Text:Rudolf von Tavel/Der Donnergueg/Kapitel 15
XV.
Es luschtigs Duett. Warum der Röhrli-Fritz Meinung änderet und der Gottfried Stüpf usteilt
«Prezys eso het’s müesse cho», het der Notar Gattschu gseit, wo-n-er bim Déjeuniere ds Blettli gläse het. Wi alles i sym Handel und Wandel, isch o ds Déjeunieren i der Ornig vor sech gange, ’s isch Saches gnue uf em Tisch gsi: Bäjts Brot — der Herr Gattschu het geng e chly Müej gha mit der Verdouung — Anke, Hung, Marmelade, Chäs und Schabziger. Das het all Morgen uf e Tisch müesse, so wägem Überblick und wäge der «jewylige Diet». D’Mama und ds Albärtineli hei sech stillvergnüegt ihrne bsunderen Ankeschnittegnüß ergä, währed der Papa ds Blettli gstudiert und bi bsunders interessante Sache mit gstreckte Finger uf der Glatze trummiet het. «I ha’s geng gseit, das chöm de so», het er furtgfahre, ohni ne Blick näbem Blettli düre z’tue. «Si hei nid ufpasset, di Herre. Si hei’s vil z’wyt la cho. Wenn’s under der Mannschaft rumoret, so mueß me zächemal für einisch nacheluegen und d’Ohre spitze!» — Der Herr Gattschu het im Sunderbundschrieg als erschten Underlütenant «mitgfochte» (so het er albe brichtet). Uf sächs Stunde Dischtanz, i der Luft gmässe, heige si der Kanonedonner vo Gislike ghört. — «Item, so het’s müesse cho — und de dä Härzchopf! — Ja nu, wär nicht höre will, mueß füehle. — Mamali, gi’ mer no ne Schnitte Bäjts!» Und wider isch er i ds Blettli versunke. Dem Albärtineli isch es ganz glych gsi, ob’s prezys eso het müesse cho oder nid. Äs het sy Sach gha und gvätterlet, währeddäm d’Mama neui Brot-Tranchen uf e Rooscht vo der servante gleit und i d’Gluet blaset het. Es het di schöni Schildchrott-Tabatière vom Papa erwütscht und dä «Cafesatz», wo-n-es drinne gfunde het, i ds Schwänkjattli gläärt. Derfür het es du ds Druckli mit Schabziger schön zuegfüllt und glatt gstriche. «Was machsch, Chind?» het der Papa gseit und, ohni vom Blettli ufz’luege, d’Schnupfdrucke zueche zoge. Wo-n-er du o mit den Inserat fertig isch gsi, het er d’Zytung zsämegfaltet und dänne ta. D’Tabatière het er im Sack versorget und isch uf sy Schrybstube gange.
Stadt uuf und Stadt ab het’s an allnen Orte gheiße: «So het’s müesse cho!» Und es jedes het’s scho lang welle voruusgseh ha. Es isch nid lang gange, so het’s a ds Herr Gattschus Schrybstubetüre popplet, und uf ds «entrez!» vom Herr Notari isch der Herr alt Ohmgäldner Bindhämmer yne cho. Vo wytem het men ihm d’Erliechterung agseh. — Ja, wenn me so ne Vogtschaft los worden isch!
«Heit Dr gläse, Herr Gattschu?»
«Ja, frylech.»
«I ha grad gseit: so het’s müesse cho!»
«Prezys, Herr Bindhämmer, i ha’s äben o gseit.»
«Aber es isch doch erschröcklech, di fusillade-n under Schwyzeren uf däm Monte Gapito!» — (Capo di Monte het er welle säge.)
«Syd so guet, Herr Bindhämmer!» het der Notar gseit und der Visiten e Sässel zueche gschobe.
«Me sötti dänk jitz i das Neapel schrybe wäge den Effäkte vo däm Bursch, oder was meinet Dr, Herr Gattschu?»
