Wind, kurz was g'fehlt hat bis dohi.
Un dummel di, mach viel mitnander,
In eim Tag alles, wenn's ka si!
Thüe o dr Schneesturm nitt vergesse,
Ne so ne rechter, kalt wie Is,
Das thüet se noch am meiste quäle,
Se gehn caput als Heerdewis!
Er ka viellicht im Durefahre
Derno, wenn's si müess, pràchtig noch
E paar Kaminer z'àmme risse,
's isch wieder so viel g'wunne doch!
Un recht viel Schnee uf d'Strosse hife,
Ass Lit un Vieh blibt stecke drin;
Derno, wenn sie nimm vorwàrts känne
Un iwerall recht ig'schneit sin,
Derno bringsch glich e starker Rege,
Ass alles in eim Tag vergeht,
Ass d'Strosse bodelos thien werde
Un grenzeloser Dreck druf steht.
Se mien derno drin umme batsche,
Un 's bringt ene züe glicher Zit
E kleine-n-Iwerschwemmung wieder,
Un selbst e grosse schadet nit!
Derno, hasch alles dureg'numme,
So fangsch halt wieder vorne-n-a;
De wirsch's viellicht wohl anebringe,
Ass ung'fàhr d'Halwe bliwe dra.
Ich thüe mi Möglig's, nur kei Kummer,
Wil ich mi Rüehm nitt opf're mag,
So hat dr Hornung g'sàit begeistert
Un isch ans Werk dr ander Tag.
Un ass er Wort hat g'halte leider,
Das wisse-n-alle Lit nur z'güet!
Doch jetz isch's üs, si Zit isch umme;
Wenn nur dr März nitt 's gliche thüet!