Text:Rudolf von Tavel/Der Donnergueg/Kapitel 2
II.
Wiso der Peter mit dreine Schueh heilouft, und warum ds Annemarie ds nacht ufsteit
Ungfell het’s keis gä; aber wenn der Geraniumstock öppe gmeint het, är chönni der Räschte vo sym Läben uf mene Salontisch vertroumen oder sech uf nere sunnige Fänschtersimsen alli Tag vo schöne Händ mit mene graziöse Bschüttchännli la d’Morgetoilette mache, so isch er lätz brichtet gsi.
«Wär het glütet?»
«Numen i. I ha da öppis abz’gä für d’Jumpfer Sunnefroh.»
«So? Dank heiget!»
Das isch gange wi gschosse, und der Peter Harzchopf isch wider i der Louben usse gsi, ohni nume rächt gseh z’ha, wäm er i däm fyschtere Stägehuus sy Bottschaft abgä het. Und keini zäche Minute später isch o der Geraniumstock wider dusse gsi, i der Loube. No gäb Papa oder Mama Sunnefroh öppis dervo gmerkt hei, isch ds Annemarie dermit über d’Gaß zum armen uszehrige Tischmacher Liechti, wo vis-à-vis i mene Hinderhuus vo der Metzgergaß sys Dasy verhueschtet het. Dert het der Geraniumstock di wichtigi Mission müessen übernäh, der Gloube vo menen einsamen arme Tropf a d’Möntsche vor em völligen Erstärbe z’rette. Und die rote Blüemli hei uf ihrer wältvergässene Simse vor mene fyschtere Fänschter wyt umenandere zündtet und über Hof und Gaß vili Lüt a chranke Liechti gmahnet. — Ja, wenn Blueme chönnte briegge! Geschter no im sunnewarme Garten under hundert Stöck der schönscht, am Abe Postillon d’amour und hütt — seelenallei a der Metzgergaß hindenuse! — Und doch! — Isch es nid besser so?
Jä, und der Brief? — Äbe, dä tuusigs Brief! Eigetlech het ne ds Annemarie im erschten Aputsch zum Schyterhuuffe verurteilt gha. Aber e Brief lat sech besser verstecken als e Geraniumstock, und hie het’s jitz einisch gheiße: ufgschoben isch ufghobe! Ds Annemarie het sech der Buggel voll glachet ob der Seelenot vom Peter Harzchopf. Aber zeiget mer es Meitschi, wo nid im hinderschten Eggeli vo sym Härz jubiliert, wenn eine vor ihm uf de Chnöie lyt!
Am z’Abe scho het natürlech der Dölfi Gatschet sech nid mögen ebha, sy Cousine mit Blicke z’necke, und wo’s ihm mit däm absolut nid het welle grate, seit er nere — zum Glück erscht, wo me scho wider isch ufgstande gsi und jedes für sich öppis het z’tüe gha —: «Tuet der dys Füeßli geng no weh?»
Da louft dem Annemarie e Bluetwällen über ds Gsicht. «Bisch du o dert derby gstande?» fragt es ganz hübscheli ob em Tisch-Abruume.
«Nei.»
«Wohär weisch es de?»
«Gäll, wenn d’s wüßtisch!»
«O eigetlech cha mer das glych sy. Nume hätt’s mi wundergno, wär dä Tschalpi isch.»
«I kenne ne. Der Drahtgügger.»
«O — isch das jitz dä? — He nu.»
Ds Annemarie het vo däm Studänt scho mängisch ghört gha. Sy Übername het men ihm aghänkt, wil er nid übel d’Guitarre gspilt het zum Singe.
«Er chunnt der gwüß no cho nes Ständli bringe, für ume guetz’mache. ’S isch ihm höllisch unagnähm gsi.»
«I wett ihm de! — Afin, me ghörti ne de einisch spile.»
Si hei du vo andere Sachen afa brichten und der Drahtgügger bald wider vergässe.
Wär aber ds agspunnene Fädi nid vergässe het, das isch der Peter Harzchopf gsi. Er het sech hübscheli näächer a Dölfi zueche gla und nid abgä, bis er e schickleche Grund gha het, zu däm hei z’cho. Us der erschte Visite het’s bald anderi gä, aber lang het’s dem Peter nid welle grate, öpper anders als sy Kolleg im Huus az’träffe. Dä het halt sy Stuben im oberen Etage gha, ob der Äßstube vo ds Sunnefrohs, gäge d’Schütti use.