«E Pryse, s’il vous plaît, Herr Bindhämmer?»
Der Herr alt Ohmgäldner het e Pryse gno und ob em Gfüehl a de Fingerbeeri gseit: «öppis Neus, Herr Gattschu?» Und grad druuf gseht der Herr Notar, währed er sälber e Prysen i sys Chemi schoppet, grüeni Brösmeli über ds Herr Bindhämmers Gilet abe rägne.
«Was d...! — das — hä — het mer mys — huätschahy — hä, ä — ä — je vous demande mille fois pardon — Herr — hä — hatschu!»
«Gsundheit, Herr Gattschu. — Aber Schabz... hupp — hueitschy!»
«Das chätzers Meitschi!»
«Schabziger — je vous assure — han i myr Läbtig no nie gschnupfet.»
«Nei gwüß doch o!»
«Ja — so het’s müesse cho!»
Beidi hei ihri risige rote Foulard-Naselümpen etrollet, der status quo ante wider härgstellt und afa berate, wi me dem Harzchopf sy Sach well i d’Ornig tue.
*
Bi ds Sunnefrohs het me natürlech di böse Nachrichte vo Neapel o verhandlet. Der Papa het se meh vo der politische Syte betrachtet und sech furchtbar g’ergeret. Er isch scho ohni das i der letschte Zyt trüebsälig gstimmt gsi, und jitz het ne die Gschicht no truuriger gmacht, trotzdäm der Tod vom Peter ne von ere schwäre Sorg erlöst het. Papa und Mama hei, ohni öppis derglyche z’tue, uf ds Gsicht vom Annemarie g’achtet, für z’errate, was es dänki. Dem Annemarie sy d’Ougen ufgange. No nie so dütlech wi jitz het es sy Liebi zum Peter Harzchopf gspürt, aber o no nie so dütlech gseh, wi wyt es der Liebi twäge mit synen Elteren usenandere cho wäri. Und drum het es ihm, ob’s es het welle zuegä oder nid — gwohlet ob der Nachricht vo ds Peters Tod. Me het nüt wyters verno, als daß er gfalle sygi. Ds Annemarie het kei Grund gha, öppis anders z’vermuete, als daß er der Tod vo mene brave Soldat gfunde heigi, und sech mit dem Gedanke welle tröschte, daß däwäg sy Jugedliebi eigetlech es schöns Änd nähmi. — Es Änd? — «Nei», het es sech de wider gseit, «e Liebi cha nid ufhöre!» Und öppis isch ihm no bsunders merkwürdig vorcho: Hie und da isch ihm d’Frag uf ds Härz gfalle, ob ächt nid der Peter am Änd doch uf der Syte vo den Ufrüehrer gstande sygi. Bi syr Art z’dänke, bi sym Wäse, bi syr Verbitterung... Ds Annemarie het sech gäge dä Verdacht gwehrt, wi wenn der Peter no läbti und äs für ihn müeßt ystah. Und es isch für ihn ygstande vor däm, wo ds letscht Wort über d’Möntsche het. Alles isch du wider läbig worde, was si zsäme düregmacht hei, und mängisch het’s ihns dunkt, si sygen alli drü wider binenandere, äs und der Peter und der Liechti. Es het di schöne Züg im Wäse vom Peter wider erchennt und sech de albe gseit, es sygi doch eigetlech nid z’begryffe, warum e Möntsch mit so vil Liebi und so vil Chraft und Wille zum Guete müessi z’grund gah, bevor er uszytiget gsi sygi. Was doch so eine derfür chönni, wenn er di starki Hand nid findi, wo ne mögti bha, bis er allei chönnt loufe? — Nah-ti-nah isch ds Annemarie zum Schluß cho, der Peter läbi in eren andere Wält wyter und wüssi, was i sym Härz vor sech gangi. Einisch het es du d’Tante Gatschet gfragt, öb si das nid gruusam findi, wenn e Möntsch, wo di beschten Alöuf heig, so unzytig müessi stärbe? «Chind Gottes», het si-n-ihm g’antwortet, «wenn alli verwachsene Seelen als Chrüpplen im andere Läben erwachete, so hätti ja der lieb Gott nüt als Chrüpplen um sech ume! I dänke, di guete Triibe finde dänen erscht rächt d’Luft, wo si drinne chönne wachse, und es isch nüt als Gnad und Barmhärzigkeit, daß Gott scho hie ne Teil dervo lat usryffe.» — «Mhm, äbe. Der Sunneschyn isch änefür», het ds Annemarie dänkt. Das isch ja schon e Troscht gsi; aber ds Härzweh über ds Peters Schicksal het’s ihm doch no nid möge näh, und di verrisseni Liebi het ihm geng neui Rätsel ufgä.
