Text:Rudolf von Tavel/Der Donnergueg/Kapitel 13

XIII.

Ds Annelysi louft dem Militär nache, säjt Chlefeler und gryft gwaltsam i ds akademisch Läben y

Vorderhand het’s im Schlößli sälber nüt meh gä z’erobere, und so isch du ds Annemarie bald einisch uf ds Lächehuus verfalle. Es wär doch gar tuusigs luschtig gsi, z’gseh, was der Megert Chrischten und sys Annelysi für Gsichter mieche, wenn me se-n-einisch i d’Ysebahn brächti. Vo sälber gienge si natürlech nid, weder ga Bärn, no ga Thun. Das cha me sech ja dänke; Lüt, wo gueti Roß im Stall hei! Aber, wär weiß, wenn me ne das Reisli zahlti? D’Härdöpfel sy scho yta gsi, me hätti sech das Freudeli wohl dörfe gönne. So isch du einisch ds Annemarie a mene Fyrabe chly zum Chrischten uf ds Bänkli ga sitzen und het ihm brichtet vom Ysebahnfahren und ne gfragt, ob’s ne nüt wundernähmi, wi das es Reise sygi.

«O wäge dessi!» het er gseit. «I bi o aute worden uf mynen eigete Füeße. Dä Gwunder man i jitz o no ebha.»

Ds Annemarie het dä Ton scho gkennt und ganz guet gmerkt, daß es dem Chrischte nid am Gluscht fählti.

En andere Tag isch es hinder ds Annelysi grate. Aber das het sech no weniger derfür welle ha. «Aba», het es gseit, «es meint jitz o en iedere Lali, er müeß der Gring i dä Dampfhafen yhe gstreckt ha. Das isch guet für Herrelüt, wo nid wüsse, wohi mit dem Gäud. I schenierti mi emu, dert yhe ga z’hocke.»

Da syg äs lätz brichtet, het ds Annemarie gseit. Grad juscht für d’Burelüt heig me ja d’Ysebahn gmacht. Die chäm ja nid uf ihri Rächnig, wenn nume d’Herrelüt wette fahre. Ds Megerts wärde doch de wohl nid welle di letschte sy am ganze Bälpbärg, wo wüsse, wi d’Ysebahn vo innen usgseji.

«Emu jitz die Wuche nid! U di angeri mangleti me de Brächete z’ha. U dernah... Fahre si ächt de im Winter o?» meint ds Annelysi.

Gwunderig sy si also beidi gsi; aber keis het’s dem andere gönnt, das la z’merke. Und jedes het sech vorgno, z’luege, wi lang ds andere ’s mög ebha. Einisch, wo si zsämen allei i der Chuchi gstande sy, seit der Chrischte: «Säg, Annelysi, was miinsch? Wei mer ächt eis uf Bärn mit der Ysebahn?» Da luegt ne ds Annelysi mit übermüetig glänzigen Ougen an. Aber no bevor es het chönne säge: «Ähä, gäu! I ha’s wou däicht, es bheig di nid!» het er sech umdräjt und in e fyschteren Egge gluegt, daß ihm sy Frou emel ja nid der Gluscht chönni ab em Gsicht abläse.

«I für mi ma’s no lang erlyden ohni Ysebahn», het ds Annelysi gseit, «aber i merke’s scho, es lat der eke Rueh, bis daß d’ aber e Napolion dusse hesch. — Das git Chöschte, z’Tüüner yche!»

«Scho, weder si het nöuis da gseit vo zale!»

«Wär?»

«He, d’Jumpferen im Schloß äne.»

«Ja die! Die bruucht üs doch nid ga ds Ysebahnfahre z’zale! Si isch ja säuber numen um ene Gottslohn bi ds Chilchbärgers. We de mueß gritte sy, so vermöj mir’s de o no! Daß men eim de da z’ringetum geit ga vürha, me ryti uf anger Lüten ihrer Wurscht, ä’ä!»

«He, we’s ere Freud macht, z’zale, so la se doch!»

