Text:August Lustig/A. Lustig Sämtliche Werke: Band 1/Keine Kinder meh.

Me sott schier glaüwe doch, ass d'Lit
No dàre-n-ewig lange Zit,
Wo sie scho wohne-n-uf dr Erde,
Viel g'scheidter hätte känne werde;
Se hàn Erfahrung g'ha scho g'nüe,
Fir z'wisse, wo se druckt dr Schüeh!
Se hätte känne viel changiere!

Doch nei, anstatt vorwàrts z'marschiere,
Gehn se noch hintersi sogar
ln g'wisse Sache, das isch klar:
Denn jetz viel mehr noch as vor Zite,
Thien sie sich hasse-n-un thien strite!
Un d'Existenz, die wird derdur
Vo Tag züe Tag o schlechter nur!...

Einstwile fangt dr Mensch a z'denke.
's wird doch jetz klar bol im e mànge,
Ass, 's Lewe, wo züem vorüs scho
Nit as e lange Qual isch do
Fir alle die, wo d'Welt bewohne,
Nimm möglig isch in Kunditione,
Wie die jetz sin, un ass es doch
Nur e Verbreche si ka noch,
Das Lewe im e G'schöpf ufz'dringe,
Wo müess ku kàmpfe-n-un ku ringe
Ne halb Johrhundert lang derno
Uf dàre Welt!... 's nimmt eim eso
Nitt Wunder, wenn's jetz Lit hat, g'wisse,
Wo nit meh wànn vo Kinder wisse,
Se blicke-n-o jetz in d'Züekunft,
Se wànn nitt in dr Unvernunft
Uf g'rodwohl e Familie grinde,
Wenn sie nur Elend do soll finde!
Nur schad isch's, ass nitt alle Lit
So denke, ass doch mit dr Zit
Die Existenz mit ihre B'schwerde
Thàt ganz verschwinde-n-ab dr Erde!