Simon Gfeller: Drätti, Müetti u dr Chlyn. Kapitel 3
Der Förchtibueb
Es Möntscheching mueß mängs Härzchlopfe düremache, bis es i sym Wälteggeli inne deheimen u erwarmet isch. Hundertergattig, wo nüt z’schüühen isch, chunnt ihm uheimelig u unghüürig vor, wil es ’s no nid chennt. Es isch no wi nes aschpigs Läubeli, wo bim lysischte Luftzug afot zittere. Der Chlyn het’s ou mängischt erfahre, wo-n-er no ne leide Höderi gsi ischt.
Er het es Bilderbüecheli gha, es sy allergattig Tier drinn ufgmole gsi. Dert drinn het er Viertelstunge lang bletteret u vil gha z’frooge.
«Wo sy de d’Löie?»
«He im Wald usse», het men ihm zur Antwort ggä.
«U d’Bäre?»
«Ou im Wald usse, i re große große Hühli inn.»
«U der Lämmergyr?»
«Am Himel obe. Dert rytet er desume. Ungereinisch leit er d’Fäcke zsäme u schießt bolzgrad ahe, es Gitzeli go reichen oder es Lämmtschi. Eh, u däich: Einisch heig e Lämmergyr es Meiteli gno, ganz es chlys Meiteli, u ’s furtgfergget!»
«Het er’sch de möge trääge?»
«Allwäg het er. Dä het drum Fäcke, fasch so groß wi ne Chornwanne, u grüüslig Chlaue un e dicke, spitze Haaggeschnabel!»
«Was het er de mit ihm gmacht?»
«Uftrönnt wird er’sch ha u gfrässe!»
«Wüeschte Lämmergyr!» het der Chlyn balget u däm im Büechli eis mit em Füüschtli abgstreckt. «U ’s Huuri, isch das ou es Bös’s?»
«O, nid so fasch. Ds nacht flüderet es desumen u fot Müüs u jungi Häseli. Aber der Tag schloft es i re dicke Tannen inne. U de het ’s Huuri no e Frou, dere seit me d’Wiggle. We die ds nacht zume Huus zuehe chunnt cho weiße, mueß allimol öpper stärbe. Die ghört me nid gärn vor de Pfäischtere.»
Eso hei die Erwachsene vor em Chlynnen ihri Wysheit u Wüsseschaft usgchroomet u nüt Bös’s derby däicht. Aber mängs dervo het der Chlyn i Ote zoge, daß es ihm schwär ufghocket isch. «Im Wald usse» ischt jo z’nöchscht am Huus anne gsi! Z’ringet um die alti Hütte het’s Wald gha, schier so wyt me gseh het. Do hei groß Chuppele Bäre, Löien u Tigere drinne Platzg gha. U dicki, aschtigi Tanne sy dert gstange, eini a der angeren a — wo hätte si d’Huuri u d’Wiggle besser chönne verschlüüffe? U der Himel, wo d’Lämmergyre desume ryte! Isch dä nid schön mitts uber em Huus ghanget u het uf em Arni-Hoger äne u uf em Rafrüti-Wald hinger abgstellt? Soll me si de verwungere, we der Chlyn e Zytlang chuum meh het dörfen uber d’Husschwellen uus trappe?
Dickischt isch Bschütti gsoodet worde, u der Chlyn het ou welle d’Gwungernase fuettere. De het’s sofort gheiße: «Gang nume zum Bschüttiloch zuehe, der Haaggema schryßt di eisgurts ahe!»
«Wo ischt er de?» het der Chlyn welle wüsse u stober drygluegt.
«Jä, es ischt emel eine, gloub’s nume! Ungereinisch chunnt e große Haaggen uehe, fasset di, u de isch’ fertig mit Luschtig!»
Uheimeligs Züüg das, daß öppis soll sy, we me doch gar nüt dervo gseht! Aber die Große wärde’s doch wohl wüsse u nid öppe lüge!