«Die wott drum öppis angers dermit; si wetti nume der Narr mache mit is u luege, wi dumm daß mer tüej. Aber weisch, da trumpiert si si!»

«’s het niemer gseit, du müessisch de dumm tue», seit der Chrischten und luegt ds Annelysi sytligen a.

«Du wou du», überchunnt er ume, «du muesch mi cho brichte, wär dümmer tuet, öb üsereis oder ds Mannevouch! Gang jitz, i cha di nüt bruuche da inne. Tue du öppis, so chöme der di Muggen us em Gring!» Dermit het si-n-ihm e Tätsch uf e Buggel gä und ne zur Chuchi uus gmuschteret. Der Chrischten isch vor der offene Türen uf der Bschüsi blybe stah und het d’Pfyffen azündtet, währed ds Annelysi wi ne Hurnuuß i der Chuchi umenandere gcheßlet und tschäderet het. Wo-n-es es Chehrli däwäg het gfuehrwärchet gha, chunnt’s wider under d’Tür: «Bisch jitz geng no da? — Was wottsch o?»

«I wehre de Mugge», seit er, und blaset e großi Tubakwulke vor sech ane.

«I gseh scho», meint ds Annelysi, «es wird de no müessen erstieret sy, und am Änd isch’ gschyder, du gangisch einisch, süsch trappisch mer no bis zum Jüngschte Tag um ds Huus umen u tuesch nüt meh.»

Der Chrischte het wohl gwüßt, wän’s a allne Haaren uf d’Ysebahn zieht. D’Frag isch nume gsi, wär vo beidne ’s ehnder ufgä het, nid welle der Name z’ha. Der Gwunder het beidne zsäme d’Rueh gno, dem Chrischte d’Rueh zur Arbeit — es het ne geng, wenn er so öppis vorstähnds gha het, dunkt, es syg sech nümme derwärt, vohär no irged öppis az’fa — dem Annelysi d’Rueh zum Verschnuufe — es het gmeint, es müeß alles vorhär no i d’Ornig tue, und wil e rächti Burefrou nie voruse chunnt mit Ornig mache, so het’s halt o der Momänt nie gseh cho, wo me de chönnti abchlepfen und gah.

Wo ds Annemarie zum drittemal cho isch und gfragt het: «Und jitz?» het ds Annelysi zerscht wider abgwunke, der Chrischte het gschwigen und a der Pfyffe zoge, bis ds Annelysi gseit het: «He nu so de, i wott ja Chrischte nid dervor sy; wenn’s zwängt sy mueß, so cha me ja de luege, weder emu jitz hütt däich no nid u morn han i o nid derwyu.»

Kei Möntsch weiß, wenn si über ne Tag eis worde wäre, hätti nid ds Annemarie ändlech gseit: «Also am Frytig fahre mer de!» Ds Annelysi het sech dry ergä, aber gfunde, alles im Läbe sötti e schickleche Zwäck ha, so z’läärem fahri me doch nid i der Wält umenandere. Und um dä Zwäck isch es nid verläge gsi. Ihre Gottfried isch sit acht Tage z’Bärn im Dienscht gsi als Draguner-Trumpeter, und d’Muetter hätt ne gar tuusigs gärn einisch gseh — «so unger den angere». Si isch sicher gsi, daß i der ganze Schwadron keine ’s mit ihm het chönnen ufnäh, emel mit dem Roß nid. Und de, wenn es sech öppe grad gschickt hätt, daß me se «samthaft eis ghörti blase», so hätt ds Annelysi o nüt derwider gha.

