Text:August Lustig/A. Lustig Sämtliche Werke: Band 1/Ne Dichterkind.

Erinnerung.

Grad wo dr Krieg gsi isch, sàll Johr bin ich gebore;
's isch im September gsi. Vo mine-n-erste Johre
B'sinn ich mich nur noch wie, ne Màidele ganz klei,
Ich g'spielt ha màngmol als im Gàrtle ganz allei
Mit Gschirrle-n-aller Art', mit Puppe klei' un grosse,
Ne Wàgele, ne kleis, ha-n-ich g'ha fir se z'stosse.
Zwei schöne Lindebàim hàn mir ihr' Schatte gà,
Wenn d'heisse Sunne-n-als mich z'nooch hat welle sàh;
Im frische, griene Laüb hàn d'Vögele-n-als g'sunge
Un sin vo-n-Ast züe-n-Ast gar freidig umme g'sprunge,
Denn dert im tiefste Grien hàn sie ihr' Nàstle baüt,
Wie gern ha-n-ich se-n-als, die kleine Thierle, b'schaüt!
Un wie ha-n-ich nitt g'jagt, mit was fir e Vergniege,
Wenn Summervögel als ins Gàrtlesin ku fliege!
Ne Mückle-n-in dr Luft, ne Kàferle im Gras,
Ne Steinle rund un glatt, ne Stückle farwig Glas
Isch als e Wunder gsi fir mich. O Kinderzite!
Wie schad, ass sie so schnell voriwer als thien schrite!

Noch sieh-n-i wie im Traüm mi Mietterle, wo wacht
Uf mich züe sàller Zit un wo mir zàrtlig lacht.
Wie bin ich als so gern uf ihre Geere g'sesse,
Un ha-n-eso mi Leid un Kinderweh vergesse.
Sie selwer hat als dert noch wie ne Kind üsg'sàh
Un isch gar schwächlig gsi, hat wohl acht miesse gà
Un schone sich recht viel, fir ihre G'sundheit z'b'halte;
Mi Vaterle vielmol hat mir als Predig' g'halte,
Ass ich soll folgsam si un nitt so bös soll thüe,
Nitt ass ich ihr dur das noch Kummer mach derzüe.

Wie ha-n-ich g'wunsche-n-als dr Sunntig mit Verlange!
Denn immer sàller Tag sin mir spaziere gange
Ins Freie, in d'Natür, ins Feld un in dr Wald,
Mim Vaterle si Freid, 's isch nur dert, wo's ihm g'fallt.
So hà mir als gar oft an heimlig stille-n-Orte
Ne màngér Feldstrüss g'macht mit Blüeme-n-aller Sorte,
Un mit Verwunderung, mit innerliger Freid
Bewundert als d'Natür in ihrem Summerkleid,
Mit alle Farwe g'stickt, vo Sunnestrahle g'wowe...
Un sin derno vergniegt als heimkehrt wieder z'Owe
Mit unsrer Blüemelast, wo Alle, schön sortiert,
Uns d'ganze Wuche lang als 's Stiwle hàn verziert.
Mi Vaterle hat sie gar gern g'ha um sich umme
Wenn er ermiedet als vom Tagwerk heim isch kumme.
Wie freidig bin ich ihm entgege g'sprunge-n-als,
Wenn ich ihn g'sàh ha ku, un ha-n-en gnu am Hals
Un ha-n-en nimm lo geh; un g'wöhnlig no-n-em Esse,
Wenn 's Wetter schön gsi isch, sin mir ins Gàrtle g'sesse.

Un dert ha-n-ich ihn als gar màngmol plogt un quält,
Bis ass er mir am End e G'schichtle hat verzählt,
Un isch derno als d'Nacht sich still uf uns ku neige,
So hat er nie verfehlt, mir d'Sternle-n-alle z'zeige,
Wo immer zwitzert hàn so frindlig züe uns her,
Wie wenn's fir unser Welt e schöner Grüess gsi wàr
Un hat mr als verzählt, wie d'schönste dervo heisse
Un ass es Sunne sin in wite, wite Kreise,
Un ass o Welte dert gar viel voriwer ziehn,
Wie unser Erde do, wo mir bewohne thien,
Ass dert wie do viellicht e Menge G'schöpfe lewe
Un ass mir selbst wie sie im gliche Himmel schwewe...

Andàchtig ha-n-i g'lost, doch ohne viel z'versteh,
Bis ass es Zit gsi isch fir mich, fir schlofe z'geh.

So isch dr Summer als gar schnell voriwer gange
Mit aller Siner Pracht un d'Winterzit, die lange,
Isch bol ag'ruckt derno mit ihrem Frost un Schnee
Un hat eim gar nimm als vorüse losse geh.

Isch 's Gàrtle mir z'klei gsi, fir z'laüfe-n-als drin umme,
Wie isch mr 's Stiwle-n-erst so eng derno vorkumme!
Gross isch's nitt gsi, 's isch wohr, un bi dr G'legeheit,
Fir z'lache, hat màngmol mi Vaterle-n-als g'sàit,
Ass, wenn er will si Kleid ganz ungeniert alege.
So macht er allemol, fir d'Arm der dur z'bewege,
Als Thür' un Fenster uf...

Gar heimelig un güet
Isch's z'Owe-n-als doch gsi, wenn d'warme, rothe Glüeth
Im Ofe g'flackert hat un allerlei Figüre
So in dr Dämmerung als zeichnet hat an d'Müre,
Derwilst as duss dr Wind unheimlig wild un kalt
Mit Rege-n-un mit Schnee umtobt hat's Hüs mit G'walt.
Bol hà mir als derno-n-eso im warme Zimmer
Am Tisch mitnander g'schafft bim helle Lampeschimmer.
Me hätt, so still isch's gsi, ne Mückle fliege g'hört,
Wenn ich mi Sach fir d'Schüel als g'schriwe ha un g'lehrt!
Mi Vaterle im Geist isch weiss wohi als g'floge,
Mit ganzer Seel isch er in d'Dichterwelt izoge
Un hat is g'lese-n-als Gedichtle-n-aller Art;
Doch bol hat er derno vo siner Dichterfahrt
Als wieder miesse z'ruck uf unser Erde kehre,
Fir mir, wie alle Nacht, franzeesch e wenig z'lehre
Un helfe-n-am Klavier, wenn ich nimm drüs ku bi.
Mi Mietterle derwilst isch o nitt miessig gsi;
Sie hat als g'nàit druf los un g'strickt e Menge Sache
Denn gar g'schickt isch se gsi, hatt alles känne mache
Un hat ihr' Freid dra g'ha un hat uns applaüdiert,
Wenn mir mitnander als druf los hàn müsiziert.

So si mr alle Nacht als froh binander g'sesse.

Un 's Wiehnàchtskindle-n-erst! Das will i nitt vergesse!
Wie ha-n-ich mich als g'freit, wie ha-n-i blangt druf hi!
Un wie isch 's Bàimle doch so schön verziert als gsi
Mit sine gold'ne Nuss, mit sine Liechtle-n-alle!
Un wie hat mir als o mi neüe Puppe g'falle!

O schöne Kinderzit! wie glicklig un wie froh
Sin als die Stunde gsi, wo mir mitnander so
In Friede züebrocht hàn; 's isch 's Frieihjohr gsi vom Lewe
Un dur d'Erinnerung thüet's jetz mich noch umschwewe.