Ei Namittag het d’Mama Sunnefroh mit ihrer Tochter uf em Äßstubetisch Wösch zsämegleit. Da ghöre si überobe singen und musizieren, und zwar eso, daß me het möge lose. Verstande het me keis Wort; aber es het verwändt luschtig tönt, so daß di beide Froue mängisch z’mitts im Zsämelege vo mene Lylache d’Arbeit vergässe hei. Eis het hienache ds Lylache gha, ds andere dertnache, und beidi hei d’Ohre gspitzt und gschwige. D’Mama het nah-ti-nah ganz heiteri Ougen übercho, und wo sie fertig worde sy mit Zsämelege — dobe hei sie grad gsunge:
Und das schwarzbraune Bier, das trink ich so gern, Und die schwarzbraunen Mädel, die küß ich so gern. Heidi-eida...,
seit d’Frou Sunnefroh zum Annemarie: «Du chönntisch doch dene Herren es Glas Syrup ufe bringe zum Dank!» Ds Annemarie het gar nüt derwider gha, und d’Mama het ds Cabaret mit dem Syrupflacon und Gleser grüschtet. Sie het ihm no d’Türen ufta, daß es besser use chönni, und gseit: «Aber du chunnsch de grad wider abe, hesch ghört? Du muesch mer de no hälfe d’Wösch ghalte.»
Daß ds Annemarie underwägs bi ds Papas Stube no ne Halt macht, het si nid gmerkt. Was stellt di Chrott a? Dem Drahtgügger het si no eis welle recke für sys uwatlige Tue bim Ständli und leit über ihre lingge Schueh ne grüüslechen Ändifinke vom Papa a. Däwäg isch si doben agrückt.
Di beide Studänte hei nid übel gluegt. Ds Annemarie isch aber o zum Frässe luschtig gsi. Früschroti Backe het’s gha, und d’Ouge hei glänzt, wo-n-es sys Cabaret uf e Tisch gstellt het. Über d’Idee vo der Mama, dene Herre Syrup z’schicke, hei alli drü hälluuf glachet. Aber der Bott isch für e beschte Trunk gange.
«Der Herr Peter Harzchopf, studiosus theologiae — my Cousine, d’Jumpfer Annemarie Sunnefroh», het der Adolf Gatschet fyrlech gseit.
«Serviteur, Jumpfer Sunnefroh», seit der Peter. «Das isch mer doch jitz erwünscht, daß ig einisch no mündlech cha Abbitt tue. Gället, Dir verzieht mer? Lueget, wenn Dr wüßtet, wi mir das gsi isch — nei, es isch nid z’säge.»
«Ja, ja», seit ds Annemarie, «für so ne Singvogel läbet Dir uf mene große Fueß», und dermit zeigt es uf di frylech nid grad elegante Schueh vom Peter.
«Nei, es isch mer gräßlech. — Aber Dir wärdet mer doch nid säge, Dir gspüret’s no jitz?»
«Ja, lueget!» Ds Annemarie spannet mit beidne Hände sy bluemete Rock über d’Chnöi und zeigt sy risige Finke. «Aber wüsset Dir was, i will Ech e Bueß uferlege. Singet mir jitz no eis, aparti für mi! — Weit Dr?» Dermit stellt es sech i der Neechi vo der Türen uuf und wartet.
Der Peter, nid fuul, fasset sy Guitarren und singt:
- Du fragsch, was i möcht singe,
- Du mit dym guldige Haar?
- Du fragsch, na was i springe,
- Mit dym Lieb-Öugelipaar?
- Was wett i Schöners sinne,
- Als vo dym fründleche Gsicht,
- Und wi-n-i dys Härz chönnt gwinne,
- No gäb mer mys eigete bricht!
- Mys Lied söll nie meh töne,
- Wenn du nid lose witt.
- Es cha mer’s niemer löhne,
- I säng’s um Chrone nit.
- Löjt Chranz und Bächer lige!
- I ma kei Ehrewy.
- Mys Glück blybt grabverschwige,
- Wenn’s nid bi dir cha sy.
Er het gsunge, daß es e wahri Freud isch gsi, und ds Annemarie hätti no gärn wyter glost; aber es het d’Guetmüetigkeit vo syr Mama nid welle mißbruuche. Wär’s versteit, i den Ouge z’läse, dä hätti gmerkt, daß im Annemarie Übermuet und Tugedhaftigkeit e Hoselupf tüe. Und juscht wil ds Läben a der Brunngaß gar nid bsunders sunnefroh gsi isch, het sech ds Annemarie i heitere Momänte descht weniger mögen ebha. Der Übermuet isch Meischter worde, und d’filia hospitalis rüeft zum Schluß vo ds Peters Lied: «Bravo, jitz bin i zfride mit Ech», und im glychen Ougeblick flügt ihm der Finke vom Papa Sunnefroh a, und dussen isch si.