A mene schöne chalte Herbschtmorgen isch me no bi Stärneschyn uuf. Gäb me sech gang ga luschtig mache, het d’Muetter gseit, müeß gfueret sy und sünscht öppe zur Sach gluegt; es Ghudel laj me de nid dahinger. Und erscht, wo alles a sym Plätzli gsi isch und jedes sy Sach gha het, het me sech gsunntiget. Der Chrischte het e bravi Späcksytechutten agleit, ds Annelysi di bürschi Tracht mit eifache Göllerchetteli, e schöni sydigi Schöuben und e gattleche Huet. Öpper het ihm gseit gha, es zieji de mängisch i der Ysebahn, und drum het es d’Ohre ghörig verschoppet und under em Huet no nes schöns Halstuech um d’Ohre gchnüpft. D’Buebe hei underdesse d’Mähren agspannet und uf ds Rytwägeli no ne zwöite Sitz gschnallet — wäge der Jumpfer Sunnefroh. Die het gmeint gha, me gangi de z’Fueß uf Station, aber ds Megerts hei das nid zuegä. Der Vatter und der Köbi sy uf e vordere Sitz, d’Muetter und ds Annemarie uf e hindere. I mene fülimährewürdige Trab sy si ds Gäßli ab und am neue Schloß vorby gäge Talguet-Stutz. Uf em ganze Land isch di fyrlechi Morgestilli gläge, und die uf em Wägeli hei o nid mängs Wort verlore. Ds ganz Aaretal isch under mene dicke Näbel gläge, und dem Annelysi het’s schier schwär gmacht, i di Tiefi abe z’fahre. «Was wartet is ächt unger däm Dechu?» het es dänkt. «We’s nume nüt Lätzes git daheim!» Mängisch isch’s ihm gsi, es müeß abstygen und ume hei; aber es het wohl gwüßt, daß es sech de reuig würdi, und drum het es d’Sach la gah, wi si het welle. Si sy öppen e Halbstund z’früech ga Wiftrech abe cho und hei der Köbi grad ume hei gschickt mit dem Fuehrwärch, damit d’Mähre nid öppe schüüch wärdi, wenn de ds «Lockemadiv» chömi, und weder Vatter no Muetter umewäg sygi, für nere zuez’rede. Wo si du ändlech im Wage gsässe sy mit allerhand andere Lüte, isch ds Annelysi wider ganz still worde. Es het ds Chörbli uf der Schooß gha, d’Händ druffen inenandere gleit wi zum Bätte, und andächtig gluegt, wi d’Böum, Hüser und Telegraphestangen a de Fänschter vorby gschnuußet sy. Schier gruuset het’s ihm ob der Ysebahnbrügg, wo si da so höch i der Luft über d’Aaren ynegfahre sy; aber sünsch het’s es de no luschtig dunkt. Me chöm eso ring dür ds Land, me wüß ja gar nid wie.

Z’Bärn isch du ds Annemarie zerscht mit ne d’Stadt ab zu synen Eltere. Dert het me ne z’Nüüni ufgstellt und mit ne brichtet; aber si hei nid vil vo sech gä, us Angscht, si sägen öppis Dumms, und keis het’s dem andere gönnt, daß es ihms de am Abe hätti chönne vorha. Und de isch halt der Muetter no öppis uf em Härz gläge. Wo me se gfragt het, was me jitz well ga luege, het si gseit: «Am aständigschte wär’s mer, we mer jitz vorewäg zu Gopfried chönnte.»

Ds Sunnefrohs hei dänkt, di zwöi sygen allwäg o gärn e chly allei z’Bärn, si wüssi ja Bscheid. Und drum het me se la gah und se nume zum z’Mittag gheissen umecho. Chrischten und Annelysi sy uf em chürzischte Wäg dem «Flöhbode» — so het me der Cavallerie-Casärne gseit — zuegstüüret. Underwägs het ds Annelysi der chöschtlech Vorrat vo sym Chörbli, zwöi Paar Ämmetalerwürscht und es halbs Imi rotfleischigi Chlefeler, mit zweene währschafte Weggen ergänzt. Es het sech gfreut wi nes Chind. Aber am Bollwärk oben isch es still gsi, wi uf mene Totehof, und niene hei d’Bschleeg vo mene Dragunerhälm blitzet. Einzig hinder em Hofgitter näbe der Casärne het sech öppis grüehrt. Ds Ehepaar Megert het sech dert zueche gmacht und nüt gfunden als zwee Arräschtante, wo der Hof gwüscht hei.

«Sägit», rüeft der Chrischten über ds Gattertor yne, «wo sy ächt diser?»

