Text:Rudolf von Tavel/Jä gäll, so geit’s/Kapitel 8

8. E Dokter isch doch mängisch no guet für öppis. Ds Bethli macht i nere Griengruebe Toilette, und sy Papa chunt i d'Chefi.

Der Herr Vilbrecht isch nid vo dene-n-Eine gsi, wo gärn im Trüebe fische, und drum het er nachem Übergang o nid welle gältend mache, daß är de zu der Friedespartei ghört heig, trotzdäm er unerschütterlech bi syne-n-Ansichte blibe-n-isch. Er isch schuderhaft erbost gsi über dä truurig Usgang, und drum het er furt welle, us der Schtadt use, i sys Oberried. Und göb was me der gäge-n-ygwändet het, isch er am Abe vom 5. Merz use, z'Fueß. Es isch wahrhaftig e kei Gschpaß gsi, vo wäge der Landschturm het di ganzi Umgäged usicher gmacht, bsunderbar für di bekannte-n-Anhänger vo der Friedespartei. Aber i der Schtadt het's der Herr Vilbrecht gar nid usghalte. Zwar het da, wo der Tod Lücke-n-i d'Familie grisse het, ds gmeinsam Leid der Hader e chly gmacht z'verschtumme. Anderswo het o d'Arroganz vo de Franzose, wo sech i der Schtadt hei afah breit mache, d'Gägner usgsöhnt. Aber a gar mängem Ort het ds Unglück di politischi Lydeschaft zu pärsönlechem Haß gschteigeret. »Ha-n-is nid gseit, es chöm de so?« het der Herr Vilbrecht mit syne Gsinnungsgenosse gfragt, und d'Gägner hei giftig umegä: »Wär isch d'Schuld dranne, öppe nid die, wo d'Chriegsrüschtunge verhinderet und ds Volk chopfschüüch gmacht hei?«

Sobald der Papa gseit het, er well i ds Oberried, het ds Bethli erklärt, cs chömi mit, es well wüsse, öb der Ruedi Landorfer hei cho syg. »Dumms Züüg!« het der Ratsherr afah schmähle, »was wettisch du jitz dert usse? – Du blybsch bi der Mama. So jungi Meitscheni sölle jitz bi'm Donnerli d'Nase hindere ha.« Ds Bethli het afah duble-n-und ufbegähre-n-und hüüle, es well eifach wüsse, öb der Ruedi no läbi. »Das wird sech de scho zeige, schwyg! I wott e keis Gsicht.« – »So gange-n-i ne-n-eifach allei ga sueche.« – »Du nimmsch di in acht, i ha der gseit, was de z'tüe heigisch, punktum!«

Es isch aber e kei Viertelschtund verschtriche gsi, sitdäm der Herr Vilbrecht d'Hustüre hinder sech zuetha het, so het d'Jumpfer Elisabeth es Shawle über e Chopf zoge-n-und isch uf und dervo, gäge ds obere Tor zue. Bis dert hi isch si ungschore-n-awäg cho; aber dert het si nümme wyter gwüßt, vowäge ds Tor isch gschperrt gsi dür ne Kuppele Franzose. Ds Bethli het wohl oder übel müesse-n-umchehre. Es isch bis zum Portal vom Burgerschpitel zrückgange-n-und het dert gwartet, i der Hoffnung, es findi sech doch de öppe-n-e Glägeheit, dür ds Tor use z'schlüüfe. Und wär isch abermals der Retter i der Not worde? Der Doktor Chnuuschti. Mit sym Schnäfel-étui underem Arm isch er cho z'rönne, begleitet vo mene französische Sergeant. »E, Herr Dokter, wo ganget Dir hi?« schtürzt sech ds Bethli uf ne zue. »I ds Schloß Hollige, ga Franzose blätze.« – »Gället, i darf mit Ech cho, nume-n-e bitz wyt, nume bis vor ds Tor?« »Was weit Dir dert usse?« Jitz mischlet sech der Sergeant dry und seit: «Dépêchez-vous, citoyen!» – »E ja, nume nit gschprängt, di Grööggle wärde-n-öppe wohl warte, mira verräble si! Es het ere geng no gnue,« schnauet der Dokter sy sauvegarde a. »Afin, Jumpfer Vilbrecht, chömet nume mit, Dir gseht, es pressiert schynt's; Dir chönnet mer de underwägs brichte.« Er git dem Bethli der Arm, zieht's fescht a sech und seit dem Sergeant, er süll's uf der andere Syte beschütze, und so sy si mitt's dür d'Torwacht düre gschtüüret, unbekümmeret um alli schlächte Witze, mit dene me se bombardiert het.