Chly ’s freiner Unghüderli isch hinger em Ofewängli ghuuret. We der Chlyn u sy eltere Brueder Kobi uf em oberen Ofe ghöcklet sy, hei sie’s mängisch chly ggüselet. Kobi het der Zeigfinger in es Aschtloch gsteckt u gseit:
«Unghüderli, byß ab!» u dernoh gleitig, gleitig zrugg gschnellt. Un er isch gäng tifiger gsi weder ’sch Unghüderli. Öppe chly chratze het’s ne dickisch chönne, daß er het müeße d’Hang schlänggen u weiele; aber abbyße het’s nie chönne.
«Wi gseht’s de ou uus?» het der Chlyn gwungeret.
«Gang lue i ’s Stübli yhe!» het der Brueder glachet.
Aber das het der Chlyn wohlwyslig ungerwäge glo, hingäge ’s Fingerli het er zletscht ou afe dörfe wooge.
Aber das Unghüderli hinger em Ofewängli isch leider nid ’s enzige gsi: i allne feischteren Eggeline inne hei dere Wättige uf e Chlynne gluußet u ne gmacht z’förchte. U das isch so schad gsi! Sy Freistatt unger der Linge ischt ihm mit der Zyt wohl ängi worde, u für’sch Läbe gärn wär er i ’s Rüt-Holz ahe u zu de große Tanne wyter im Howald unge. Aber er het’s nid gwogt u die Herrligkeite nume vo wytem dörfen astuune. Vilszyt hei si die mächtige schwarzgrüenne Türn fridlig gsunnet oder hei gschlofe. Aber mängisch sy sie de erwachet, hei afo d’Chöpf helten u zsäme chüschelen u brichte oder sy uber e Luft toube worde u hei gwalpelet u ggygampfet u mit den Eschte drygschlage, wi we sie ganz erwildet wäri. O wi schön wär es gsi, we me hätt dörfe go uskundschafte, was dert alls wär, u was me mit chönnt achehre! Aber was me nid chennt, löökt u reizt ein nid nume, es schreckt u stoßt ein ab, wil unger Umstände Gfahre chönnti hinger zuehe stoh, großi «unerchannti» Gfahre!
Dä Wald het em Chlynne schröckli z’däiche ggä un ihm Hüüffe Bilder vorzouberet. Daß si dert Löien u Bäre, Wölf u Elifante, Gyraffen u Zwärgemanndeli umetrybi, isch für ihn en usgmachti Sach gsi. U mängischt ischt er de cho z’loufe u het Müettin oder de Brüedere en erschröckeligi Gschicht erzellt, was er jetz wider gseh heig, wi en Elifant uber ne Tannen ufgchlättet syg oder e grüüsligi Schlange der Chopf us eme Räckholtertschupp vüregstreckt u noh-n-ihm zünglet heig. Aber d’Brüeder sy ungläubig Thomasse gsi u hei ne nume usglachet. U het er de welle z’Bode stelle u nid welle zrugg buechstabiere, so hei sie-n-ihm de es Gspräächli ufgseit, das het angfährt eso glutet:
«Uh, geschter han i im Wald nide hundert Hase gseh!»
«Bueb, du lügscht!»
«Wohl han i! Emel füfzg syn es de vergwüß gsi!»
«Bueb, du lügscht!»
«Aber öppe zwänzg de heilig sicher!»
«Bueb, du lügscht!»
«We se doch zellt ha! Emel de zähe gwünd, gwünd!»
«Bueb, du lügscht!»
«Eh, z’Hagel Aber minger weder föif de wääger, wääger nid!»
«Bueb, du lügscht!»
«We doch drei grad vor mer düre gsprunge sy!»
«Bueb, du lügscht!»
«U eis dervo e brüünelige u der anger e gälbe gsi ischt!»
«Bueb, du lügscht!»
«Aber eine han i de bim Tuusigdiller gseh, das lo mer de nid abmärte. I hätt ne jo bal, bal chönne bim Schwanz näh!»