«Wär?» antwortet eine vo de Bäsemanne.

«He, wär ächt?» meint ds Annelysi, «ds Milidär, d’Draguner! Mer hätte zu Megert Gopfried möge. Du wirsch ne däich wou bchenne, er isch bi der Musig u blaset der Peh-Paß.»

«Aha, dä isch nächti bim Putzen i sy Trumpeten yne gheit, u sider hei si ne no nid umefunge.»

«We d’ e Löu bruuchsch, so suech e höuzige», räßet ds Annelysi, «für das sy mer nid ga Bärn yhe cho!»

«Si sy furt», seit jitz der ander, «es sy Manöver.»

«Wohi de?»

«Nöuis da gäge Gerzesee use.»

«Cha me jitz da süsch niemer frage?» seit ds Annelysi zu sym Ma. «Mit dene Grasaffen isch ja nüt z’mache.»

Wi töuber ds Annelysi worden isch, wi luschtiger het’s d’Soldate dunkt. Der Chrischte het du ds Wort ergriffen und gfragt, wenn si de ächt ume chöme. Da antwortet der Soldat: «öppe de im Ustage.» Jitz het ds Annelysi gnue gha. «Dir chunnt’s o guet, daß d’ hinger em Gatter bisch, dir wett i zeige, wi me der Bäsen i d’Finger nimmt!» Cholderig het’s der Chrischten am Ermel zoge, er söll sech nid länger la für e Narre ha. Si sy du gäge d’Spittel-Chilche zue und di vordere Gassen ab. Ob si ächt zu de Bäre welle, het der Chrischte gmeint; aber ds Annelysi het nüt dervo begährt. Die wärden öppe nüt ghübschet ha, sitdäm es se zum letschtemal gseh heig. Gäge den elfe sy si du uf em Chilchhof gländtet und hei sech dert uf mene Promenadebank nider gla. Ds Annelysi het gchupet und gschumpfe, es heig’s wohl dänkt, das chöm de so, wenn me für nüt und wider nüt i d’Ysebahn hocki. Wenn’s nume daheim wär, so chönnt’s öppis tue! Es het du Mittel und Wäg gfunde, mit mene Polizeier az’bändle, und dä het du gwüßt z’brichte, ds Militär chömi de gägen Abe hei, e große Huuffe, si heigen es Lager uf em Wyler und syge geschter uf en Usmarsch. Jitz isch dem Annelysi d’Sunne wider ufgange. Am liebschte wär’s grad uf e Wyler ufe ga passe. Aber schicklecherwys het me doch jitz zu ds Sunnefrohs müesse. Am Namittag isch du ds Annemarie mit nen i der Stadt ume gspaziert und het nen allerhand Interessants zeigt. Sogar i d’Stadtbibliothegg sy si ga d’Raritäte luege. Aber weder d’Altertümer, no d’Steine, weder di großi Schildchrott, no ds Struußenei hei ds Annelysi hert interessiert, es het geng nume d’Ohre gspitzt, öb es niene Musik ghöri oder Roßtrapp. Es het ekei Rueh gha, bis si wider a der Spittelgaß gsi sy, wo di halbi Stadt Bärn zsämegloffen isch, für ds Militär ga z’luege, wo jitz jeden Ougeblick het söllen ymarschiere. Si hei sech uf mene Stägetritt vo der Heiliggeischt-Chilche poschtiert und einschtwyle gluegt, wi sech ds junge Volk d’Zyt vertribe het. Der Schatte vom Chrischtoffelturm isch scho wyt d’Spittelgaß ab gschnaagget, wo’s ändlech gheiße het: «Si chöme, si chöme!» Me het näbem Turm düre bim Murtetor öppis in ere Stoubwulke gseh glitzere. E Huuffe Roß het me ghört uf em Pflaschter räble. Ds Annelysi het sech schier d’Ougen us em Chopf gluegt. «Das sy se», seit’s zum Chrischte, «lue, los, Musig! Da isch er gwüß derby, grad z’vorderisch.» D’Têten isch scho hinder em Turm verschwunde gsi, und jitz isch der Schwall vo de Tonwälle dür e Torboge cho z’ruusche. «Potz Heutonner, wi tschäderet das!» het ds Annelysi gseit. Und da sy si o scho vüre gritten und richtig der Gottfried mit syr Mordio-Baß-Trumpete z’vorderscht am Flügel. Wi wenn er d’Stadt Bärn müeßt abstoube, het er mit rotbruune Pfusibacke brumpa-pumpa-pumpa blaset. I wilder Flucht isch ds Publikum vor ne dervo gstobe, wo si gäge ds Bollwärk abboge hei. Sobald d’Musik um en Egge gsi isch, het ds Annelysi für nüt meh Ouge gha, nid emal der eidgenössisch Oberscht mit sym Näbelspalter und der rotwyße Schärpen um e Schmärbuuch het ihm öppis gulte. «Hesch gseh, wi-n-er umegluegt het? Er het mi gkennt!» seit’s zum Chrischte. «Gopfried? Dä het doch nüt umegluegt, dä het uf d’Noti müessen achte. Das gäb e schöni Tonner Musig, we die wetti umenangere glüüßle.» — «He nei, der Choli drum», seit ds Annelysi, «er het mi gwüß gseh!»