Vo däm allem het der Papa Sunnefroh nüt gmerkt. ’s isch ihm nid emal ufgfalle, daß sy Tochter stiller worden isch. Für syni Plän het sech ja alles prächtig agla. Der Harzchopf isch us em Spil gfalle, und d’Uflösung vo de Schwyzer-Regimänter, so wenig er dermit isch yverstande gsi, het la erwarte, daß der Hans Chilchbärger z’grächtem wider hei chömi, und de het’s ja schier nümme chönne fähle. Dä Gedanke het der Herr Sunnefroh geng und geng wider ufgchlepft und ihm über ds Gfüehl ewäg ghulfe, mit syr Chraft und Gsundheit gangi’s sträng bärgab. So isch es nämlech gsi. Wär nid all Tag um ihn ume gsi isch, däm isch es ufgfalle, wi-n-er abgmageret isch und geng eso müed usgseh het. Es isch es Uflüüchte dür ds Papas Gsicht gange, wo Änds Ougschten e Brief vo Gerzesee cho isch, vom Herr Eduard, öb nid ds Annemarie über d’Herbschtferien ufe cho chönnti, für di Buebe chly hälfe z’baschge. Wo-n-es verreiset isch, het der Herr Sunnefroh syr Tochter tief i d’Ouge gluegt und nere so uf nen Art «Bhüet di Gott!» gseit, wi me’s nume macht, wenn men öppis ganz Wichtigem etgäge geit. Das, wo verreiset, gspürt, daß ds andere d’Wort nid findt und daß es i Gedanken eigetlech mitchunnt. Chuum isch ds Annemarie im Ysebahnwage gsässe, so het ihns e großi Urueh überfalle. Es het sech so i syni Gedanke verlore, daß es es jedefalls gar nid g’achtet hätti, wenn’s in e lätze Zug ygstigen und gäge Basel, statt gäge Thun, gfahre wär. «Hei si ächt öppis brittlet?» het es sech gfragt. «Isch er am Änd scho dobe, z’Gerzesee, oder steit er villicht sogar a der Bahn, wenn i z’Wiftrech usstyge?» De isch ihm de wider das trochenen adieu z’Sinn cho vo dennzumal. Di freudigi Erwartung vo Papa und Mama, d’Mißgunscht vo der Frou Charlotte, sys Awachse z’Gerzesee, di verheißungsvolli Zuekunft, das alles isch i syne Gedanke z’ringsetum gange wi Wasserwirbel, und mängisch het’s ihns dunkt, es well ihm ds Härz verspränge. — Und villicht syg’s äbe nid für nüt, het es sech überleit, daß der lieb Gott der Peter wäggno heigi. Es machi fascht Gattig, es sölli so cho, wi’s der Papa so grüüslech gärn gsäch. O, di Freud vo däm guete Papa! Nei, was wär das!