«Bueb, du lügscht!»
(Weinerlich:) «I ha emel öppis ghöre rüüschele u mi schuderhaft gförchtet!»
Dodruuf isch fryli das unbarmhölzige «Bueb, du lügscht!» nümme cho ahe z’suuse wi ne Ruetefitz. Aber der Chlyn ischt albe so wüetige gsi, daß er ganz zäberlet het. Daß me settig spottsüchlig Brüedsche nid cha verchnuuschte! Nume sött me de nid so ne chlynne Höderi sy, wo no niemmere ma i d’Hoor uehe grecke!
Nu, mit de zehmeren Unghüderline u mit de wilde Tiere isch der Chlyn fertig gsi, gäb sys Düllerli drei Aschtringe höher obe gstangen ischt.
Aber dernoh sy ersch die «rächten» Unghüürer a d’Reie cho. Vo denen isch vil brichtet worden uf em Waldgüetli obe. Bsungersch en alte Tauner, wo z’zytewys dert gschaffet het, isch mit ne wüescht verlyret gsi. Weiß Gott, was däm i sym Läbe nid scho alls ischt ebcho gsi: E Chatz ohni Chopf, wo bständig bimene Huus uber d’Träichilatte glüffen isch, we der Vollmon gschinne het... Es Guschti, wo-n-ihm der Schwanz zwüsche de Hörnere use gwachse u ’s Muul sänkrächt zwüsche de Naselöcheren ahe ggangen isch... E brandschwarze Hung mit grasgrüennen Ouge, wo uf em Chopf e brönnigi Latärne de Marchsteine noh treit het... E grüüsligi Chrott mit ere Guldchronen uf em Chopf, wo im Schesewägeli uber Land gutschiert ischt, ime Schesewägeli, wo statt de Redere Wiegleschnäre gha het... U dergattig Ruschtig i allne Fassone. Unghüüregschichte het dä gwüßt, ganz Steichrätte voll. Amen Obe, we me binangere ghöcklet isch, hei ne d’Bueben abohrt: «Weisch nüt Churzwyligs z’brichte?» De wohl! «Nüt wüsse, ig? Wen i alls wett erzelle, was i afen erläbt ha, es gäb e Zylete bis uf Basel ahe!»
«So fahr öppen afe bis uf Burdlef!»
«Dihr müpfit enangere de glych albe nume, u zersch mueß i emel no Tubak ymache...» De het er schi no chly bsinnt. Aber wen er guet ischt im Strumpf gsi, het es de nümme lang gsuumt, bis eini vüretroolet isch:
«Nu mira zletschtamänd... Vor Johre han i do wyter im Gländ usse taunet. Dennzemol bin i no chächer gsi weder jetze, u gförchtet ha mi de nid gschwing. Aber einisch han i en Angscht usgstange, i cha nid säge wi grüüslig. I ha i re Stube müeßen ubernachte, wo früeher isch bache worde. Am Obe han i no nüt Verdächtigs gwahret. I bi i ’s Bett, ha mi bsägnet u gschlofe wi süscht. Aber mitts i der Nacht het’s i der Tili e Chlapf ggä, u ungereinischt isch d’Stube voll Gspäischter gsi. Die hei afo heble, chnätte, ufwürke un i Ofe füüre, die brönnige Schyter hei gchlepft wi Pischtoleschütz. Dernoh han i ghöre der Ofen uswüsche, es het mi düecht, der Ofewüsch chuti mer grad uber e Chopf ewägg, i gspür der Luftzug. Vierezwänzg Brot sy ygschosse worde, genau sövel mängisch han i ghöre der Schüssel zruggschnelle. Ändtlig chlepft ’s Ofetöri zue, du däichen i, jetz gäb’s de gottlob Ruehw u zieh d’Dechi uber d’Ohren uuf. Du wird mer d’Dechi schwär u gäng schwerer, wi wen öpper e Bachmuelte druuf abgstellt hätt un e vierzäntnerige Beck drin läg. Sie het mi fasch dür e Strousack ab drückt, u der Angschtschweiß isch mer nume so cho z’brünele. I ha gschnupet u gröchlet u welle d’Häng zsämeha u bätte: Heiland, hilf mer! aber alli Lengi ke Lut usebrunge. Zletscht chan i e Brüel uslo, du git’s wider e Chlapf, d’Dechi flügt a Boden ahe, u dermit isch’ uus un Ame gsi u der ganz Spuk zum Tämpel uus u fertig.