Am Abe, wo si vom Tisch ufgstande sy, chunnt ds Meitli, e bidere Chuchidraguner, i d’Äßstuben und seit: «Em, Jumpfer Annemarie, i finge dem Herr Sunnefroh sy einte Finke...»
«Ach, Dir syd doch o!» fallt ihm ds Annemarie i ds Wort und muschteret’s zur Stuben uus. Es isch mit dem Meitli d’Stägen uuf, ga sueche. Beidi sy uf allne viernen i ds Adolfs Stuben am Boden ume grütscht und hei under jedes Möbel guslet und zündtet. Si hei lang nid gmerkt, daß der Adolf sälber uf der Schwelle steit und ne zueluegt. Ändlech seit er: «Machet dir eigetlech Chrutvögel aveugles? Oder was söll das gä?»
«Du hesch is ne versteckt!» seit ds Annemarie und steit uuf. «La gseh, vüre mit!»
«Was söll i versteckt ha?»
«He, dä Finke vom Papa, vo dä Namittag, du weisch es ganz guet. Tue nume nid derglyche!»
«Da chönnet dir no lang sueche», seit der Adolf pomadig, «dä isch a der Junkeregaß unde. Der Harzchopf het ne mitgno.»
«Du bisch nid gschyd!» fahrt ds Annemarie uuf.
Statt aller Antwort böglet sech der Adolf vor Lache.
«Nei, Gspaß à part! Du wirsch mer doch das nid agä?»
«Eh, eeh, eeeh! Das isch jitz emel o», meint ds Meitli, «da treit’s däich nüt meh ab, z’sueche.»
«Ach, es isch nid wahr», fahrt ds Annemarie furt, «du wottsch mer numen e Bär ahänke. — Gäll?»
«So suech halt wyter, wenn d’meinsch, er chömm de no vüre. — Nei, nei, schänk du dir di Müej! Er het ne mit der Guitarren i Überzug ta und isch sälig dermit abzottlet.»
«Was wott er de mit?»
«I weiß nid. Ne-n-in es Album chleibbe, dänk.»
Ds Annemarie het schier afa hüüle. Ds Meitli het’s wohl gmerkt und het ihm welle z’Hülf cho. «E, wüsset Dir was», het’s im Stägen-Abgah gseit, «mir näh dem Herr der anger o wäg, u dernah steuen ig ihm myner unger ds Bett, de merkt er nüt, wenn er öppe ds nacht uuf mueß!»
«Mir wei hoffe, er schlafi de guet», seit ds Annemarie und geit wider i d’Äßstube. Aber ganz wohl isch’s ihm nid gsi. Der Papa het nume bruuchen e Schnuuf z’tue, so het’s ufgluegt, öb ihm nid öppis fähli. Und de — das het ihns du i der fyschtere Nacht meh plaget, so lang es nid gschlafe het — dä Finke bi däm Harzchopf! Öppis Dumms eso! Ds Annemarie het ganz guet gspürt, daß juscht grad dadrin öppis Bsunders glägen isch. Es Blüemli, es Helgeli, es Büggeli oder sünscht öppis Vernünftigs hätti no jede heigno, das hätti no nid so vil gha z’säge. Aber wenn eine de afangen Ändifinke heischleipft! Es het nid gwüßt, söll ’s ihm chupen oder so gschwind wi müglech der Loufpaß gä. Eigetlech ghörti sech das. Vo Zyt zu Zyt het ds Annemarie der Chopf ufgha, für z’lose, öb nid dem Papa sy Stubetür gange sygi. Zum Glück isch alles still blibe. Es het sech vorgno, wenn die Nacht ungstört abloufi, so well es de dem Harzchopf dür e Dölfi la säge, der Finke söll er enanderenah schicke, aber är sälber bruuchi nümme z’cho. — Ja, es het sogar i syr Not zletscht no bättet, der lieb Gott söll derfür sorge, daß es nüt Lätzes gäbi und daß dä arm Studänt nid no sech löj la der Chopf verdräje. — Wär du aber z’mitts i der Nacht wider Liecht macht und us em Arbeitstischli dem Peter Harzchopf, vulgo Drahtgügger, sy Brief isch ga vüre chnüble, für ne no einisch z’läse, isch d’Jumpfer Annemarie Sunnefroh gsi.