Ds Bethli isch froh gsi, das Thor hinder sech z'ha und het gar nid dra dänkt, wie-n-es de wieder yne chöm. Es het dem Dokter gseit, es suechi sy cousin – dir begryfet, e so vom Adam nache sy mer am Änd alli enand cousins – und der Papa syg äbe furt, drum müeß es halt sälber ga luege. Der Dokter het zwar scho g'ahnet, wie das öppe-n-e Sach syg mit däm cousin und het diskret gschwige. Wo si gäge-n-Ängländerhubel chöme, begägne si a nere Schwadron französische Draguner. Dem Bethli het's gruuset bim Gedanke, daß sy Ruedi sech villicht mit dene Kärlse heig müesse schla. Mit ihrne glänzige Hälme-n-und de länge, schwarze Roßschwänz hinde-n-abe hei si nid grad heimelig usgseh. Üsi Lütli sy hinder ne Zuun gschtande, für ne nid z'nach z'cho, und da hei si öppis über sech müesse la ergah, wohl! Es isch nid mänge vorby gritte, oder er heig ne-n-e Schlämperlig aghänkt. »Gnad Gott is!« het der Dokter gseit, wenn Die jitze z'Bärn sölle regiere. Änet dem Ängländerhubel, gäge Weyerma'shus übere, isch es großes Lager ufgschlage gsi; drum isch me lieber nid wyter gäge Bümplitz. Me het o kei einzige Bärner meh vo dert här gseh cho. Der Dokter het gseit, ds meischte syg allwäg über Chünitz und gäge ds Oberland zue. »Jä, was weit Dir jitz?« fragt er ds Bethli, wo si bi'm Schloß Hollige-n-achöme-n-und är dert yne het müesse, für verwundeti französischi Offizier ga z'bsorge. »I sueche halt wyter,« meint ds Bethli. »I gieng hei, wenn i Euch wär,« het ihm der Dokter grate, »lueget, es chunt ja niemer gäge d'Schtadt zue vo üsne Lüt, und de Flüchtige nacheschpringe chönnet Der emel o nid.« – »So gange-n-i gäge Schteinibach use,« seit ds Bethli trotzig. »Afin, Adieu, i mueß jitz da yne, wenn Der de mit mer wieder i d'Schtadt weit, so wüsset Der, wo-n-i bi.« Dermit isch der Dokter mit sym Sergeant dür d'Allee yne, und d'Jumpfer Elisabeth isch seelenallei uf der Schtraß gschtande. Jitz isch se d'Angscht acho. Hei het si nid rächt dörfe, und i Schteinibach het si nidemal der Wäg rächt gkennt. Ohni eigetlech z'wüsse, wohi si chunt, geit si am Schloß vorby, gäge Chünitzbärgwald. Wyt und breit isch e kei Möntsch umewäg gsi; nume d'Schpure het me gseh vo der Flucht, überall sy Armaturschtück umegläge. Vom französische Lager här het me-n-es Gsürm ghört, und hunderti vo chlyne Rouchsüüle sy druns ufgschtige zu-n-ere große, wüeschte Wulke, wo der Wätterluft gäge d'Schtadt zuetribe het. Am Chrützwäg bi'm Burgerezielschtei blybt ds Bethli schtah und schtudiert, öb's ächt gäge Wabere zue well oder umchehre. Es isch e so schuderhaft uheimelig gsi; rächts hinder der Allee das Franzoselager, hinder ihm ds Schloß Hollige voll Franzose, vor ihm fyschter, schtumm und gheimnisvoll der Wald, gäge linggs der Wäg mit dene wäggworfene Waffe, Haberseck und Hüet, d'Matte no dürr und gäl, im Schatte no Schneefläcke. Und über allem isch der Himmel voll graue Wulke ghanget. Di grusigi Schtilli het agfange-n-ihm uf ds Härz drücke, und es het sech verlore-n-und verlasse gschpürt, wie no nie.

