Text:Rudolf von Tavel/Der Houpme Lombach/Kapitel 7

VII.

Es Neujahrsässe. Nützlechi Betrachtunge-n-am Chuchitisch. E klassische-n-Usfall und syni Folge. Me seit sech d'Wahrheit.

D'Schtäckli-Armee het d'Helvetiker gjagt und gchlopfet bis i ds Wältschland yne. Aber si hei du müesse-n-erfahre, daß me nume no mit Erloubnis vom Bonaparte het dörfe chriege, und die hei si nid gha. Z'Pätterlinge-n-isch ne der General Rapp begägnet und het e Zedel vo Paris by sech gha, si sölle-n-ufhöre zangge. I der erschte Wuche Wymonet isch er ga Bärn cho regänte-n-und cho säge, i weles Naseloch si d'Pryse dörfe schoppe.

So het sech der Winter rüjig agla. Gange-n-isch nid viel. Üsi Lüt hei sech nid viel gseh. Der Houpme Lombach isch zu allerlei militärische Funktione bruucht worde-n-und sälte z'Bärn gsi. Der Ludi Bickhard het rächtschaffe probiert, der Kanonedonner vom 18. Septämber z'vergässe; aber d'Theologie het neue geng e chly drunder g'chlirret und g'chlefelet. Der Papa Luron het vor em Nenjahr emel acht Tag lang Rueh gha vor em Podagra und gfunde, so dörf er wohl d'Yladung vom Herr Brambärger zum Neujahrsdiner anäh. Der Albärli het's gwüßt düre z'drücke, daß me-n-o der Houpme Lombach yglade het. Dä het aber um kei Prys welle-n-anäh, bis daß me-n-ihm du het chönne bybringe, si wäre de sünsch dryzächni. Wär er nid cho, so hätt me de halt der Ludi ga Bollige gschickt ga neujahre, für d'Zahl grad z'mache, und das het du der Lombach doch nid welle verschulde. So het me glücklech ds fatale-n-Omen bodiget und sech synes Läbes gfreut. Wär du näbem Blanche gsässe-n-und ds Gäggels gsi isch, wie no sälte, isch halt üse Lombach gsi. Er het sech wieder einisch mit dem Schicksal g'wüßt abz'finde. Er het gschine, alles Andere vergässe z'ha. Ds Blanche het ihm bi der Glägeheit di verschprocheni tabatière mit nere möhrige Miniaturansicht vo Rychebach bracht, die me gar bewunderet het. Für sys Gärnli grad wyter z'flächte, het ds Blanche bi'm dessert nid lugg gla mit Haselnuß ufmache, bis es e Philippine mit sym Nachbar z'schtand bracht het. Dem Ludi hingäge-n-isch ds Päch vom Tag reserviert gsi. Als Huskaplan het er ds Tischgebätt sölle mache. I aller Uschuld het er sech der Ufgab under-zoge-n-und gseit:

»Där bei Zöllnern du gesässe.

»Und mit Sündern hascht gegässe,«

und so wyters.

Aber grad nam Amen het er der Frou Brambärger am Gsicht chönne-n-abläse, daß si sech weder zu de Zöllner, no zu de Sünder g'rächnet het. Wenn si dem Nenjahrchindli e Wunsch hätti dörfe-n-avertroue, so wär's dä gsi, daß das Jahr se vom Huslehrer befreji, und vermuetlech hätti der Ludi nid viel dergäge gha.