Undereinisch isch der Zug z’Wiftrech gsi; aber kei Houpme da. Wi nes chalts Lüftli, wo plötzlech über nes Bärgseeli fahrt und ds Wasser macht z’chrüsele, isch es dem Annemarie über ds Härz gstriche. Aber es het nid Zyt gfunde, drüber z’studiere. Wi ds wild Heer sy di drei Bueben über ihns härgfalle, ’s isch ihm schier gange, wi vor bald mene Jahr der Stationslatärne; emel der Huet het es afe so tschärbis gha, wi ds sältmal d’Latärne ds Tägeli. Und hinder em Huus het der Gottfried mit dem Chaisli gwartet. Sobald d’Barrieren offe gsi sy, isch der Draguner mit der luschtige Gsellschaft dem Talguet zue gchätzeret. «Und dänk», het der Röbeli mit Yfer brichtet, «am Zyschtig chunnt de der Unggle Hans us em Chrieg hei für z’grächtem und de — und — und...» — «Ach nei! dumm!» hei ne di beiden anderen überbrüelet, «er chunnt ja erscht na de Ferie!» So hei si das armen Annemarie i aller Liebi der ganz Stutz uuf plaget. — Also na de Ferie! Nu, das isch kei Ewigkeit.
I de nächschte Tage het sech ds Annemarie rächtschaffe Müej gä, di drei Bueben uf churzwyligi Art z’goume; aber es het ihm nid geng welle grate. Di Buebe hei albeneinisch gfunde, es sygi so verstuunet. Guet z’Schlag isch es einewäg mit ne cho, wil es trotz dem vile Stuune geng zfriden und heiter drygluegt het. Am beschte gangen isch es mit dem Eltischte, dem Fritzli. Mit däm het ds Annemarie scho hie und da öppis Vernünftigs chönne brichte, und der Bueb isch ihm nachegloffe wi nes Hündli, nid numen uf de Spazierwääge; er isch ihm o uf syne Gedankegäng nachegstriche, so guet er derzue im Stand gsi isch.
Ei Tag isch dem Annemarie vorgsi, es syg öppis nid Guets im Röhrli, a der Aar unde, es mangleti ga z’luege. ’s isch ja scho mängisch dert gsi, und d’Vermuetung, es chönnti öppis lätz sy i der armsälige Tauners-Hushaltig, isch wahrhaftig keis Häxewärch gsi. Aber item, ds Annemarie het im stille dänkt, es gspüri wider der Donnergueg i sech, und das het ihns glächeret. Es het der Fritzli mitgno und gmeint, er chönn ihm de warte vor em Huus. E Halbstund speter het es dänkt: Hätt i ne nume nid mitgno!
Am Wäg zum Aarebord isch öppis gscheh, wo ne beidnezsäme wehta het. Der Chrischten isch mit dem Gottfried z’Acher gfahre, der Alt het der Pflueg gha und der Gottfried d’Roß gfüehrt. Und wo si a Wäg zueche cho sy und der Pflueg gchehrt hei, da gseh grad ds Annemarie und der Fritzli, wi der Gottfried a sym Dragunercholi für nüt und wider nüt e Töubi uslat und sys schöne Roß, wo-n-er doch eso gschetzt het, unerchannt stüpft. «E e!» het ds Annemarie gmacht, isch en Ougeblick blybe stah und erscht wider wyter gange, wo-n-es sicher gsi isch, daß der Gottfried ihns gseh heigi.
Wo si i ds Röhrli abe cho sy, het ds Annemarie uf en erschte Blick chönne gseh, daß es wider einisch e fyni Nase gha het. Der Röhrli-Fritz isch vo mene Pintechehr im Seftigamt umenandere hei cho gsi und het jitze sy Verdruß über d’Lääri vo Magen und Chuchischaft a syr Frou usgla. Hütt het dä Griengruebe-Philosoph gar nid gfunde: «Baas, me heig nüt!» D’Frou hätti sölle ha, und was si z’weni gha het, isch nere mit dem Charschtstil uf e Buggel uszalt worde. Ds Wätter isch scho vorby gsi, aber d’Misère het zu allne Löcher vo der Hudelhütten use grännet.