Da ghört's vom Bawartehus am Waldegge här Schritte-n-uf der Schtraß, und bald druuf schlarpet e-n-einsami Mannsgschtalt dahär. Es isch e große, schlanke Ma gsi, ohni Huet, ohni Chutte, i gäl-läderige Hose-n-und Rytschtiefle, e Sabel a der Syte. Vo Zyt zu Zyt isch er blybe schtah und het mit gsänktem Chopf schträng gäge d'Fryburgschtraß gluegt. Im Wytergah het er der Chopf la hange, und mängisch het's Gattig gha, er well umfalle. Wo-n-er necher chunt, schteit ds Bethli afe hinderne Boum; aber es het ne nid us de-n-Ouge gla. Er isch nume-n-öppe no zwänzg Schritt wyt gsi, da gseht's, daß der ganz rächt Arm vo däm Ma über und über bluetig isch und d'Chleider o uf der rächte Syte, und bleich isch er gsi wie der Tod. Ds Bethli het schier nümme dörfe der Athe zieh, es hätt möge dervo schpringe, aber es isch nid vom Fläck cho, und s' isch ihm gsi, wie wenn me-n-ihm der Chopf hätti, daß es müeßt uf dä Mönsch luege. Jitz chunt er – da schteit er am Chrüzwäg, luegt no einisch gäge d'Fryburgschtraß, chehrt um und geit gäge Wabere. Ohni ds Bethli z'gseh, geit er vorby, schwankend und langsam. Da schpringt's hinder sym Boum füre-n-und rüeft mit Härzchlopfe: »Herr Lombach!« Er schteit schtill, luegt ume-n-und glotzet mit halb verirrete Blicke das Töchterli a. Jitz kennt's ne sicher ume-n-und geit uf ihn zue: »I bitte-n-Ech, wie gseht Dir us? Was heit Der? – Wo weit Der hi?« – »Hei,« seit er mit mene-n-unsäglech truurige-n-Usdruck, »hei möcht i, wenn i chönnt.« – »Dir syt ja gräßlech blessiert, zeiget!« – Es het dem Bethli e großi Überwindnng gkostet, das z'säge und no viel meh z'luege, wo sech der Houpme Lombach chehrt, für sy Arm z'zeige. Er isch obe mit mene Naselumpe-n-underbunde gsi, und vom Ellboge bis zum Handglänk isch wie ne Korporalsschnuer e klaffendi Schnittwunde schreg über-e ganze-n-Arm gange, und ufgschwulle-n-isch er gsi, blau und gäl, und die bluetige Fätze vom Hemlisermel sy dranne gchläbt; öppis gruusigers het me nid grad chönne gseh. I will nid säge, was dem Bethli bi däm Anblick etwütscht isch. Mir wei ihm das nid verarge; mängem Andere wär's a sym Platz übel worde!

»Das miech mer no nid so viel,« seit der Houpme Lombach, »aber mys Roß, mys herrleche Roß!« Um syni Lippe-n-ume het's zuckt, und schutzwys het er roti Backe-n-übercho und isch wieder wyß worde, und d'Ouge hei-n-ihm uheimelig gluuchtet. »Was isch mit Enem Roß, het me-n-Ech's erschosse?« – »Wenn's no das wär! Aber gschtohle hei mer's di verfluechte Hallungge, eifach gschtohle, währed-däm i e-n-Ougeblick ohni Bsinnung am Bode gläge bi. Und das Alles für nüt, für rein nüt. – Sy si scho i der Schtadt, d'Franzose?« – »Ja, scho lang.« – »Äbe, da hei mer's, was söll i jitz mache?« – »Loset,« meint ds Bethli, »der Dokter Chnuuschti isch z'Hollige-n-im Schloß. Er tuet dert französischi Blessierti bsorge.« – »Derthi chume-n-i emel nid,« antwortet der Houpme Lombach trotzig, »da ha-n-i no my Sabel, und dä gibe-n-i nid ab, wenn i ne bis dahäre ha chönne bhalte. Wenn scho Alles zum Tüfel isch, su gibe-n-i dä glych nid, ä-ä.« – »So wartet da, i gange de der Dokter ga reiche.« Da druuf isch er du ygange, und si sy z'säme no öppe hundert Schritt wyt dür e-n-Acher, bis zu mene Gschtrüpp, wo-n-er sech guet het chönne verschtecke. »Loset,« fragt ne jitz ds Bethli mit Erröte, »wüsset Der nüt vom Ruedi Landorfer?« – »Aha, jitz begryfe-n-i, wie Dir dahäre chömet,« seit är, und über sys verzerrte Gsicht isch wie-n-e flüchtige Sunneblick es Lache gschtriche, »nei, i weiß nüt, i weiß vo Niemerem nüt; dä Morge ha-n-i ne no gseh im Forscht, da isch er emel no ganz gsi; aber sider isch halt mängs gange.« Mit Träne-n-i de-n-Ouge-n-isch uf dä Bscheid hi ds Bethli düre-n-Acher us gäge Hollige zrückgschprunge, und es ganzes Buech voll Vermuetunge-n-isch ihm uf däm Wäg düre Chopf gange. Zum Glück het ds Pflichtgfüehl gäge Houpme Lombach ihm emel jitz gseit, was es z'thüe heig.