Der Ludi isch frylech nid der einzig gsi, wo Verdruß gha het a däm Neujahrsässe. I der Chuchi usse het ds Chöchi jedi Platte-n-inschpiziert, wo dür ds passe-plat zrück cho isch und mit dem Chammermeitli afah ufbegähre, es söll's doch anders reise mit dem Serviere. Warum es o geng »bi däm dicke Fräßhung« näbe der Frou Brambärger afaji, dä »Schnäderfräß« nähm bi allem d'Nydle-n-obe-n-ab, und ihne, i der Chuchi, blyb »sy armi Tüüri nüt weder Bei und Paschteteböde«. »Ds anger mal tüe mer de uf d'Syte, was mer rette wei.«

Mit däm Uswäg isch der guet Geischt vo der Dienerschaft, ds Schüttibäbi, nid yverschtande gsi. Das het mit glückzündtige-n-Ouge Brosme, Gschnäpper und Teigböde verzehrt, wie wenn's luter Läbchueche wär und ds Chöchi derzue no tröschtet, es söll sech nid ergellschtere-n-über die, wo hienide d'Nydle-n-obe-n-ab nähme. Emel ihm syg's grad rächt e chly bös z'ha, es heig sech de o nüt vor sym Härzblatt z'förchte.

»Ah jitz chunsch aber mit dym Härzblatt. Üsereis mueß gfrässe ha,« räägget ds Chöchi. Di Andere hei gschwige; si hei Alli Reschpäckt gha vor em Schüttibäbi und sym »Härzblattbüechli«. Das »Härzblattbüechli« isch es abgriffes, uralts Büechli gsi, wo ds wärtvollscht Inventarschtück vo ds Schütti-Bäbis schtattlecher Näjdrucke bildet het. S' isch z'hinderscht im undere Schublädli vo där bluemete Cartoncommode-n-ufbewahrt worde. Und das wüeschte, alte Büechli, wo vo Schtör zu Schtör mitgreiset isch, het i där Zyt, wo me d'Demüetigung hübscheli wieder het afah vergässe, i mängem Hus gwürkt als d'Schtimm des Predigers i der Wüeschti. Mängs Meitli, mängs Chind, mängi Husfrou, ja sogar jungi Herre, hei sech mit höchnasigem Lächle zum Schütti-Bäbi gsetzt und ihm das Büechli gheusche zum Schnouse.

Und Mängs het ihm's umegä, glachet, der Chopf gschüttlet, isch Andere dervo ga brichte-n-und sech drüber ga luschtig mache-n-und het de derby e Dorn im Härz gha, wo-n-ihm no na viele Jahre weh ta het und bi Einzelne-n-e guete-n-Aderlaß bewürkt het. Ds Schütti-Bäbi het wohl gwüßt, was es a däm Büechli het und isch i däm B'sitz glücklecher gsi als e Chünigin und het jedesalls vor nere Chünigin das vorus gha, daß, wär ihn's g'achtet het, ihn's ufrichtig g'achtet het.

I däm Büechli het's uf der erschte Syte gheisse, jedes Möntschechind tragi i sym Härz es chlyses Schoß und das syg ds Härzblatt. Das wachsi mit dem Möntsch und tüji ne mit der Zyt erdrücke, wenn me nid z'rächter Zyt es Hölzli zwäris uf das Schoß bindi. Aber wenn me das machi, so syg ds Härzblatt i-n-es Chrüz verwandlet, und de chönn's Eim emel für d'Ewigkeit nid fähle, es mögi de wachse, wie-n-es well.

Uf der zwöite Syte-n-isch de d'Uslegnng cho, und da het's gheisse, ds Härzblatt bedüti di natürlechi Neigung und ds Hölzli der G'horsam. Wenn me der G'horsam über d'Neigung bindi, so gäb's es Chrüz, und ds Chrüz machi sälig.

Im Wytere sy de e ganze Huufe Byschpil cho mit Wystümer us der Bibel. Mängs, mängs het dür das Büechli sys »Härzblatt« etdeckt. Ds Schütti-Bäbi sälber het na sym Büechli d'Möntsche gschtudiert und isch derby der tüechtiger Philosoph worde, als zum Byschpil der Herr Brambärger, wo syr Läbtig Lüt na klassische Muschter gsuecht und nie keini gfunde het. Der Ludi Bickhard het doch mängisch im Schtille glachet über ds Glamäntier vom Herr Brambärger, und natürlech isch's ihm nie i Sinn cho, daß di Bewunderung vo de klassische Muschter no wärdi e wüeschte Strich dür sy Rächnung mache. Daß der Herr Brambärger je länger descht meh mit Verachtung uf »d'Pygmäe vo der neue Zyt« abegluegt und sech nah-ti-nah i-n-e-n-olympische Näbel verschtige het, isch ihm scho ufgfalle. Aber wie wyt ne sy Verliebtheit i di alte Schünke no chönnti trybe, het er doch nid g'ahnet.