Wo der Fritzli Chilchbärger ds Annemarie resolut het ghöre rede dinnen und e Mannsstimm unerchannt grob g’antwortet het, isch er zueche cho und het zur Tür yne gluegt, ohni daß ds Annemarie ’s g’achtet hätti. Sobald es sy Sach gseit und dem Röhrli-Fritz dröit gha het, es chömi de wider cho luege, öb er Ornig heig, isch es mit dem Bueb wider der Bärg uuf gäge ds Schlößli zue. Daß der Fritzli gar nüt gredt het, isch ihm nid emal ufgfalle, wil es sälber Härz und Chopf z’voll gha het. Aber oben am Stutz, wo si verschnubbet hei, isch der Bueb undereinisch dem Annemarie agfalle, het ihns umchlammeret und afa briegge.
«Was hesch? Fählt der öppis?»
Der Bueb het nume der Chopf gschüttlet und nüt welle säge. Jitz het ds Annemarie gmerkt, was los isch. Scho der Stupf, wo der Gottfried sym Roß gä het, und du erscht no di Gschicht da unde, im Röhrli, hei dem Bueb ds Härz ydrückt. Ds Annemarie het ihm afa zuerede, er söll sech das nid so z’Härze näh. «Lue», het es gseit, «das geit halt a mängem Ort so, wo d’Lüt nid so ne guete Papa hei wi dir, und e Mama, wo dem Papa a den Ougen abluegt, was ihm lieb wär. Gsehsch jitz, wi dir’s guet heit? Weisch, drum mueß men albeneinisch ga luege, was settig Lüt mache, und wenn si kei Heiteri im Huus hei, so mueß me ne se bringe! Das tuet beidne Teile guet.» Der Fritzli het du mit sech la brichten und het, wo-n-er zu de Brüeder zrügg cho isch, sy Jammer ob em Spil bald wider vergässe.
Ds Annemarie hingägen isch, sobald es der Bueb het heibracht gha, wider umgchehrt, vowägen es het im Heicho der Gottfried gseh am Wäg stah. Er het sech dert öppis mit der Rüthoue z’schaffe gmacht, wo nid absolut hätti müesse sy, und es het ihns dunkt, er machi so ne Poschtur, wi wenn er ihm wetti der Buggel ane ha für ne Lätzge. Und so isch es o gsi. Der Gottfried hätti’s natürlech nid über sech bracht, der Schloßjumpfere ga nachez’loufen und sech ga z’veräxcüsiere. Und doch het er’s nid wellen uf sech la sitze, daß si ne so het gseh tue mit dem Roß, ohni z’wüsse warum. Er het ds Härz übervoll gha und isch gottefroh gsi, wo-n-ihm ds Annemarie der Sack vom Chopf ewäg zoge het mit der Frag: «Wo fählt’s, Gottfried, daß Dir so uwirsch tüet mit de Rosse?»
«He, ’s isch emu wahr», seit er, «der Vatter het mi grad eis toube gha.»
«Warum?»
«E, für’s grad z’säge: i chönnt e gueti Partie mache. Si wär rächt, u d’Sach wär gueti, u jitz wei di Aute nüt dervo wüsse.»
«Was isch ne de nid rächt dranne?»
«He nüt. Grad gar nüt hätte si usz’setze; weder si gönne mer’s eifach nid, si miine haut o, i sött jitz by ne blyben u der Chnächt mache, bis daß si beidisamen unger em Bode sy. So isch di Gschicht.»
«Aber loset, Gottfried, syd Dr de o sicher, daß es di rächti Frou wär für Euch, und daß Dr de nid unglücklech würdet mit nere?»
«Ho gwüß nid.»
«Isch si de vo rächte Lüte?»
