Text:Rudolf von Tavel/Ring i der Chetti/Kapitel 39
Vor de Tore vo Nancy strycht der Wätterluft über ne gfrorne Sumpf. Di graue Näbelwulke hange tief. Hinder de schneetschäggete Fälder stande schwarzi Tannen a de graue Waldsöum wi Polizeimanne, wo ds gwundrige Volk zrückhet. Fyschter isch es, me weiß nid, isch es am Vernachten oder scho Morge. D’Chräje flüge ganz nider. Toti Roß strecke styff ihri Huefen i d’Luft, Huefe, wo di schwyzerischi Freiheit hei sölle verstampfe. Und still isch es, grad gruusig still. Nei, wenn me guet lost, so ghört me d’Wölf bälle. Dert strycht sech eine dervo. Er treit öppis i der Schnouze. Es halbs Dotzen anderi traben ihm nache. Wi ds bös Gwüsse stryche si ab, verlüüre sech im graue Dunscht. Und grediübere, uf der andere Syte, gsäch me, wenn der Näbel nid so dick wär, öppis ganz anders dervostryche, bärguuf über waldigi Huble: Der Bärner-Bär uf syr guldgääle Bahn im bluetrote Fäld. Ds Bärn-Banner!
Und z’mitts uf em verstampfete Fäld, i der Tiefi, wo der Sumpfbach under brochenem Ysch mit Bluetflärren i sym chalte Silber dervoschlycht, dert ligen ihrere nes paar, blutt, wi Gott se gschaffe het, mit brochenen Ouge. Und ihri Wunde sy wi Müüler, wo der Tod z’mitts im Großrede gschweigget het. Manne sy’s, eine glych wi der ander. D’Wölf und d’Chräje hei nid gfragt, a wele si sech dörfe mache. Fleisch isch Fleisch. Und vo welem vo dene bluetige Chöpf d’Herzogschrone vo Burgund gfallen isch, cha niemer errate. Das chönnti nume säge, wär dem Herzog Karl syni alte Narbe kennti.
Das isch am Morge vom sächste Jenner gsi. Acht Tag druuf het der Herr Adrian der Ritter vo Muelere wider i der Stadt Bärn atroffe. «Und jitz?»
«Der Lothringer het emel sy Sach ume.»
«Und der ander?»
«Tot.»
«Wär het ne-n-erschlage?»
«Fraget mi nid! Es rüehmt sech desse niemer. D’Houptsach isch, daß er tot isch. Jitz stillet’s de. Z’machen isch ja jitz nüt meh.»
«Stille?» fragt der Herr Adrian. «Es gseht mer ganz dernah uus! Jitz geit’s de a ds Teile vo der burgundischen Erbschaft!»
«Was teile? — Das ghört doch jitz alles der Tochter vom Karl, der Maria, oder dänk de bald ihrem Ma, dem Erzherzog Max!»
«Meinet Dr? Und de d’Freigrafschaft? Die passet scho lang uf d’Glägeheit, für zu üs z’cho.»
«Potz Wätter! — Was seit de da der Chünig vo Frankrych derzue?»
«Müesse mir dä frage? Jitz isch es a üs, z’rede! Wenn je, so fragt me jitz dusse, i der Wält: Was säge d’Eidsgenosse? Aber äbe, jitz sötte mer eis sy!»
Nid lang na däm Gspräch isch der Erzbischof vo Besonçon ga Bärn cho und het der Bundesschutz für d’Freigrafschaft ghöische. Gärn hätti me dä Wunsch erfüllt; aber uf der Tagsatzung hei sech die vo der innere Schwyz dergäge gwehrt. Bärn hätti ne de z’vil Gwicht chönnen übercho.