Der Winter isch läng worde, und no Änds Merz het's e tolli Legi Schnee gä und druuf abe gar es schüzlech's Gflotsch. Ds sältmal het me sech uf em Bouamt no nid müesse hindersinne, für di Arbeitslose z'beschäftige, und der Schnee het me la lige, bis er vo sälber gange-n-isch. So sy d'Sache gschtande, wo ds Herr Brambärgers hei sölle-n-i d'Schoßhalde zügle. D'Frou het ghüület, wo me-n-agfange het. Aber das isch dem Philosoph grad glych gsi. Wo sy Schtube dra cho isch und me sy Fauteuil het welle näh, het me ne z'erscht no müesse drabschpränge. Und nachhär isch er wie-n-es schturms Huehn im Hus umegfahre-n-und het gmeint, vor allem andere müeß me luege, daß syni Büecher a ds Ort chöme. Me het kei Schaft und kei Schublade sölle lääre, sondere-n-Alles zügle, grad wie's da gschtande-n-isch. D' Frou het dem Herr Brambärger aghalte, er söll doch jitz afange-n-usefahre, er gäb ere viel z'gräßlech uf d'Närve. Aber me het ihm no müesse wys mache, er sötti de dusse sy, wenn si mit dene Büecher chöme, sünsch wüß me ja nid, wie-n-er's well ha. Dä Gedanke het ihm du Bei gmacht. Hingäge het er z'erscht no dem Ludi Bickhard so öppis wie-n-e-n-Eid abgnoh, daß er derfür well sorge, daß keis Buech vo sym Plätzli wägchömi.

Als Zügler het me Vater und Suhn Gnägi vom Chilchhöfli agschtellt gha. Der Vater Gnägi isch Sigerischt a der Nydegg gsi; dernäbe het er Fänschter-wösche-n-und der Güllemügger bsorget, Chatze tödt, Hünd gschore-n-und isch überhoupt der Chummer-z'Hülf vo der undere Schtadt gsi. Wo-n-ihm der Ludi seit, me müeß de der Büecherschaft grad, wie-n-er syg, zügle, seit der Vater Gnägi: »Das cha me nid«. Aber der Ludi het nid abgä und mit Hülf vom Hans bi'm Alte düre gsetzt, daß me der Schaft hübscheli legi und de uf nere Leitere zum Fänschter us abelaj. Di Leitere-n-isch agschtellt worde, und der Ludi het unde dranne passet, währed d'Manne dobe mit Byschte-n-und Bärze der Schaft uf d'Fänschtersimse borzet hei.

»Das geit nid däwäg,« seit der alt Gnägi, »er isch z'brihte.«

»He wou,« seit der Hans, »mer wei ne-n-uf di schmali Syte schteue.«

Du hei si ne du e Zytlang agluegt, und wo-n-er nid vo sälber wyters welle het, hei si ne du ufgschtellt. Er isch scho halb zum Fänschter us gsi und het no nid gwüßt, öb er sech uf e Rügge-n-oder uf e Buuch lege wott, aber plampet het er emel afange, und i sym Innere-n-isch es läbig worde.

»Halt, halt!« schreit der Ludi, »nid e so! Das chönnti de fähle.«

»He?«

»Nid däwäg! – Leget ne!«

»Wou, wou, es giht scho,« meint der Vater Gnägi. Aber der Hans seit: »Nei, mer wei ne-n-uf e Rügge lege«, und chnorzet dranne.

