Text:Jules Meininger/Physiognomie-Stüdie.
6. Oktower 1889
Was isch dr Mensch, im Wahre gnumme?
Ne Gstell un owe druf e Kopf!
Hatt' er dri kei Verstand bekumme,Er war' doch gar en armer Tropf.
Drum ka me d' Lit no'm Kopf jüschiare
Un nit vergewets heißt's im Gschwatz!
„Kennt einer nur sie Kopf schangschiere,
Ne Manger war' nit halb so latz!“
Bekanntlig sait e hoche Stirne,
Aß Lehr drinn steckt, was Jeder weißt;
Un rumpfelt se sich bim Vrzirne,
So weiß me-n-o, was „Rumpfle“ heißt.
Am Kopf isch o ne Oeffnung z'finde,
's isch „'s Mül“ - so wird's im Volksmund gnennt;
's war' mangmol güet, me that's vrbinde,
Vor eb me's als im G'schwatz vrbrennt.
Viel lehn o d' Backe vo sich sage:
Roth - gsieht me d' frische Gsundheit drin;
Vo Gram un Sorge thian se klage,
Wenn se-n-als bleich, igfalle sin.
Un was erscht d' Aüge-n-a'belange
Brücht 's Mül sch gar nimm uf sich thüe;
Die sage, was me mecht vrlange,
Jo hin un wieder mehr as gnüe.
Wenn se-n-in Liewe salig zwitzre,
So hell un klar wie Diamant;
Un wieder, wenn drin Thrane glitzre -
Das z'bsage, war kei Wort im Stand!
O d' Nase derf mr nit vrgasse,
Nodam aß einer isch vrsah;
Ne rothe kunnt nit nur vom Asse,
Me kennt se fir e Wirthsschild na.
Me hat o hoche, breite, lange,
Vo dene, wo vrschowe stehn,
Un dicke - 's mecht drvor eim bange -
Wo nitt in alle Füetter geh'n.
Was thian erscht Allse d' Hoor vrrothe!
Viel z' danke gitt e blutte Kopf; -
's isch güet, isch d' Hoorkunscht sowit grothe,
Z'vrdecke mit Perrück' un Zopf.
Dü frogsch, wo d' graüe Hoor hat stamme?
- Vum Alter mangmol; oft vum Leid;
Se sin z'noch ku villicht an d' Flamme,
Was sunscht en andre Name trait!
„Was kenne d' Ohre denn bedite?“ -
Nitt viel! Wenn wit vum Kopf se stehn
Efangs, so heißt's: Lang brüüchsch nimm stritte,
Oi Dü gspiirsch bol nimm dine Zähn'!
So ka dr Mensch ne Mangs jüschiere,
Un wenn 'r d' Sproch vrlore hätt',
Me kennt en doch examiniere
Viel besser noch aß wenn er red't!