«Nöue schier isch si. Di Aute hi es styffs Hiimet im Tuffbach äne, schöns sunnigs Land, es bravs Huus u fei e chly Waud derzue. Si wär enzegi Tächter, u was i ha ghört brichte, wär de no öppis Güute da. — Mer sy üsere paar dert yquartiert gsi färn. Da isch si mer z’erschtmau ebcho. U si het mer grad gfaue. ’s isch my Tüüri es grangschierts Meitschi. Diser hi’s o gsiit, aber si het nüt von ne weue.»
«Aber Dir chönntet ja mit nere dahäre cho und hie bure!»
Jitz lachet der Gottfried gääl, wi wenn ds Annemarie ganz öppis Dumms gseit hätti.
«Wo söu i hie bure? — Me stieng ja enangere doch numen uf de Zejen ume.»
«E ba. Da wett i doch luege! Chrischten und Annelysi hätte jitz ihri Sach gmacht. Die chönnte sauft i ds Stöckli übere, und dernah würdet Dir ds Lächen aträtte. — Wartet nume, mer wei de scho luege, wenn der Herr Houpme wider da isch.»
Der Gottfried het uf das hi ganz anders drygluegt.
«Der Aut im Tuffbach äne pressiert drum u siit, er mangleti de bau z’wüsse, wora daß er syg.»
«Ja, dä wird scho warte. I will de mit der Muetter ga rede. Aber Geduld! Vergässet nid: Ehre Vatter und Muetter! Und die Sanftmüetige wärde das Ärdrych besitze, Gottfried!»
Ds Annemarie isch dem Gottfried wi nen Ängel us em Paradies vorcho. Er het’s ganz verstuunet agluegt und vor luter Verlägeheit d’Rüthoue wider i Bode gschlage. Erscht, wo-n-es schon es paar Schritt wyt von ihm ewäg gsi isch, het er wider ufgluegt, d’Händ uf e Houestil gleit und afa nachestuune.
Der Räschte vom Tag isch i stillem Friden abgloffe; aber am Abe, sobald der Fritzli im Bett glägen isch und di heitere Farbe vo Luscht und Lehr i sym Bsinnen erlösche sy, isch undereinisch wider di rueßigi Chuchi vom Röhrli us der Stube-Fyschteri vürecho, di bruun und blau gschlageni Taunersfrou und di trüeben Ouge vo däm Ma, wo dem Annemarie wüeschti Wort gä het. Ds möntschlech Eländ het sech uf ds Bettgätterli gsetzt und der Fritzli aghuuchet, bis ihm d’Tränen uf sys weiche subere Houptechüssi tropfet sy. Und zletscht het er afa hüüle, ohni z’wüsse warum.
D’Mama het’s ghört und isch ne cho bhöre, was er z’briegge heigi. Der Fritzli fragt se: «Schlat er se-n-ächt wider?» D’Frou Chilchbärger begryft nüt drannen und dänkt, er heig öppis troumet.
«Schlaf du jitz und bis lieb!»
Aber der Fritzli isch mit däm Bscheid nid zfride gsi und het welle, der Papa söll ga luege.
«Wohi?»
«I ds Röhrli abe.»
Und du isch du nah-ti-nah alles usecho. Dem Fritzli het d’Mama nid vil gha z’säge, descht meh aber dem Annemarie. Was äs dert unde heigi z’sueche gha und de no der Bueb mitz’näh? Eis für allimal well si das nümme ha. Und der Zwäckschutz isch du no zletscht cho: «I hätti gueti Luscht, Ech grad morn wider hei z’schicke!»