Wo-n-es i d'Schloß-Allee ybiegt, gseht es es Küppeli Franzose, die wahrschynlech da hei sölle Wacht ha und so um ne Boum gschtande sy und tubaket hei. Eine dervo chunt uf ihn's zue und schteit ihm i Wäg. «Qu'est-ce que tu cherches, chérie?» Aber ds Bethli nid fuul, git däm Kärli e Schups, daß er schier überzwirblet isch. Und di andere Soldate hei sech der Buuch gha vor Lache. Flingg wie-n-es Reh isch ds Bethli vorby grönnt, gäge ds Schloß. Der Soldat wott ihm nacheschpringe, schtolperet über ne Boumwurzle-n-und chunt e Blätz wyt uf allne Vieri nache, und wo-n-er d'Jumpfer Vilbrecht schier het möge-n-errecke, cha si-n-ihm grad d'Hustüre vor der Nase zueschla und der Riegel schtooße. Das isch du frylech dem Bethli afe-n-e chly i d'Chneuäcke cho, und es isch e Momänt im Husgang blybe schtah und het gschlotteret. Us nere Schtube-n-im plainpied hinde-n-use, gäge d'Fryburgschtraß, het me Schtimme ghört, und ds Bethli het bald die vom Dokter umegkennt. Ohni sech lang z'bsinne, geit es i di Schtube-n-yne. Das isch e schützleche Märit gsi dert inne. Am Bode, uf Matratze, sy-n-es paar Verwundeti gläge-n-und hei gjammeret, und Anderi sy uf Schtüel a de Wände-n-ume gsässe, und am Fänschter vorne het der Dokter Eine-n-uf mene-n-Äßtisch gha und ihm ds Chneu ybunde. Als Assischtänt het er e-n-Offiziersbediente gha. Uf allne ledige Schtüel sy bassins und Chacheli und anderi Ruschtig gschtande, und me het sech schier nid chönne rüehre, und derzue het's gschtunke wie d'Pescht. Me hätti sölle meine, dem Dokter wär ds Bethli vürig gsi i däm Verchehr inne. Und d'Franzose hei ihn's kurios agluegt. Nume-n-Eine vo de Liechtverwundete het gschine Freud z'ha a-n-ihm und het bald agfange-n-ihm verliebti Ouge mache. Es het sech desse nüt g'achtet, sondere dem Dokter ghulfe, so schträng es het möge, und i allem Handlangere het's ihm im beschte Bärndütsch erzellt, wie's mit dem Houpme Lombach schtandi und ihn gfragt, öb er nid well cho luege. »Natürlech chume-n-i, i bi froh, wenn i us däm Gschtürm use chume. Was wott i das Pack da ga flicke, wenn i üsne-n-eigete Lüt cha hälfe? – Aber, mer müeße luege, wie mer use chönne. – I schicke-n-Ech jitz de öppis ga reiche, und de bringet mer's de, und de schicke-n-ig Ech de no einisch, und de ganget Der mer de hinder d'Schüüre ga warte.« Vo denn ewäg het der Dokter jedes Inschtrumänt, nahdäm er's bruucht gha het, i Sack gschtoße, bis er schier alli by sech gha het. Ds Bethli het gmacht, wie-n-er ihm befohle het, und im rächte Momänt seit er zu sym Assischtänt: «sappristi, où reste-t-elle donc? Tenez-là» und git ihm en Arm z'ha, wo-n-er juscht vernäit gha het. Druuf schiebt er use, wie wenn er ds Bethli wett ga reiche. Aber schtatt desse schpringt er hinder d'Schüüre, wo ds Bethli mit nere halbvolle Wassermälchtere parat gschtande-n-isch, und du sy si, so guet si chönne hei, ohni z'viel Wasser z'verschütte, zum Houpme Lombach gschprunge.