»Haut, das chunt nid guet,« proteschtiert der Vater, »er chönnt si de uberlege,« und schtoßt uf di anderi Syte, so daß sech di ganzi Klassizität gäge di vorderi Syte-n-i Bewegung gsetzt het. Däm wüsseschaftleche-n-Aprall isch ds Glas i der Türe trotz allem G'schrei vom Ludi nid gwachse gsi. Ds grüensydige-n-Umhängli het wenigschtes e Generalkataschtrophe verhüetet. Aber der Homer het undereinisch g'meint, er erwachi zur Würklechkeit, er syg im trojanische Roß, und es syg höchschti Zyt für use, und – platsch! – ligt er z'Bärn, bis über d'Ohre-n-im fürchterlechschte Gflotsch. Dem Ludi isch der Ate-n-usgange, und er het emel drei Minute lang ds Muul hinde-n-a ufgschperrt, ohni e Ton use z'bringe.

Pratsch! isch der Xenophon näbem Homer gläge. Pralatsch! der Demosthenes i nere Toga vo rotem Safian mit Guldpressung. Patsch! der Aristoteles und Platsch! der Thukydides. Dä het bis a d'Chilche-n-übere gschprützt. Druuf het sech Rom i Bewegnng gsetzt und zwar in corpore.

Mittlerwyl isch der Ludi emel wieder so wyt zur Bsinnung cho, daß er het chönne flueche. Alli Tiernäme het er der Firma Gnägi & fils zuebängglet. Aber der Vater het tröschtet: »'s macht nüt, 's macht nüt, es sy nume d'Büecher.« Dem Hans het's scho meh imponiert. Er wott der parnassische-n-Etladung wehre-n-und schtoßt der Schaft wieder uf di anderi Syte. Der Ludi chunt d'Schtäge-n-uf cho z'flüge-n-und schreit i d'Schtube-n-yne: »Zieht ne z'rück!« Aber es nützt ihm nüt meh; der Vater Gnägi zieht ds lääre Seili zrück und antwortet schtoischer, als es je i sym Läbe der Herr Brambärger z'schtand bracht hätti: »Er isch ubernide.« E Blick dür ds andere Fänschter belehrt der Ludi, daß e großi Schtund i sym Läbe gschlage heig. Der Schaft ligt uf em Buuch i der Chilchgaß.

A Gäld und Guet git's sälte-n-es Unglück, wo nid irged Öpper sy Profit dervo het. So het sech o hie Öpper i ds Füüschtli glachet, und das isch d'Frou Brambärger gsi. Si het wohl gwüßt, daß die Gschicht dem Huslehrer wärdi der Hals bräche. Der Herr Brambärger isch bi der Nachricht vo der Kataschtrophe-n-i-n-e Zueschtand verfalle, wo d'Dökter als novum underem Name delirium brambergoclassicum i ihri Büecher ytreit hei. Er het nämlech acht Tag lang nüt meh gässe-n-und nüt meh gredt. Und under Lamäntatione-n-isch er syni verchahrete Klassiker uf ds Bänkli vor em Schnägg ga sunne.

Dem Ludi het me zum unändleche Verdruß vo sym Zögling d'Schtell g'kündet. Us bsunderer Gnad het er no dörfe blybe, bis me-n-e-n-andere Lehrer gfunde heig.

Dä Schlag het üse Kandidat meh uf der Oberflechi troffe. Er isch ihm bsunders wäge de Profässore-n-epfindlech gsi. Daheim het me sit der Abwysung vo der Hamme nümme groß dänkt vo ds Herr Brambärgers, und der Ludi sälber, wo sit dem Gschpräch mit dem Pfarrer Müsli ziemlech flyßig gsi isch, ja sogar e-n-innere Zug zu syr paschtorale Carriere het afah gschpüre, het sech dermit tröschtet, daß er meh oder weniger uschuldig und ender ds Opfer vo-n-ere Schrulle gsi isch. Ds Fatalschte-n-isch gsi, daß er gwüssermaße der Brotchorb verlore het. Me het ihm grate, sech i der Nächi vo der Schtadt na nere Schuelmeischterschtell umz'gseh, die-n-ihm's müglech mache würdi, syni Schtudie-n-a der Hochschuel furtz'setze. Es het sech o Ussicht zeigt z'Ittige zueche z'cho, was bsunders der Muetter yglüüchtet het, will das scho um ne Schritt necher a der Bollige-Chilche gsi isch.