Si hätti ja das gar nid bruuche z’säge. Der Frou Charlotte ihri Ouge hei’s ja scho di ganzi Wuche geng verraten und geng descht dütlecher, wi meh dem Annemarie syni glänzige Blicken i d’Zuekunft yne triumphiert hei. D’Frou Chilchbärger wär jedem um e Hals gfalle, wo nere ne halbwägs vernünftige Grund hätti chönnen agä, für ds Annemarie no vor em Ferie-Schluß hei z’spediere. Und ds Annemarie het das Tag für Tag usegschmöckt. Aber es hätti nid müessen e Möntsch sy, wenn nid das Gfüehl ihns juscht grad agmacht hätti, där Giechtigi ds höchschtmügleche Mäß vo Sanftmuet etgägez’ha. Es isch ihm o grate, und wi meh es ihm graten isch und ihm d’Freud drüber us den Ouge glüüchtet het, descht hässiger isch d’Frou Charlotte worde. Beidi hei gspürt, daß es der Gnepfi zue geit, und beidi hei gwüßt, wär der Sig wärdi dervo trage.
Öppen acht Tag na däm Zangg wägem Röhrli het d’Frou Charlotte gseh, daß mit der Poscht e Brief us der Schrybstube vom Notar Gattschu a ds Annemarie Sunnefroh cho isch, und vo denn ewäg isch ds Annemarie wider ganz still worde. Syni Ouge hei gar nümme dä zueversichtlech Glanz gha, wo d’Frou Chilchbärger so ufguslet het. Si isch fascht vergyblet vor Gwunder, was ächt da gange sygi und het sech jitz vo neuem afa ergere drüber, daß nere ds Annemarie nid ds Vertroue gschänkt het, se-n-i syni Sorge la yne z’luege. Di beide sy enand so vil wi müglech uswäg gangen und hei nume däwäg chönne der Friden ufrächt bhalte.
D’Ferie sy scho dem Änd zuegange, und me het afa studiere, was me jitz de mit dem Fritzli well afa. Dä Bueb hätti in e rächti Schuel sölle; aber me het sech nid rächt chönne dezidiere, wie mache. Der Papa wär derfür gsi, me bhielt ne no länger z’Gerzesee und würd sech wäge de Lätzge luege z’hälfe mit dem Annemarie. Aber vo däm het d’Frou Chilchbärger nüt welle wüsse.
Juscht isch men a mene Samschtig Aben im péristyle dranne gsi, das z’erörtere — ds Annemarie isch mit de Bueben uf em Bärgli hinde gsi — da chunnt mit schwäre Schritte der Chrischte dür e Garten yne. Er hätti nöuis mit dem Herr von Chilchbärger z’rede, wenn’s erloubt wäri, het er gseit, und der Herr Eduard het ne gheiße sitze.
«U jitz?» het der Herr Chilchbärger ihm aghulfe.
«Es isch äbe wägem Bueb, wägem Gopfried», het der Chrischte vüre porzet. «D’Jumpfer Sunnefroh wird Ech wohl afen öppis dervo brichtet ha?»
Da het d’Frou Charlotten ihri Ohre nid übel gspitzt.
«Gopfried het äbe ds Wyben im Chopf. Er isch nöue da währed dem Dienscht in es Huus cho im Tuffbach äne, u da het ihm es Meitschi i d’Uge gä. U jitz miint er emu o, es müessi zwängt sy. Ds Meitschi wär rächts u di Auten o u ds Hiimet. Weder äbe, i mangleti der Bueb jitz grad no hie. Mer sy o nümme hüürig, ig u Annelysi, u da isch es de grad e chly sträng, we de d’Buebe, grad juscht, we si nahe wäre, für daß men afen öppis von ne hätt, uuf u dervo wei. Un öb Annelysi nes Sühniswyb näben ihm mögt erlyde... das wurd de enangere no taargge. Jitz han i äbe gmiint, i wetti cho frage, was der Herr von Chilchbärger derzue sieg, wenn ig u Annelysi i ds Stöckli zügleten u der Bueb ließe lächne. I troue, dä im Tuffbach ließi’s scho gscheh, wenn er gsäch, daß di Junge hie mögte gschlüüffe, un i chönnt ja o geng no chly zur Sach luege.»
«Das wott halt überleit sy», meint der Herr Chilchbärger.
