Text:August Lustig/A. Lustig Sämtliche Werke: Band 1/Dr Mensch.

Ne Masse G'schöpfe thien uf Erde
Ne so ins Lewe g'rüefe werde;
Un wenn se-n-o verschiede sin,
Ne g'wisse Form ligt immer drin,
Wo nitt vom Model thüet abwiche,
's isch allewil bi alle 's gliche:
Ne Kopf, e Lib, bol gross, bol klei,
Un schiergar alle hàn noch Bei,
Fir ass se-n-ummelaüfe känne.
Vo alle, wo me drüf thüet kenne,
Sin d'possigste noch 's Menscheg'schlecht;
Die laüfe-n-immer ganz ufrecht
Uf ihre hintre Bei, un leider
Kunnt keins uf d'Welt mit sine Kleider
Wie andre G'schöpfe; sie mien halt
Selbscht süeche z'decke-n-ihre G'stalt,
Un hàn erst z'b'sorge noch dernàwe
Dr Unterhalt vo ihrem Lewe
Uf ganz e sunderbare-n-Art:
Se hàn fir das im Lib appart
E Säckle un das mien se fille,
Fir, was me nennt, dr Hunger z'stille,
Ne paar Mol 's Tags, Johr üs, Johr i;
Doch derfe numme Sache dri,
Wo sie mien pflanze z'erst im Bode
Mit vieler Mieih, un Thierer, tote,
Wo sie fir das umbringe thien;
's derf o nitt raüh si oder grien,
Kocht müess es si fir in ihr' Mage,
Sunscht känne se's gar nitt vertrage.
Drum mien se halt, die arme Lit,
Nur schaffe-n-immer d'ganze Zit,
Fir sich z'ernähre-n-un sich z'decke!
Im Kopf thien sie ihr' Geist verstecke!
Ne possig Ding isch's iwerhaüpt,
Dà Kopf, 's isch mehr drin as me glaübt!
Z'erst hàn se dra zwei runde Schiwe
In Höhle, wo se mien üsriwe,
Fir ass se heiter sàh thien mit,
Doch in gar mànge g'lingt das nitt!
Mehr oder weniger als boge,
Isch unte dra ne Art vo Hoke,
Wo ohne witers üsesteht!
's isch leider e-n-Infirmitet:
As wie ne Hàhnle, wo thüet tropfe,
Laüft 's Wasser drüs un vom züestopfe
Ka gar kei Red si; d'ganze Zit,
Wenn's kalt isch b'sunders, mien halt d'Lit
Nur immer wische dra un putze
Recht flissig, wenn's sott ebbes nutze;
Se wànn die Nässe halt nitt ha,
Un b'sunders, wil grad unte dra
Sich noch e-n-Oeffnung thüet befinde,
Wo drin das Wasser kännt verschwinde,

Wenn se nitt wische-n-ohne Halt!
Die Oeffnung hat d'Form vo me Spalt,
Se losst si wie Elastik ziege
Un dient fir allerhand Vergniege;
Doch mien se se vor allem ha,
Fir ass me d'Zähn üsrisse ka,
Wo fir das in dàr Oeffnung hinte
Expràss thien wachse! Màngmol finde
D'End oder d'Ecke vo dem Spalt,
Wenn er verzoge wird mit G'walt,
Uf ihrem Weg uf beide Site
Ne Ding, das hat o viel z'bedite,
Denn 's isch fir z'höre ; beide stehn
Vom Kopf ewàg, 's isch gar nitt schön;
Doch dient's eso gar im e mànge,
Fir dra ne Masse Sache z'hànke:
Metall, Glas, Stei, was glànze thüet!
Un 's hebt e wenig o dr Hüet,
Fir ass er nitt in Kopf thüet falle!
Derno hàn drin d'Lit erst noch alle
Ig'richtet d'Elektrizität,
's isch dur die Kraft, wo alles geht;
's isch dur die Macht, die capriziose,
Ass d'Lit sich màngmol als z'ruckstosse
Un màngmol wieder sich aziehn,
Un ass se-n-eso wild als thien;
Se laüfe, kràbse, tanze, springe,
Un trotz dr Mieih, fir's ane z'bringe,
Macht sich e Màngs e Freid noch drüs!
Z'Nacht ziehn se-n-alle Kleider üs
Un schlupfe-n-in e-n-Art vo Kischte,
Voll Flüm un Lumpe, wo se rischte
Expràss fir z'iwernachte drin...
Me müess g'steh, ass d'Lit possig sin!
Un denn Dummheite thien se mache!
Me ka nitt anderscht, as drab lache.
Verruckt sin Alle, denn se wànn
Nur immer ha, was sie nitt hàn,
Un wie se's hàn, so wànn se's nimmig!

Fir schön gàn sie sich üs eistimmig;
's hat Viel, wo numme schaffe dra,
Fir d'schönste G'stalt vo Alle z'ha;
Küm kämme die als ku spaziere .
Un 's thüet se-n-ebbes Neüs verziere,
So mache's d'And're-n-alle no
Un laüfe-n-umme-n-o-n-eso!

Was dumm isch, halte si in Ehre:
's will Ein im Andre Sache lehre,
Wo-n-er selbscht gar nitt ka versteh!

O hàn se nitt gnüe Leid un Weh,
Wo scho versüre-n-ihre Tage,
Se lehn sich G'schichte noch vortrage,
Erfundene, wo schrecklig sin,
Màngmol git's als o lustig's drin,
Do thien se stundelang drab lache
Un grine, grad wie wenn die Sache
G'schàh wàre ganz in Wirkligkeit!
Doch hàn se noch e gröss're Freid
Un wo gahz sunderbar thüet ende.
Ertöne g'wisse-n-Instrumente,
Melodisch oder nur im Tact,
So müess me sàh, wie sie das packt
Un was es do fir Spring git, dumme!
Se zwirwle-n-alle im Ring umme
As wie nitt g'scheid un halte nur,
Wenn sie ganz nass sin dur un dur;
Denn possig isch's un nitt z'verhiete.
Wenn sie sich thien eso vermiede,
So wird als alles unter'm Hem
Uf eimol total iwerschwemmt!
's laüft ihne Wasser züer Hüt üse!

Noch komisch isch's, wenn sie sich schmüse,
Do sieht me-n-als noch Dings mithi!
's wànn immer zwei binander si
Un wànn fir immer sich ag'höre,
Obschon d'Erfahrung längst thüet lehre,
Ass das bi ihne nitt si ka;
Uf eimol packt se se-n-als a:
's thien üs dr Menge zwei sich wähle
Un laüfe mit verklàrte Seele
Glich züem e Dritte, un dà sàit,
Se seige jetz in Ewigkeit
Verbunde, fir sich nie meh z'trenne,
Fir nimmig meh vonander z'känne;
Das glaüwe se ganz fest derno
Un bliwe halt binander o;
Doch wil so G'schöpfe, ne so dumme,
Wie die, als nitt emol furtkumme
Ne Tag mitnander ohne Strit,
So thien se leider d'ganze Zit
Bis an ihr' Lewensend nur kriege!...

Was will me fir e Schluss drüs ziege?
Se gliche halt mit ihre Ton
Dr Erde, wo se drüs entstehn!