Di schöne Früehligstage het der Ludi no flyßig profitiert, für mit dem Albärli ga z'schpaziere. Ei Tag hei si zu ds Brambärgers Nachbar, zum Kanzler Mutech i der Waldegg, dörfe. Er het ne syni schöne Rüschtunge-n-und anderi Altertümer welle zeige, mit dene der Turm im Schoßhaldehölzli damals isch usgschtattet gsi. Si hei Freud gha a dene-n-interessante Sache, und der Besitzer het mängi Frag gha z'beantworte. Im Louf vom Gschpräch isch der Ludi e-n-Ougeblick dür di offeni Tür uf ds Balkon usegange, und di andere hei's nid g'achtet, daß er plötzlech z'säme zuckt und mit Schtächvogel-Blicke gäge Waldsoum übere luegt. Er het dert es Paar verfolget, wo zuetroulech hi-n-und här g'schpaziert isch.

Wo si sech vom Herr Mutech verabschidet hei, het der Ludi vorgschlage, si welle no chli düre Wald us schpaziere, und der Albärli isch no so gärn cho. »Was gseht Dir o?« fragt der Albärli, wo-n-ihm afange-n-ufgsalle-n-isch, daß sy Lehrer geng der Waldsoum muschteret wie-n-e Jeger. »O, i ha g'meint, i gsej dert Öpper; aber es schynt nüt z'sy.« Si sy du no ume ganze Wald ume gschpaziert, und dem Ludi isch es emel grate, sy Ufregung z'verschtecke, wo-n-er vom Wald us im bosquet vo ds Landorfers di beide bekannte Gschtalte wieder bi-n-e-n-andere gseh het.

Am Abe het der Ludi Erloubnis gheusche für i d'Schtadt und isch zum Houpme Lombach gange. Ds Härz het ihm gchlopfet, vo wäge-n-er het großi Vorsätz gha und isch no nid sicher gsi, öb er im Ougeblick der Muet wärdi ha, dem Fründ, wo-n-ihm im Alter und sünsch schier i allem wyt überläge gsi isch, z'säge, was er dänkt het.

Der Houpme Lombach isch i sym Cabinet gsässe-n-und het am Kaminfüür tubaket. Liecht het er keis gha und o keis azündtet, wo der Ludi ynecho isch. Aber ds Kaminfüür het grad Heiteri gnue gä, für daß der Houpme sym Fründ het chönne-n-agseh, daß er öppis uf em Härz het. Da druuf het o ds Gschpräch düttet, denn viel anders als blaui Rouchwulke-n-isch nid über ihri Läfzge cho, währeddäm si da vor em Kamin gsässe sy. Das wott zwar bi mene Bärner no nüt säge. Si rede mängisch schtundelang e so mitenandere, und es isch ne wohl derby. Viel verdächtiger isch di dünni Underhaltung gsi, wo uf verschiedeni Thema verfalle-n-isch, vo dene weder der Eint no der Ander begriffe het, warum me-n-überhoupt es Wort dra wändet. Der Abe-n-isch verschtriche, und der Ludi hätti scho bald wieder hei sölle-n-und isch sy Lascht no nid los gsi. Er het und het der Rank nid gfunde, und hätt ihm nid der Lombach e Mupf gä mit dem Wunsch, er well jitz de i ds Bett, so wär er gwüß nid abem Schprungbrätt cho. Da nimmt er ändlech e-n-Alouf und platzet use: »Ja, i ha der eigetlech öppis welle säge . . . . .«

