Text:August Lustig/Der Hausfreund/Neüjohrsgedanke.
1. Janner 1888
So war's denn wieder umme jetz,
E johr isch wieder g'schwunde!
As wie ne Träum schint's eim mithi,
Un doch isch 's beste grad nitt gsi;
Ne manker hat's empfunde!
Scho 's Wetter hat's eim ganz verfugst;
Um 's Friehjoht si mr g'sprunge!
Ne Mai isch gsi, 's hat eim drab grüst,
Bis Jüni hat dr Winter g'hüst
Un 's isch em z' güet nur g'lunge!
Un im September hat me halt
Scho wieder mieße fire;
Me kunnt bol nimmig üs dem Gsetz,
Nin Monet Winter thüet is jetz
D' Natür efange stire!
Un as wie 's Wetter so sin d'Lit,
Verruckt isch alles zamme;
Me weißt bol nimm, uf dem Planet,
Wo eim dr Kopf efange steht
Un wo ne Trost hernamme.
Vom Afang bis an's End vom Johr
Sin Alle hinternander;
's hat nieme bol kei Gwisse meh;
Se känne sich in nit versteh
Un quele nur anander.
Un so isch's uf dr ganze Welt;
Me müeß es leider sage!
's isch iweral nur haß un Strit,
Volk gege Volk thüet sich fir nit
Dr größte Haß notrage.
Das macht dr „Patriotismus“
As d'Lit sich so verhalte
's isch d'allergrößte Narrheit doch
Wo, glaüb, e Menscheschadel noch
Hat känne, do, enthalte!
Isch denn dr Mensch nitt ieweral
Dr Gliche-n-uf dr Erde?
Lebt er nitt uf dr gliche Welt
Un unterm gliche Sternezelt,
Hat er nitt d'gliche Bschwerde?
's isch nur ei Nationalitet:
Weltbürger sin jo Alle!
Un 's isch dr gliche Sholle Grund
Wo Jeder an sim Tür druf kunnt
Fir wied'r in Staüb z' zerfalle!
Fir was derno sich hasse denn
Un Grenze geh ufrichte?
War 's Elend nitt scho groß genüe,
Hat d' Menschheit mieße noch derzüe
Ne so ne Wahn erdichte?
Worum thien sich, im Gegetheil,
Denn d' Völker nitt verbinde
Fir d' härte Gsetze wo d' Natür
Im Lewe-n-uferlegt, so für,
Mitnander z' iewerwinde?
Wie glicklig kännte se doch si,
Wie güet that alles ende
Wenn alle Hand in Hand, emol,
Nur wotte fir's allg'meine Wohl
D' vereinte Kraft awende.
Doch was me jo do driwer sait
Nutzt nit; mr wann abschnide.
Nemol kunnt's viellicht doch derzüe,
Jetz si mr no nitt g'scheidt genüe,
Mr mien z'erst lang noch lide.
Ich weiß nitt, ebb me, iwerhaüpt,
Das Johr wird regrettiere;
Denn 's isch züegange ziemlig bunt
's war z'hoffe-n-as das wo jetz kunnt
Viel besser that marschiere.
Doch beide sin, glaüb, nitt viel werth;
Vor ebb's züem End isch gange
Hat's alte-n-uns noch g'spielt e Spuck,
Un 's neüe, das blibt o nitt z'ruck:
Das hat mit eim agfange.
Se hann d' Wiehnachte un 's Neijohr,
Grad uf e Sunntig g'richtet!
Me bießt zwe Firtig i, ne so,
Das isch fir eim z' wexiere, do,
Grad wie expreß erdichtet!