Stab, Infanterie und Artillerie sy d’Stadt ab, uf e Wyler use, und ds Volk isch hindedry grochlet. Ds Megerts hei müesse gäge Strom schwümme, für i ds Bollwärk use z’cho. Der Chrischten isch blybe stah wi ne Pfyler von ere zsämegschoßne Brügg und het na syr Frou umegluegt. Die het ihrem Grundsatz treu: «Wär nid agryft, chunnt hingertsi», dür e Huuffe düre gwääget. Mupf um Mupf und Stupf um Stupf het si sych sälber und ds Chörbli gluegt düre z’rette. Ds Annemarie het lang chönne säge: «Heit nume Geduld, Frou Megert, mer chöme scho düre!» Es wär alles guet cho, hätti nid vo der andere Syten e Drötschgeler pressiert und mit der Geisle gchlepft. Statt z’warte, wott ds Annelysi no hurti dervor düre. Scho isch es mit dem Roß zsämepütscht. Da gryft eine, wo’s guet gmeint het, na-n-ihm, für’s z’hinderha, erwütscht aber nume der Boge vom Chörbli. Ds Annelysi lat nid lugg, der Boge lat gha, und Wegge, Würscht und Chlefeler chruglen under der Drotschgen umenandere, wo nen eleganti Crinoline-Dame drinne lorgnetiert und ob em Militär-Nachegaffe nid emal merkt, daß uf der andere Syte ds Annelysi uf allne vieren am Boden isch. Hinder der Drotschge düre pressiert der Profässer Zündtheiß, für hurti hei öppis ga ufz’schrybe, wo-n-er juscht usgsunne het, und trappet usgrächnet grad uf ds Annelysis einte Wegge. Potz Wätter! I syr Töubi nimmt ds Annelysi, was zur Hand isch: es paar Ämmetaler, und hout se dem Profässer um d’Ohre, daß der Zylinder i ds Gstüchel vo de Lüt yne flügt, wo di einten us Erbarme mit dem ungfellige Burewybli, di anderen us nächer ligende Gründe d’Chlefeler ufgläse hei. Der ander Weggen isch a mene Radreife vom Fiagger blybe chläbe, und no di halbi Gaß ab het me ne geng gseh uuf und nider fahre. Sobald ds Annelysi wider zue sech cho isch, het es nam Chrischten usgluegt. Es het natürlech nüt anders erwartet, als daß er us Ritterlechkeit mit dem Drötschgeler Händel agfange heigi. Aber der Chrischten isch hinder syr Frou gstande, währed der Profässer nere vo vorne dröit und wüescht gseit het. Wär nid ds Annemarie derzwüsche gsprunge, weiß kei Möntsch, was es no gä hätti. Jitz het der Chrischte sy Frou bi der Hand gno und us em Gstüchel zoge. Uf em Trottoir vor der Chilche het du ds Annemarie dem Annelysi der Chittel ghulfe putzen und ihm mit aller Sanftmuet zuegredt. Aber da het’s no chly hert gha mit dem «Ärdrych erobere». «Du bisch o ne Stopfi», het ds Annelysi sym Ma gseit, «hesch nid chönne luege?» Dem Chrischten isch es gruusam widerwärtig gsi, daß es eso gangen isch. «Weder das isch cho und gsi, i ha nume nüt gmerkt dervo, bis i se ha gseh d’Öpfu zsämeläse.»