Aber schlofe han i glych nümme chönne, bis d’Güggle gchräjt hei u d’Tagheiteri zu de Schyben ycho ischt...
U einisch han i de mit dreine Chräjen es gspässigs Fahri gha. I der Gäget vom Ungerbärgetal ussen isch es gsi, i chönnt ’s Plätzli no jetze zeige. Dür ne feischtere Waldwäg bin i ggange: chöme mer drei Chräje bständig noh, u die hingerschti isch gäng uber die zwo vorderen uus ggumpet. I ha gmerkt, daß sie uf mi hei u daß do öppis goh soll. Wo-n-i ’s erschtmol umeluege, brüelet die vorderischt: ‹Einischt!› Dernoh ha mer e länge Bitz nümme trouet hingere z’luege. Ändtlig ma mi nümmen uberha u dräje chly chly der Chopf. ‹Zwuri!› zellt die angeri un isch prezys gsi, wi wen es se-n-alle hellischt erlächereti. Wohlmähl, jetz ha mi zsämegno u nümmen umegluegt, süscht hätte sie chönnen uf drü zelle, u de wär i de Müüse gsi. Die wäri ganz sicher uf mi z’dorf cho u hätte mi mit de Schnäble z’Fätze verhacket...
U die vom Schumacher, wo si ghäicht het, han ech die no nie erzellt? Nid?... So... He nu... Die isch schi ou no derwärt z’brichte... E hässigi Frou het er gha, der Chieri-Schumacher, Tag u Nacht het sie mit ihm gchiflet u gchälzet, der Tüüfel hätt’s nid usghalte by re. Einisch het er du afe gnue gha u nimmt e Hälslig u litscht si am Ungerzug oben uuf. Aber wo-n-er am schönschte Plampe gsi ischt u bal het verzablet gha, chunnt sie-n-ihm derzue, reckt uf d’Schueschtergnyppe u verhout ihm der Hälslig. Der Schueschter tätscht i d’Stuben use, u wo-n-er wider zue-n-ihm sälber chunnt, fot er a jammere: ‹O wi isch das schad! Worum hesch mi nid chönne lo hange, schöneri Musig han i myr Läbtig nie ghört!›
‹Jo, das will i gloube›, heig sie gseit, ‹der Tüüfel wird der scho syner schönschte Tänzli ufgmacht ha. Aber we du di witt häiche, so bruuchsch nüt grad ein vor der Nase zuehe! Du chaischt i Wald uehe, dert schiniert’s de niemmere!› Jo, e settigen Uflot syg das gsi! Weder uf das uehe syg ere du ’s Muul gschweigget worde; ’s Chäderen u Balge heig du glylocht druuf es Änd gno. D’Zunge syg ere gschwullen u gstabeligi worde, sie heig kes rächts Wort meh usebrunge, we sie scho no öppis Aständigs hätt welle säge. Der Ma heig du Ruehw ubercho u Wyti gha näb ere, er heig nüt i Wald uehe bruucht, u gäb ’s Johr ume gsi syg, heig me du seien uf e Chilchhof gfüehrt. Vo denn a heig der Schueschter gäng chly mit em Chopf uf ei Syte gheltet, u vo däm heig er du der Namen ubercho. U mängisch heig er mitts i der Arbit der Wärchzüüg abgleit, d’Häng zsämegha, d’Ouge zueto u afo bätte. Jetz läbt er ou scho paar Johr nümme...»
