Text:Jules Meininger/D'r v'liàbtà Esel

Wenn, weiss i nitt, s'isch einerlei,
I glaüb s'isch gsi im Monet Mai,
Züàr Zit, wo wieder all's v'rwacht
Un wo d' Natür so liàblig lacht;
Wo d'Vögel in dà Wàlder schén
Ihr liàblig Pfiffà hérà lén.
Kurzum, all's was uf Àrdà isch
Gniàsst s'Làwà wieder jung un frisch.
Màng Pààrlà hat sich g'fràit druf hi,
Ass sie nà nander treü wànn si;
Denn d'Liàwà, wenn dià in eim fliàsst,
Isch was eim s'Làwà jo v'rsiàsst. -
So hat züà sàller Zit sich g'sàit,
Màng Thiàrlà un hat sich o g'fràit.
Nà Esel awer ganz betriàbt,
Isch trürig gsi un nitt v'rliàbt,
Un g'sàit: "I bi in d'r Natür
Doch sicher d'ärmschà Kreatür;
I bi v'rachtà, iwrall z'viel,
Denn Keinà isch wo mich nur will!"
Voll Kummer un am Làwà satt
Geht àr im Wald, nohch bi d'r Stadt;
Dert g'sieht 'r uf mà Baüm nà Spatz
Wo luschtig plaüdert mit sim Schatz.
Do sàit d'r Spatz: "Dü dumm Stück Vieh,
Was tribt dich àcht in Wald dohi?
Müàsch higeh wo ihr Esel gehn,
Wo Dischlà un wo Dornà stehn,
Nur därt g'hérsch hi, glaüb mir, dànk dra,
Därt triffsch dü o dis Gliches a!"
Das hat bim Esel Wirkung tho,
Ar isch umkehrt un schnàll d'rvo,
Hat wirklig in ganz kurzer Zit,
D'heim Hochzit g'ha bi sinà Lit.