Wo si zue-n-ihm chöme, liegt er da wie tot. Sogar der Dokter isch erchlüpft, vo wäge-n-er isch e so schtyf gläge, mit usgschtreckte-n-Arme, chrydebleich und d'Ouge sy e so halb offe gsi, daß me grad ds Wyße chly gseh het. Ds Muul het er o offe gha. Gschwind gryft der Dokter der Puls und seit: »es macht nüt; aber mer wei mache, daß mer bald mit ihm ab Fläck chöme. Z'erscht mueß das Züüg e chly putzt sy.« Flingg schnydet er dem Houpme Lombach der Hemlisermel ab, rupft ne los und faht a der Arm wäsche-n-und d'Wunde-n-usschpüehle. Jitz löst er ihm d'Underbindung, und uf der Schtell louft ds Bluet wieder us der Wunde; da chunt ihm i Sinn, daß si gar e keis Verbandzüüg by sech heige. »He z'Tüfeli, was wei mer jitz mache?« meint der Dokter, »ga Hollige dörfe mer nümme, und es pressiert. Heit Dir nüt by-n-Ech, wo Der chönnet gä?« – »Wartet,« seit ds Bethli, schpringt uf und dervo und verschwindet i nere Griengruebe, wo öppe ne chlyne Schybeschutz wyt im Acher gläge-n-isch. Keini drei Minute-n-isch es gange, so touchet's wieder us em Bode-n-uf, um nes Ideeli schlanker als vorhär, und schwänkt wie-n-e Fahne triumphierend es bländig wyßes Underjupon. »So rächt,« seit der Dokter, »mit Euch isch emel no öppis; aber jitz müesset Der mer no chly hälfe.« Flugs hei si das wärtvolle Fähnli i Schtreife versablet gha. Du het ds Bethli müeße-n-a Bode chneue und dem Houpme sy Chopf uf d'Schooß näh und ne ha, und derwyle het der Dokter d'Wunde rangiert und verbunde, dem Houpme sy Sabel gnoh und der ganz Arm fescht dra gschnüert. Däwäg het er dem Blessierte zuglych mit dem Arm der Sabel grettet. Vo däm allem het der Houpme Lombach nid viel gmerkt. Z'erscht het er i sym Fieber Roß über sech gseh, wo sech über ihm böumt und mit de Huefe gäge-n-ihn gschlage hei, und ihn het's dunkt, er ligi am Bode, i mene-n-Acher bi Neuenegg, und e-n-unsichtbari Hand drück ihm der Chopf fescht uf ne Grasmutte, daß er nid chönni flieh. Über sech het er i-n-es Füür gseh, wo der ganz Himmel mit nere furchtbare Röti überzoge het, und vo hinde-n-isch über ihn, wie-n-es Riesegschpänscht, e Wulke-n-a däm Himmel ufzoge-n-und het ihm angscht gmacht. Nah-ti-nah hei d'Ränder vo der Wulke d'Gschtalt vo Locke-n-agnoh; d'Wulke-n-isch dnnkler worde, d'Umrisse häller. Di ganzi Wulke het sech ruckwys bewegt, der Himmel isch gräller rot worde, und plötzlech geit öppis wäg, wie ne Schleier, und er luegt schtatt uf ne Wulke, i ds schöne, fründleche Gsicht vom Bethli.