Der Tauner het chly müeße verschnupe un i der Pfyffe grüble, dernoh sy d’Buebe wider hinger ihn groote: «U de die vom Füli! Hesch nid no eini gwüßt vome Füli?»
«Wohl, scho, weder es tät’s jetz de für hinecht!»
«Nenei, die muescht is o no brichte!»
«Jo nu mira zletschtamänd... so losit: I de Bärgen inne het en Alpbuur es ärdeschöns Füli uf der Weid gha. Es Chöli isch es gsi, mit eme wyße Stärne zwüsche den Ouge u wyße Söckline a de Hingerfüeße. Er hätt’s mängisch chönne verchoufe u meh weder tuusig Franke ha derfür. Aber es ischt ihm nid feel gsi, un er het nüt angersch gmeint, weder es lös si de uf der Weid oben ersch rächt usenangere u gäb es flotts Dragunerroß für sy Junge.
Jetz wi geit’s du? Ei Samschti z’Nacht chöme zwe Chiltbuebe dür die Weid. Sie hei der Verstang versoffe gha u sprängen ihm das Füli uber ne Flueh uus. Es het der Rügge broche u d’Glider u imene Fluehspalt nide jämmerlig müeße gible. Die elände Kärline hei si im Schelme druus gmacht, u isch vorderhang nid uscho, wär es gsi syg. Aber der Strof sy sie destwäge glych nid ertrunne.
Glyane druuf heig eine von ne müeße stärbe. U vo denn a syg es i der Flueh niden unghüürig gsi. Z’ungerisch hätt es Wägli düregfüehrtr aber es heig graad niemmer meh dert düre dörfe. Schröcklig Tön sygi z’ghöre gsi, bsungerbar gäge Mitternacht. Zersch heig einen es Metzgermässer gwetzt. Dernoh syg i der Flueh oben es Mugglen u Pärsche u Pyschten u Jammere losggange, daß allne, wo ’s ghört heigi, d’Hoor gäge Bärg gstange sygi. U d’Lüt hei brichtet, der Gstorbnig müeß all Nächt i d’Flueh ahe go das Füli metzge.
Jetz het es si emel ou zutreit, daß e Wagner mit em Wärchzüügrääfli am Rügge vo der Stör heicho ischt. Er syg ou ordli gchäpplele gsi, u das Rüüschli heig ne boghälsige gmacht. Wil es scho bal Mitternacht gsi syg, heig er nid no en Umwäg welle mache u gang bim Wätterli dür d’Flueh hingere. U richtig ghör er das Mässerwetzen u Pyschten u Pärschen ou. U was wachs däm Gali i Chopf? Stüpf ne nid der Tüüfel, daß er frävete wärd u i d’Flueh uehe brüel: ‹I nähm ou e Bitz!›... Aber chuum heig er das dumme Wort zum Muul uusglo gha, syg er unerchannt erchlüpft u syg ihm ’s Härz i d’Hosen ahe gfalle. Vo oben ahe syg nämlig d’Antwort cho: ‹Muescht ha!› u imene Ton, daß es der Wagner heig afo schüttle wi nes aschpigs Loub. Ungereinisch syg ihm ’s Rääfli so schwär worde, daß es ne fasch dür e Boden ab drückt heig. Er heig müeße eggäge ha u verstelle, wi wen er e Sangstei-Ofeblatte z’trääge hätt. Der Schweiß syg glyeinischt uber ihn ahe zübelet, u gruchsen u pärsche heig er müeße, wi wen er am Ersticke wär. Um kes Lieb hätt er chönnen abstelle oder us de Tragbängere schlüüffe, ’s Rääfli syg ihm gsi wi agwachse. So heig es ne dür d’Flueh hingere tribe, Schritt für Schritt. Halbtotne syg er heicho, u dert heig er du ändtlige chönnen abstelle. U was syg du uf em Rääfli obe gsi? E bluetige Roßscheich mit eme wyße Söckli ob em Schueh, fascht e ganze hingere Viertel vome Füli. Wo-n-er das gseh heig, syg er vo Sinn gfalle, daß er e ganzi Lengi nüt von ihm sälber gwüßt heig. Wo-n-er du wider zue-n-ihm sälber cho syg, heig er du fryli nüt meh uf em Rääfli gha weder sy Wärchzüüg. Aber niemmer uf der ganze Wält obe hätt ihm chönnen usrede, daß är e Roßviertel heitreit heig.
