Text:August Lustig/A. Lustig Sämtliche Werke: Band 1/Erinnerunge.

Dü frogsch mich vielmol, Kind, no miner Jugendzit,
Wo-n-ich noch klei gsi bi wie Dü. Die isch scho wit!
Verschwunde-n-isch se längst im Newelmeer, im graüe.

Schaü, wo die Berge dert, die schöne, himmelblaüe,
So sanft sich mole thien, dert zieh-n-ich màngmol hi
Im Geist als, denn 's isch dert, wo-n-ieh uf d'Welt ku bi.
Dert steht an ihrem Füess, im Griene ganz verlore,
Ne Därfle, ganz e kleis, wo mine-n-erste Johre
Verflosse sin züer Zit in stiller Einsamkeit,
Umgà vo dàre Pracht, vo dàre Herrligkeit,
Wie in de Berge dert d'Natür sie nur üsbreitet.

Gar wohl verstand ich jetz das Gfühl, wo mich begleitet,
Wenn ich als ane kumm; 's isch, wie wenn ich im Traüm
Das alles gsàh hätt scho; ich mein, e jeder Baüm,
Ne jeder Gràsle dert, dr Kàfer, wo thüet rüsche
Im Laüb, un's Brinnle-n-o, wo g'heimnissvoll thüet brüsche
Un iwer Felsestei sich windet dur dr Wald,
's Holzhackers witer Schlag, wo dur die Stille schallt,
Das alles kunnt mr vor und thüet mich als umschwewe,
Wie wenn's d'Erinn'rung wàr noch vo me-n-andre Lewe.
's isch d'Kindheit, wo sich bsinnt, dr Idruck, wo erwacht,
Wo uf dr Kindergeist das alles scho hat g'macht,
Wo-n-er noch unbewusst verlebt hat sine Stunde
Dert mittle-n-in dàr Pracht..

Wie lang scho isch verschwunde
Die Zit, wo-n-ich als dert dur's Därfle-n-am e Schnüer
Ne Gige zoge ha, ne alte, fir mi Füehr;
Üsg'stosse-n-üs em Dienst, un frei vo alle Saite,
Hat sie mich miesse so als Füehrwerk noch begleite;
Dumpf hat se poltert als, as hätt se protestiert,
Wenn ich se-n-iwer d'Stei dur d'Gasse so ha g'fiehrt!

Das isch's nur, was ich weiss un was ich Dir ka sage
Vo miner Heimeth dert, vo mine-n-erste Tage.
Bol sieh-n-ich mich derno wit vo mim schöne Thal
In d'finstre Stadt verbannt, wo d'Schüel, mi erste Qual,
Mir d'letschte Freiheit noch un d'Sunne-n-isch ku stehle.

Ich ha selbst nitt recht g'wisst als, was mir dert thüet fehle
Im Schüelsaal eng un dumpf, wo, mithi halwer krank,
Ich trürig g'sesse bi. Un wenn als uf mi Bank
Derno ne Sunnestrahl viellicht isch ku ikehre,
So isch's als fertig gsi ganz sicher mit em lehre,
Wie 's Vögele, wo froh, wenn's ka si Freiheit ha,
Im nooche Wald züefliegt, so g'schwind nur, as es ka,
So isch mi Geist als furt ins Freie-n-üse g'floge,
In d'lachende Natür, wo ihn hat uferzoge.
So ha-n-ich mànge Stund, in Traüm un Wirkligkeit,
Züebrocht in Wald un Feld, 's isch gsi mi grösste Freid,
Doch hàn d'Lectione-n-als dur das o gar viel g'litte.

Wie hat's mich g'reüe scho! denn bol mit schnelle Schritte,
Un ohne-n-ass ich mich nur vorg'sàh ha druf hi,
Isch d'schöne Schüelerzit voriwergange gsi
Un 's Atelier isch ku. Frieih hat fir mich ag'fange
Dr Kampf, wo's Lewensg'setz vom Arme thüet verlange!

Kind, Dü, wo jung noch bisch, verlier kei Aügeblick,
Nur d'Lehr ka lindre do de Mensche-n-ihre G'schick.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Wenn ebber do-n-emol Idee g'ha hat fir z'kriege,
So bin ich's sicher doch nitt gsi, ich thàt sunscht liege!
Un doch hat mich das G'setz, wo fordert so viel Blüet,
Wo 's Lewe-n-in de Lit so arg verbitt're thüet,
Nochher o troffe halt. Ganz riehig un umrunge
Im stille-n-Atelier vo Muster un Zeichnunge,
So hat's mich iwerrascht un g'liefert in d'Armee,
Wo-n-ich in Reih' un Glied bol stif ha miesse steh.

Wie isch's mir z'wider g'si als, das Soldatewese!
Mi Pàmsel hat me mir g'changiert in e Stallbese,
Un 's Rissbli in e Spiess, wo g'làngt hat weiss wohi,
Un 's Federmesser denn, das isch e Sawel gsi!
Un ha erst noch biku ne màchtige Pistole:

Fir was das Morderg'schirr, un fir was mich geh hole
Derzüe? Ich ha jo nie noch mit keim Mensch nit g'ha!
Un wisst gar nitt worum, as ich mich sott geh schla!
Züem Glick hat d'Müsik bol mich gnu in ihre Range.
Dert, bi der Kunst derno, isch's mir scho besser gange.
Ich ha so siewe Johr, z'Pferd un gar pràchtig ziert,
Fir's liewe Vaterland nitt g'stritte, g'müsiziert.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Was kunnt jetz fir e Bild, e finsters dert ku schwewe?...
O Kind, wenn Dir das nur nie vorkunnt in Dim Lewe!
Dr Krieg, die Greuelthat, wo so viel Aüge netzt,
Wo d'Menschheit do züem Vieh, züem wilde, awesetzt,
Isch bol mit Brand un Mord uns nochher ku umringe!
Was fir e Schreckezit! was Leid isch sie ku bringe!
Un doch hat sie uns o ne stiller Trost noch g'schickt;
In dàre triewe Zit hasch Dü dr Tag erblickt;
Gar màngmol si mir als dert an dim Bettle g'sesse
Un hàn eso mit Dir e-n-Aügeblick vergesse
Dà unglicksvolle Kampf! doch wà mr liewer Kind
Die böse Zit verlo un sie vergesse g'schwind,
Elf Johr isch's jetz scho gsi, mr wànn se-n-iwerspringe;
D'Vergangeheit isch wit, was wird is d'Züekunft bringe?