Text:Jules Meininger/Zweierlei Mucke!
18. Àuigscht 1889
Im Wald do isch's so herrlig z'sitze,
D' Baim gan eim Schatte gar so kiel,
Das isch so agnahm no-n-em Schwitze,
Un d'Blätter, 's Gras sin weiche Stiehl.
Doch epp me sich thüet niederlosse,
Heißt's Acht ga uf's Omeisenascht.
Im Wald g'schahneim o mangmol Posse,
Un danke ka me sich dr Rascht.
Do kummt e Mucke, so ne frache,
V'rfolgt eim, will kei Rüaih eim lo,
Un thüat se-n-eim in d' Nase stache,
So nimmt dia züa, aß ware's zwo.
Wenn me's nitt sieht, so thüat's doch jucke,
Un d' Fraid v'rwandelt sich in Zorn,
V'rwinsche thüat me-n-alle Mucke,
's git halt kei Rose ohne Dorn.
's hat ein sich's losse si aglage,
(Für das brücht me Geduld gwiß gnüa)
Thüat Mucke grad e Pfund abwage
Un zehlt, wia viel me brücht d'rzüa.
Ne Mittel git's fir dia z' v'rtriwe,
Ganz eifach mit em Alcali;
Wo sie eim stache, thüat me riwe,
Un d' Burwle dia v'rgehn eim gli.
Thüat me-n-üs Pfife kräftig ziage,
V'rtribt me d' Mucke-n-o, 's isch wohr,
Doch nur dia, wo im Freie fliage,
Nitt die im Kopf, noch hintrem Ohr.
Kei Mittel isch fir dia vorhande,
's Muckepapier hilft o do nit;
D'r Zacherl hat's no nitt v'rstande,
Sogar d' Chimie isch nitt so wit!