Das syg du brichtet worde, u vo denn a heig der anger Nachtbueb niene meh Wyti gha. Tag u Nacht syg er desume ghürschet, u heig es ne mit Gwalt gäge der Flueh zue gstoße. U einisch um Mitternacht syg er ob der Flueh zuehe gstange trotz allem Gruusen u Förchte. ’s Härz heig ihm gchlopfet wi ne Tangelhammer. U wi erwartet, syg nome Chehrli das Mässerwetzen u Pyschten u Jammere losggange. Du heig er alle Muet zsämegfasset u si feschte gmacht u frog:
‹Wär isch do nide?›
Chöm e Stimm unger uehe: ‹Ig, dy Kamerad, du wirsch mi wohl chenne!› U syg dütlig em Verstorbene sy Stimm gsi. Frog er wyter:
‹Was machsch du do?›
Antwort: ‹I mueß all Necht mys halbe Füli abtrönne u dür d’Flueh uf d’Weid uehe trääge, bis der Schaden ume guetgmacht ischt... U die angeri Helfti wartet de uf di!›
Do heig es dä Bürschtel obe zuehen erhudlet, daß er bal dür d’Flueh ab troolet wär. I d’Chnöi gsunke syg er u heig gstöhnet u versproche: ‹I will guetmache für di u für mi, will guetmache, guetmache!›
U i der Flueh nide heig es süüferli widerschlage: ‹Guetmache! Guetmache!› Wi nes Aha, Danken u Hoffnig-fasse syg es gsi.
Der anger Morge syg er abe glüffe, em Alpbuur der Schade go ersetze, es heig no chuum gheiteret. U vo der Stung a heig ou ’s Mässerwetze, Pyschten u Jammere i der Flueh niden ufghört...»
Alli hei es Rüngli druber nohedäicht, dernoh seit Drätti: «Das wär jetz afen eini, wo öppe no Sinn hätt. Aber jetz wei mer Fürobe mache, süsch darf der Chlyn de wider niene meh sy!»
«Jo gäll, Müetti, du losch mer de d’Stüblistür offe, wen i i ’s Bett mueß!» het der Chlyn gschmychlet. — Es isch besser gsi, es syg de nid all Obe so ggange...
Einisch het Drätti dä Tauner wider agstellt für z’hälfen im Weidheuet. Mi isch dranne gsi, e Waldwäg z’putzen u Gras us de Tanngrotzen use z’schnyde, wo ersch vor zwöine, drüüne Johre sy gsetzt worde. Es het alben es fyns Heuli ggä, wo d’Chüeh bsungerbar gärn gfrässe hei. Mitts i der Arbit inne lot der Tauner d’Sägesse gheie u chunnt gäge disne zue z’springe. Er isch wyße gsi wi nes Bleikituech u het gschlotteret.
«Hesch di ghäue, oder was isch?» frogt ne Drätti.
«Grad jetz isch Müli-Peterli do düre», stagglet er ändtlig vüre.
«Was? Müli-Peterli?» Drätti het schier müeße lache.
«Jo, Müli-Peterli, wo si vor Johre do uf em Waldbödeli hinger erschosse het!»
«Das wird öppe nid sy!»
«Jä so wahr i do stoh, isch es ne gsi. I ha ne guet gnue gseh!»
«Aba, chumm doch nid gäng mit settigem!»
