Text:August Lustig/A. Lustig Sämtliche Werke: Band 1/Ne güet Mittel.

Ne Herr, wo krank un schwach thüet schine,
Isch letscht e Citadine geh nàh;
Gar mieihsam krobelt er dri ine,
Me meint, er will dr Geist ufgà!

« Uf Brunscht! » thüet er züem Kütschner sage,
« Doch fahre g'mach, 's pressiert gar nitt,
Denn ich ka 's hotzle nitt vertrage,
Ich ha z'viel Gliederschmerze hit.

Un züedem thàt Eüch 's schnelle Fahre
Nit nutze, denn mich kennt me hie,
Ich weiss nitt, hàn Ihr's scho erfahre?
Ich gib in Keim kei Trinkgeld nie. »

Wer kännt dr Zorn vom Kütschner b'schriwe,
Wie Pulver springt er uf si Bock
Un thüet sim Ross dr Balg iriwe
Wie rasend mit em Peitschestock!

Ah! dü kasch 's hotzle nitt vertrage!
Un witt erst noch kei Trinkgeld gà!
So brummt er zornig uf sim Wage,
Wart, ich will dich in d'Kür jetz nàh!

Un hasch mi g'sàh, isch er verschwuude!
Un iwer d'Gràwle, iwer's B'setz
Geht's im Galopp! küm ass dert unte
Ne wenig Staüb noch z'gsàh isch jetz...

Un so isch's gange, bis er wiethig
In wenig Zit z'Brunscht aku isch.
Dert isch derno dr Herr kaltblietig
Üsg'stiege, munter, g'sund un Frisch.

Un hat em zahlt dr Pris, dr g'naüe,
Un g'sàit fir sich mit frohem Müeth,
Un mit sim Làchle, mit sim schlaüe:
« Das Mittel isch doch immer güet. »