Wo-n-er das erchennt i sym guldige Lockechranz zwüsche sym Eländ und dem düschterrötleche-n-Abedhimmel, isch er volländs zue sech cho. Er isch ufgsässe, het ganz verschtuunet um sech gluegt und erscht jitze gmerkt, daß sys Chopfchüssi nid e Grasmutte gsi isch. Der Dokter het ne wieder ufgschtellt und du hei si ne zwüsche sech yne gnoh und sy wyter gange, gäge Sulgebach und i ds Marzili abe, für vo dert dür ds Marzilithor i d'Schtadt z'cho, was ne-n-o ganz guet glunge-n-isch.

Underwägs isch nid grad gar viel gredt worde. Nüt descht weniger isch der Houpme-n-erwarmet, und wo sech syni Samariter vo-n-ihm verabschiedet hei, het us syne-n-Ouge nid nume di biederi Dankbarkeit glüüchtet, o nei, no ganz öppis anders. Und unuslöschlich isch i syr Erinnerung blibe dä Ängelschopf vor em bluetrote-n-Abedhimmel. Aber er isch e ganze Ma gsi, dä gwüßt het, was me-n-a mene Fründ schuldet. Ds Bethli het übrigens o meh als bloßes Mitlyde für ihn epfunde; aber o ihm isch der Herr Lombach nüt anders als e Fründ vo sym Ruedi gsi und blibe.

Der Epfang vo Syte vo der Mama het a däm Abe nid us luter Müntscheni beschtande, wie me sech cha dänke, vowäge di armi Frou het Todesängscht usgschtande und – was ds dümmschte vo Allem isch gsi – i ihrer Not scho dem Papa i ds Oberried use la Bscheid mache, ds Bethli syg abhande cho. Das het kei nätti Pärschpäktive gä. D'Mama het ds Bethli no bald einisch möge gschweigge mit dem Bricht vo syne Heldethate. Aber der Papa, der Papa! Glücklecherwys het me gloubt, er syg im Oberried usse. Ja, wenn si gwüßt hätte, daß er i der Chefi sitzt! Gschlafe het me-n-aber ohni das nid wichtig, will me vom Ruedi Landorfer gar nüt vernoh het.

Aber der Ratsherr i der Chefi, wie het das chönne gscheh? – Ganz eifach. Sobald er vernoh het, sy Tochter syg verlore, isch er schnuerschtracks gäge Bärn zue grönnt und am zächni z'Nacht atelos vor em obere Thor acho. Natürlech het ne di französischi Wacht nid ynegla. Er het ne gseit, er syg der Herr Vilbrecht und syg Bärnburger und Ratsherr und Mitglied vo sibe Kommissione, und, wo si-n-ihm uf di ganzi Schpyscharte nüt hei welle gä, isch er grob und gröber worde, und z'letscht het er em Poschtechef e Mupf gä und gseit, es nähm ne doch ds Tüfels wunder, öb das jitz die neui Mode söll sy, daß e Bärnburger vorusse müeßt übernachte. »Das nid juscht,« het me-n-ihm gä z'verschtah und het ihm e Schtrouburdi im cachot als provisorische Burgernutze-n-agwiese. Dummerwys hei si-n-ihm kei Latärne-n-yne gä, süsch hätt er sy «Jean-Jacques» chönne-n-us der Chuttetäsche näh und der contrat social repetiere. Villicht het er's us em Gedächtnis gmacht, i weiß es nid. Friedesschalmeie söll me di sälbi Nacht neue-nid ghört ha vor de Kasemattfänschterli.