»Es het mi neue dunkt, du bührisch a öppisem ume. U de!«

»Aber verschprich mer, daß de mer's nid übel nimmsch.«

»Also, füre mit! Mach vo der!«

»I ha di hütt ume gseh . . . . .«

»Wo?«

»I der Waldegg.«

»He nu. Du hesch mi dänk scho mängisch gseh.«

»I ha der nume welle säge, du söllisch di e chly i-n-acht näh.«

»Isch das alles?«

»Es wär neue gnue, dunkt's mi.«

»Ja, was wottsch eigetlech mit däm?«

»Du wirsch scho wüsse, was i meine.«

»Es geit niemer nüt a, wenn i's guet cha mit Öpperem. Du hesch, dänk, o dyni Inklinatione.«

»Bhüetis ja. Aber für d'Wahrheit z'säge: i nime's nid so liecht dermit, wie du. Es dunkt mi, scho us Rücksicht uf dy Fründ Landorfer dörftisch de e chly hinderha.«

»E was wett jitz das däm schade?«

»Ja, ja, lue de nume, so öppis chunt de mängisch lätz, me weiß nid wie. I begryfe-n-überhoupt nid, was de dir derby dänksch.«

»He nüt appartigs.«

»Äbe schynt's nid. Aber und de di Anderi?«

»Weli Anderi?«

»Tue doch nid der glyche!« seit der Ludi und rupft der Lombach a sym Zopf.

»Ach, das isch nüt. Me wird sech öppe no dörfe mit mene Meitschi amüsiere, ohni, daß me's grad mueß hürate.«

»Ja lue, so-n-es Härz isch nid e Balle, wo me cha i allne-n-Egge-n-ume schla.«

»Het si dir öppis gseit?«

»Das isch nid nötig, me gseht ere-n-öppe vo wytem a, daß si schier verzablet na der.«

»Abah, das isch nid so gfährlech.«

»Nid so gfährlech! – Was meinsch eigetlech o? Aber äbe, so geisch du mit de Lüte-n-um. Me weiß kei Schtund, öb me nid e Schtupf überchunt vo der. Du gangglisch geng grad mit allem, was der under d'Finger louft, und wenn der öppis Nätters i Wäg chunt, so isch me nüt meh.«

»Da wär doch Eine-n-e Löhl, wenn er's anders miech.«

»Heiteri Ansichte! – Weisch eigetlech, was me vo so Eim seit, was d'Lüt vo der dänke?«

»Chumm mer nid mit de Lüt! D'Lüt sy mir wurscht.«

»Scho rächt, aber i als Fründ ha ds Rächt und d'Pflicht, der d'Wahrheit z'säge. Oder masch das öppe nid verlyde? Das wär de scho-n-es Zeiche, daß öppis lätz isch. I meine's ja guet. I wott di nume warne. Was hesch dervo, wenn de der Frou Landorfer der Hof machsch? Hürate chasch se ja doch nid. Und de wär weiß? Wenn du de alt bisch, so gsehsch de, daß d'nüt hesch. Meinsch du, es well di de no Eini, wenn di ganzi Schtadt weiß, daß du dyr Läbtig a nere Frou nache gloffe bisch; wo der vo Gott und Rächts wäge nid ghört? I cha emel nid begryfe. Du chönntisch eini vo de beschte Parteie mache. Si isch schön und liebeswürdig und het Talänt. Nei weisch, es gschäch der i Bode-n-yne rächt, wenn's si der würd ertrünne. Das isch halt nüt, so uf beidne-n-Achsle z'trage.«

»He z'Donner! Juscht äbe drum wott i nid hürate, will i nid wott uf beidne-n-Achsle trage, will i se nid wott hindergah. Was cha-n-i derfür, daß ig i di Anderi verliebt bi? I wett ja, i wär's nid. I cha nüt derfür. I ha's nid gsuecht. Warum ha-n-i nere denn grad müesse-n-i d'Finger loufe, anno achtenünzgi, wo mer vo Neuenegg hei cho sy? Lue, i wirde-n-albe ganz verruckt, wenn i se gseh.«