«Un e Feulade han i o im Chittu!» het ds Annelysi mit böse Blicken uf ds Annemarie gseit, und derby het es geng no ds einte Paar Würscht i der Hand gha. «Sä da, häb e chly, so bisch o für öppis guet!» seit es sym Ma und git ihm se z’hüete.

«Chömet Dir, mer wei jitz hurti a d’Brunngaß, i will Ech’s de chly verstäche, und dernah...»

«Zerscht wei mer jitz zu Gopfried, so für nüt u aber nüt lan i mi nid übercharre!» het ds Annelysi gmacht, und ds Annemarie het wohl gseh, daß da usrede nüt hilft, wenn es scho dänkt het, jitz wärdi me doch der Gottfried nid usen übercho. Me het der Frou Megert der Wille ta und isch zur Casärne. Dert isch es furchtbars Gstürm gsi. D’Draguner sy scho i de Ställ gsi und hei Roß und Sattelzüüg versorget, tränkt und gfuetteret und gfummlet. Ds Annelysi isch alli Gredi dür e Hof gäge Stall zue, und di beiden andere sy uschlüssig und zaghaft hindedry. E Schildwacht isch uf d’Muetter zue und het nere welle wehre. Aber die het ta, wi wenn si dert allei daheime wär. «Lue du für di», het si dem Soldat gseit, «i weiß scho, was i z’tüe ha!» Der Soldat het nid gwüßt, was er söll, und no gäb er sech het usbsunne gha, isch ds Annelysi im Stallgang inne gsi und dür das Mannevolch düre gstüüret, bis es ds breite Hindergstell vo sym Choli erchennt het. «He, der Fränzu! My Fränzeli!» het’s gseit. «Gäu, gäu, du bchennsch dys Müetti no?» Der Choli het richtig umegluegt, seelevergnüegt der Wädel umenandere gschlängget, gstämpferlet, en Arvele Heu us em Rase grupft und wider gluegt und sech vo der Muetter la tätschle. Im glychen Augeblick isch der Gottfried mit dem Wasserchübel derhär cho und het welle dem Choli d’Füeß wäsche. «E aber, Muetter, was machsch jitz du da?» het er gfragt.

«Ja nid Gott», het ds Annelysi gseit, «jitz sy mer dr der ganz Tag nacheglüffe. Das het si jitz o dumm breicht! — Chumm hurti use, der Vatter isch o da.»

«Ja, i darf jitz nid!»

«Abah! Flänz. — Chumm du!» D’Muetter isch vora, und der Gottfried isch nere nache. I däm Gstürm het ja doch niemer uf se gluegt. Er het emel du no den andere chönne d’Hand drücke. Ds brochene Chörbli mit dem Räschte vo ds Muetters Chram isch scho dinne im Stall, näbem Choli, gstande. Lang hei si du richtig nid dörfe dampe; aber d’Muetter het ihre Triumph gha und im Stadt-Abgah dem Annemarie, wo-n-es gseit het, ohni ds Annelysis courage wäre si nie zum Gottfried cho, g’antwortet: «Nei wäger, i trouen o nid; aber i chenne ds Mannevouch. Mi mueß se nume nid förchte, di Pfösle, Jumpfer Annemarie! Wo nähmte si ds Milidär här, wenn üsereis nid wär?»