Am andere Morge, am nüni öppe, isch e höchere-n-Offizier uf d'Wacht cho und het der Ratsherr verhört und nachhär het me ne la loufe. D'perruque-n-und der Rügge voll Häckerlig, isch der Herr Vilbrecht i sym Hus aglanget und het nam Bethli gfragt. Wo-n-er vernoh het, es syg ume cho, het er sech la bürschte-n-und sünsch toilette gmacht; nachhär het er déjeuniert und du het er sech i syr Schtube zu Gricht gsetzt. D'Mama het der Sünder müeße vorfüehre, und du isch es losgange, wi wenn er's dem Vesuv abgluegt hätti, ds sältmal, wo-n-er Herculanum und Pompeji verschüttet het. Daß es e herte Chopf heigi, het der Ratsherr sym Töchterli vorgha, heig me scho lang gwüßt, aber daß es es über sech brächti, syni treue-n-Eltere uf ne so impertinänti Manier z'contrariere, das hätt er sech nie la troume. D'Lüt wärde sech schön bsägne, wenn si ghöre, wie-n-äs uf aventures usgange syg und wärde dänke, was di Jumpfer Vilbrecht für ne dévergondierti Pärson sygi. Me müeß sech i Bode-n-yne schäme synetwäge. E gschlagni Halbschtund het er gfutteret und gwätteret, daß es Eim dunkt het, es sött nüt meh in ihm sy; aber es isch geng no meh cho, und geng no meh, und wenn er kei neue Värs meh gwüßt het, so het er wieder vorne-n-agfange. Aber der Knalleffäkt het er bis z'letscht bhalte. Erscht wo-n-er gmerkt het, daß ds Meitschi murb isch wie-n-e Sandchueche und d'Mama wott asetze, für z'bethädige, rückt er dermit use, daß er i d'Chefi cho syg wäge dene-n-absurde sottises. Wenn dir di Ouge vo der Frou Vilbrecht gseh hättet uf das abe, Dir hättet gwüß na der Omelettepfanne gschroue, für se-n-uf z'fasse. Znm Glück het si uf ne-n-Ougeblick d'Schprach verlore vor Entsetze, und der Papa het wyter tobet. Aber ds Allerergschte isch ersch no cho, nämlech: »Und jitz wott i nie meh öppis ghöre vo däm Landorfer. Einschtwyle bisch Du no mys Chind, und i la mer nid d'Hut über d'Ohre zieh, daß de's nume grad weisch, und jitz isch's fertig, und so gwüß de mer no einisch däm Möntsch nacheloufsch, so gwüß schicke-n-i di furt, ga Yänf oder no wyters, hesch ghört? – Überhoupt! – Vo was wettet der eigetlech o läbe? Är het ja nüt und jitz wird er o nüt syr Läbtig, und mer wei froh sy, wenn d'Contribution is nid no grad a Bättelschtab bringt. Me cha no gar nüt wüsse. Vo Hürate-n-isch jitz uf mindeschtes zäche Jahr gar kei Red meh.« –

Dir wärdet begryfe, daß i ds Bethlis Ouge der Undergang vom alte Bärn nid uf e füfte, sondere-n-uf e sächste Merz gfalle-n-isch, und vo däm Kaländer-Irrtum het es sech syr Läbtig nid erholt. Es het d'Gälsucht übercho und het vierzäh Tag lang müeße ds Bett hüete. Der einzig Sunneblick i der trüebe Zyt het ihm der Dokter Chnuuschti bracht mit der Nachricht, daß ihm e Draguner i der Insel gseit heig, er syg mit dem Herr Lütenant Landorfer am Abe vom füfte Merz bis zum Schteinibach gritte, und er heig nüt gha als es Loch im Huet vo-n-ere Chugle.

Aber der Papa het's nid bi der Schmählete la bewände, sondere-n-er isch währed ds Bethlis Chrankheit zu syr Nachbarin i Schteinibach, zur Frou Landorfer, die o dert use gflohe-n-isch gsi, und het dere-n-uf di höflechschti Wys vo der Wält gä z'verschtah, ihre Suhn söll sech de gar keini Hoffnunge meh mache, er well's lieber grad säge, für ihm alli Déceptione z'erschpare. Die Rücksicht het ihm di gueti, alti Frou höflech verdanket und nume no schüüch bygfüegt, es wärdi ihrem Suhn gar leid sy. Druuf het sech der Herr Vilbrecht uf der Salonschwelle no einisch umdräit, d'Achsle höch ufe zoge-n-und gseit: «je regrette infiniment, Madame, mais vous comprenez, nous ne sommes plus ce que nous étions encore, il y a quinze jours.» Beidsytig het's no-n-e tiefi révérence gä, und dermit isch der Fade zwüsche Schteinibach und Oberried verrisse.

»So, da hei mer's,« het der Ruedi syr Mama g'antwortet, wo si-n-ihm das eröffnet het, »das isch jitz dä, wo nid uf di materielle Vorteile luegt.« Daß d'Ussichte für ne junge Bärner Patrizier jitz nümme rosig gsi sy, het sech natürlech nid la beschtrytte. Um so feschter het der Ruedi uf di erschti Beschtürzung abe syni Hoffnunge-n-im Unggle Mäni verankeret.