»So gang ere doch uswäg!«

»I bi-n-ere-n-öppe scho mängisch uswäg gange. Aber es bhet mi nid. I mueß eifach zue-n-ere. – Äh, i weiß ja wohl, daß i nid sött. Aber was wosch?«

»I ha der's scho mängisch gseit, me mueß sech halt nid la gah, me mueß syni böse Neigunge meischtere.«

»Du hesch guet z'säge, du. – Übriges weisch, du chasch jitz grad dy Portion o ha. Wie gschirrisch du de mit dyne Neigunge? Isch das nid di reini Komedi mit dyr Theologie? – Du tätisch gschyder, dyni Büecher dem Grämpler z'bringe-n-und irgedwo Dienscht z'näh. Du hesch doch nüt anders im Chopf als Trummle-n-und Pfyffe. Und wenn de no derglyche tuesch, es syg der um ds Schtudiere, so bschyssisch eifach dy Muetter und alli Lüt dermit und am Änd no di sälber.«

Di beide Fründe sy mit rote Chöpf vor enandere gschtande-n-und hei d'Tubakpfyfe-n-uf ds Kamingsims gleit gha.

»So chumm mer de hingäge nid,« seit der Ludi. »Weisch, dä Winter ha-n-i gschaffet, und my Muetter bschysse-n-i nid, so wenig als di. Und vo eim, wo nid besser weiß, was sech ghört, als du, la-n-i-mer de nid d'Lätzge mache.«

»Aber i söll mer de vo dir la der Marsch mache, he? I, wo afe meh Pulver gschmöckt ha, als du Schnupf. Überhoupt, lue nume, daß du nid am änd doch no i d'Schtockere-n-ufe muesch. I würd mi nid z'hert ufla.«

»So, da gseht me's wieder. So syt der, dir donners Herrefitzere! So lang me-n-ech chüderlet, isch Alles rächt, da darf me sogar Fründ heisse; aber d'Wahrheit möget der schynt's no geng nid verlyde. – Mira, es git am Änd no ander Lüt uf der Wält. Du cha'sch emel nüt derfür, daß dy Vater di nid het müesse schicke, ga Roßmischt ufläse. Das hätt' i nid gsuecht bi dir, daß du so chönntisch rede.–Dänkde nume-n-a Ludi Bickhard, wenn . . . . .«

Mit dene Worte het der Theolog d'Türfalle-n-ergriffe-n-und het welle ga. Aber der Lombach het ne bi'm Arm packt und gseit:

»Nid so, nid so! – I ha's ja nid so bös gmeint.«

»Ja, item. Gseit isch gseit, und du bisch sünsch o nid dä, wo lang tuet erläse, wie's chönnti gmeint sy.«

»Sitz jitz-no ne Momänt! So wei mer nid usenandere. Lue, i ha der ja gseit, i chöm allimal usem Hüsi, wenn . . . . .«

»Ja nu, da gsehsch jitz grad, wie's chunt, wenn me sech nid meischteret.«

»Mer wei jitz no eini schtopfe, blyb jitz no ne-n-Ougeblick,« seit der Houpme Lombach, macht Liecht und reicht no-n-e gueti Fläsche-n-usem Äßschtubeschaft. Wo-n-er d'Gleser uf der Kaminsimse füllt, seit er mit sarkaschtischem Lache zum Ludi: »Du muesch jitz no mit mer aschtoße-n-uf se.« Der Ludi het e chly gäl glachet, und, wo d'Gleser g'chlirret hei, fragt er: »Uf weli eigetlech?« »Afange-n-uf di einti,« lachet der Houpme, »und jitz uf di anderi o no – und jitz no uf beide zsäme!«

Der Ludi het gueti Miene zum böse Schpil gmacht. Er het's weniger liecht gschine z'näh als der Lombach. Däm aber isch bi aller Jovialität, die-n-er zur Schou treit het, vo Schtund a nüt e so lieb gsi wie d'Versetzung vom Ludi us der Schoßhalde ga Bollige.