Text:Jules Meininger/Ne kritischer Momant.
7. Juli 1889
Wia isch me doch züa jeder Zit
In Lawesg'fohr un ahnt gar nit
Un macht sich keine Sorge.
Gsund ka me wohl vo d' heim furtziah,
Doch wia me zruckkehrt, weißt me nia,
Denn d' Züakunft isch v'rborge.
So isch's letscht im e Mann passiart,
Si Wag hat dur e Wald ihn g'fiahrt
Un d'Sunne geht bol unter.
Ar achtet's küm, aß d' Nacht ibricht,
Me sieht's am Gang un an sim G'sicht,
V'rgniagt isch ar un munter.
Ne halb Stnd hat 'r noch bis heim;
Därt vorne bi de große Baim,
Därt macht d'r Wag e Boge.
Jetz blibt 'r steh, was har 's gsah?
Nit - er hat glaübt e Schritt z' v'rnah,
Un wirklig, 's isch nitt g'loge.
's dücht vorne an ihm uf e Gstalt,
's wird ihm bol heiß, bol wird's ihm kalt,
Was soll ar jetz afange?
Kei Waffe, un sott vorwartz geh,
„Was mache?“ sait 'r un blibt steh,
„Dheim thian se-n-uf mi blange.“
Jetz plätzlig laüft'r schnall d'rvo.
Doch d' Gstalt dia laüft 'm hinteno
Me hért ne miahsam kiche....
Jetz fallt 's hi vor Mattigkeit,
's Schicksal hat ihn bis dohi trait,
Dam isch halt nitt üszwiche.
Vor sich git ar e letschterBlick,
Entzetlig isch dar Aïgeblick,
Ne-n-Abgrund isch d'nawe.
Noch bsinnt 's sich e kleine rung,
V'rdolcht z'si - oder do ne Sprung?
Glich, beide koscht 's Lawe!
Un will 'r sich so vorwarts neigt,
Sieht ar e Stange wo sich zeigt,
Befestigt an re Kette.
Schnall hangt 'r sich an d' Stange-n-a,
Un dankt, jetz isch ' g'rette.
Doch sine Sinne schwinde fascht,
Denn d' Stange biagt sich vo dr Lascht,
Si Märder hat ihn g'funde.
Un d' Stange biegt sich druf un druf,
Jetz git 's alle Hoffnung uf,
Bol liegt 'r tiaf dert unte.
D'r Abgrund hat 'r unter sich
Un an sim Kopf dr Märderstich.
Un hert noch d' Stange krache.
Wenn nitt noch thüat e Wunder g'schah. -
Ar fallt un thüat - v'rwache.
Gottlob, sait ar, vorbei isch d' Gfohr,
Un legt sich uf e-n-ander Ohr,
Un schnarchelt wia ne Karre.
Un was 's traümt hat hinteno,
Das will i fir hit dusse lo,
Dankwohl fir spéter spare.