«Prezys. Das han i ja o däicht. Weder d’Jumpfer Sunnefroh het is äbe gseit, mer sötti das eso mache, si glubi, Dir hättit auwäg nüt derwider.»
D’Frou Charlotte het ihri Handarbeit uf e Tisch gleit und mit de Blicken ihre Ma gmuschteret, wi wenn si ne dermit wett hinderha, öppis Rächts z’antworte. Er het’s wohl verstanden und het sech o ghüetet, ja oder nei z’säge. Das syg de dem Herr Houpme sy Sach, het er gseit und der Chrischten usegstüdelet. Si hei no nes Chehrli hin und här gredt, und du het der Lächema gseit: «Nüt für unguet!» und isch gange. Chuum isch er furt gsi, so isch d’Frou Charlotten ufgfahre: «Jitz isch’s aber gnue! Was sech di Gäxnasen erloubt, isch nümme z’ertrage. Was het die im Lächehuus ga dryz’rede? Entweder sorgisch du jitz derfür, daß si ga Bärn chunnt, oder i gangen ere sälber ga Bei mache.»
Der Herr Eduard het sech no nid uf ne Bscheid bsunne gha, so tönt hert näbem péristyle, vom Gäßli ufen e Stimm: «Wäm wottsch du ga Bei mache?» — Und wo si luege, steit wahrhaftig der Herr Houpmen im Gäßli usse, und zwar no i der Uniform. Er het e Transport etlasseni Soldate ga Bärn hei gfüehrt und isch jitz grad vo dert cho. Daß er di schöni Uniform anne bhalte het, isch villicht nid so ganz ohni bsunderi Absicht gscheh. Währed Herr und Frou Chilchbärger dem Gartetor zue gange sy, für der Herr Hans ga z’grüeße, sy d’Buebe, wo ne vom Bärgli uus gseh hei, i wildem Sturmlouf derdürab cho, so daß ne ds Annemarie nid nachemöge het. I allem Bärgabcho het es sys Chleid zwägzupft und pützeriet und d’Haar feschter ufgsteckt. Wo-n-es i Hof cho isch, sy si alli um e Houpmen ume gstande, und di Buebe hei mit Bollouge jede Chnopf a der Uniform betrachtet. Ds Annemarie isch frank und frei uf e Herr Hans los und het ihm d’Hand dargstreckt, wi wenn’s e Brueder wär. Und är het o nüt Apartigs gseit; aber eine, wo’s versteit, uf de Gsichter z’läse, hätti wohl gseh, daß er i sym Härz di anderen alli e chly hinder ds Huus gwünscht het. D’Frou Charlotte het’s nid chönne verstecke, wi tschärbis si sech i där freudig ufgregte Gsellschaft vorcho isch.
Nam z’Abe sy di beide Brüeder im Garten uuf und ab gangen und hei vo Neapel brichtet. Wo si zur alten Akazie näbem Tor vüre cho sy, isch d’Frou Charlotte zue ne gstoße.
«Was het dr eigetlech dä Namittag zsäme gha?» fragt der Houpme.
«Ja», antwortet si, «du bisch grad im rächten Ougeblick cho, für Ornig z’mache. Es isch afange nümme zum Derbysy. Weisch, das Annemarie het d’Nasen i allem inne. Äs regiert jitz de bald. Und das lan i mir halt nümme gfalle. I möcht jitz de einisch wüsse, wär hie Herr und Meischter isch.»
«Plag di nid», seit der Herr Hans so rüejig wi nume müglech, aber mit mene stächig feschte Blick uf sy Schwägerin, «i will Ech nümme lang im Ungwüsse la.»
Uf das hi hei d’Frou Charlotten und ihre Ma ds Muul la hangen und hei nümmen um Ufschluß über, wär z’Gerzesee regiere söll, pressiert. Si sy o nid, wi sünsch, uf ds Bärgli ga der Sunnen-Undergang luege; si hei im Huus inne Sunnen-Undergangs gnue gha.