Text:Otto Gittinger/So semmer Leut/D'Wohret

D' Wohret

Der neu Vikar, des ischt a Herr,
Der schlächt sein Predich anderscht her.
Er kan's so liab ond kan's so guat,
Wia wohl wird's do de Weiber z'Muat!
Ond wann er schreit ond wann er haut,
No schaudret au de Manna d' Haut.
Drom sait au alles: Descht a Man,
Dem kommt der Herr Dekan net nan!
Ond wia-n-er's öfters g'hört hot g'het,
No glaubt er's au, worom denn net?
Amol, 's ischt g'sein am Sonntich z'Nacht,
Hot der Vikar a B'süachle g'macht
Beim alta Hansjakob, des ischt
En sellam Ort der Haupttepischt,
A kleiner Man mit weiße Hor,
Ond Auga dronter still ond wohr.
'S meischt, was er weißt, ischt aus der Schrift,
Ond wann er ebbes sait, des trifft.
Drom hätt's da Herr Vikar au g'freut,
Wann der am ebbes z' Lob hätt g'sait,
Ond er brengt so anander noch
Uf d'Predich von heut morga d'Sproch.
Der Hansjakob guckt für se nan:
Lang sait er nenz, no fangt er an:
"Miar ischt en der Kirch a Wort eing'falla,
Von güldene Äpfel en silberne Schala.
Dia silberne Schala, do fehlt's ehna neta,
Dia güldene Äpfel, do tät i drom beta."