Jitz isch alles ume guet gsi. Vatter und Muetter hei im Friden i ds Sunnefrohs Chuchi z’Nacht gässe, und ds Trineli het ne zuegha, wi wenn’s syni eigeten Eltere wäre. Und du isch me wider uf d’Bahn. Di beiden alte Lütli hei nid vil Wort gmacht uf der Heireis. Ds Annemarie het gmerkt, daß si d’Ydrück vom Tag widerchöuen und derby nid grad heiterer wärde. Ds Annelysi het sy Chrischte so agluegt, wi wenn’s wetti säge: «Jitz hei mer für e Gwunder!» Es isch nid zfride gsi, wil es hütt nüt het chönne schaffen und doch kei Grund gha het zum Nüttue. Es het chuum d’Station Wiftrech mögen erwarte, für wider i syni Sache z’cho. Wenn’s erscht no gwüßt hätti, was ihm dert wartet!

Wo si usstyge, isch es stockfyschteri Nacht gsi und um d’Station ume nöue so nes Glöuf und Gstürm. Näbem Stationshuus sy e Kuppele Lüt binenandere gsi und z’mitts drinn es Tier. Uf der Stell hei Annelysi und Chrischte d’Stimm vom Köbi umegkennt, und das große schwarze Tier isch ihri Mähre gsi, wo am ganze Lyb gschwitzt und zitteret het. «Seh», het ds Annelysi gseit, «lat mi zueche! Was het’s gä? So, so, hesch du jitz o no müessen Ungfeu ha?» Währeddäm d’Muetter het ghulfe tätschlen und tröschte, hei si nere brichtet, ds Roß sygi ob de Latärne vo der Lokomotive schüüch worde, heig dervo wellen und syg du mit dem Rytwägeli a Latärnestud gfahre. Vo der Latärnen isch richtig nüt meh da gsi als ds lääre Gstelli. D’Schybe sy i Schärben am Bode glägen und der Öltägel umgläärt. «E du aute Ganggu du», het ds Annelysi guetmüetig gschmählt mit dem Roß, «sövli mängisch gfület u geng no so chlüpfigi!» Wo-n-es du aber gseh het, daß d’Lande broche gsi isch, het’s du en andere Ton agschlage: «So, söu mer jitz öppe no der Wage hei schryßen uf aus uehe, he? — Was wottsch jitze?» gratet’s hinder e Köbi, «du bisch o ne Schwauderi! Han i der nid gseit, du söuisch de nid eso hert zueche fahre?»

Mit Müej und Not hei si du öppis zsämebagglet und sy ufgsässe. Me het ganz süüferli müesse fahre, und so het’s es häb chläb möge bha bis hei. Aber wo ds Annelysi dem Annemarie «Guet Nacht!» gseit het und «Dank heiget de no!», het’s eso tönt, daß ds Annemarie gwüßt het, öb es ds Megerts no einisch uf d’Ysebahn söll ylade. I den Ouge vom Annelysi isch vo hütt a ds Annemarie erscht rächt e Donnergueg gsi. Wenn’s es scho nume vo wytem gseh het, het es dänkt, es gäb öppis Chrumms.

Nid la troume het sech ds Annelysi, was es i der akademische Wält z’Bärn agrichtet het. Wi nes Louffüür isch d’Mär dür d’Stadt gloffe, es Burefroueli heig dem Profässer Zündtheiß uf der Gaß es paar Würscht um d’Ohre gschlage. E ganzi Wuche lang het men a de Biertischen a däm Ereignis umebrodiert. Es syg es jungs hübsches Meitschi gsi und der Profässer heig’s obenyne gno, hei di einte dichtet, di andere hei gseit, es sygi d’Rach gsi von ere Muetter vom Land. De Stammtischburger isch bekanntlech nie nüt schlächt gnue. Und i ihrer notorische Solidarität hei verschideni Kollege vom Herr Profässer bereits erklärt: «Zündtheiß ist unmöglich geworden», und scho a jüngeri Glehrti gschribe, si sölle sech parat mache, es wärdi de bald e Lehrstuehl ledig. Aber z’Bärn mueß eine scho meh leischte, bis er «unmüglech» wird. Da man e Zsämeputsch mit menen Annelysi no nid grecke. Und so isch der Herr Zündtheiß no lang in Amt und Ehre blibe.