«Zersch han i ou gmeint, es syg eine vo euch. Du nimen i am Boden e große Huetschwumm u tryben ihm nen a. Du chehrt er schi um u luegt mi touben a mit wyßläderigen Ouge. U die Ouge sy größer worde u größer worde u z’ringetum ggange wi nes Freesiblatt. Der Stärne drinnen isch zletscht so groß gsi wi ’s Schwarzen i re Schützeschybe, u gäng näher cho u näher cho, bis ganz vor mys Gsicht zuehe, ’s isch grad gsi, wi we ’s afieng nachte. Du lon i d’Sägesse gheie, schlo d’Häng vor d’Ouge, u dernoh isch niene nüt meh gsi. Numen es Tanneschtli het no chly gwaggelet, wi we si öpper gstreipft hätt dranne.»
«Fisimadänte», seit Drätti, «worum hei mir angere de nüt von ihm gwahret? Mir sy doch ou z’nöchscht am Wäg anne gsi, er hätt ein jo müeßen uber d’Sägessen ubere gumpe!»
«Heigit dihr ne gseh oder nid, das isch mir glych. I weiß, wi-n-i dranne bi, u das redt mer niemmer uus. I ha gäng meh gseh weder anger Lüt!»
«Nu, so gloub du, was du witt, u mir gloube, was mir wei!»
Dermit isch der Dischbidaz fertig gsi. Nume der Chlyn het ’s nid chönne lo gälte u bim z’Nüüninäh gäng a Drättin gchääret, bis er vo Müli-Peterlin brichtet het.
«He, wi isch das gsi mit däm Peterli», het Drätti agfange u derzue e Schmäle dür ’sch Pfyfferohr zoge, «en arme Tropf ischt er gsi. Het ou niemmere gha uf der Wält obe u ischt ihm nüt weder schlächt ggange. ’s isch scho vil Johr sider. Er isch dennzemol schon es eltersch Manndli gsi u het si bim Saager zuezoge. U wil ihm ’s Läben ischt erleidet, het er im Saagistübli us eme länge Spycherschlüssel e Büchse zwäggfielet u en unerchannte Schutz dry glade. Dernoh ischt er hie dür e Howald hingere, bis er es gäbigs Bödeli funge het. Dert het er Füür gschlage, d’Mündig vom Schlüsselrohr i ’s Muul gno u der brönnig Schwumm uf ’s Zündtloch gleit. Das mueß mir syn es Warte gsi, Gott und Vatter! Es het bim Wätter e Chäche gmanglet! Der Schutz isch los, het ihm der Chopf abdeckt u Löcher i Hals u Äcke gschrisse. Gseh u ghört het’s fryli niemmer. Es isch mänge Tag ggange, bis me ne dert gsuecht u funge het. Es ischt es gruusigs Luege gsi: ’s sälb Johr het ’s Wäschplere gha, eini a der angeren a, u d’Wäschpi hei Peterlin zersch funge. Sie syn ihm zum Muul y graagget u bim Hals wider use cho.
Der alt Dokter Zimmerli, wo ne isch cho ungersueche, het gwarnet: ‹Heit Sorg, daß dr nid gstoche wärdit! I weiß nid, hätt i öppis i der Apetheegg, wo mit em Lychegift gfahre möcht!› Die, wo der Lychnam sy cho ysarge, hei Bejihemmli agleit u dick Zwilchhändsche. U i Toteboum zoge hei sie ne mit eme Härdöpfelchärschtli, mi het d’Holzböde wyt dänne ghören ufpole... Das ischt alls, wo-n-i vo Peterlin weiß. Emel umgoh tuet er wääger nid, süsch wär er mir scho mängischt ebcho. Es git ke Stung i der Nacht, wo-n-i nid näbe däm Bödeli düre bi, u nie han i öppis gwahret. U nie han i e Waffe by mer gha, ussert my Waldhammer mit em Bär druffe. Es het ou mängisch näbe mer zuehe gruuschet oder e Schyn ggä oder süscht uf ene Wäg abetüürlig usgseh. Un i wott nid poldere, daß i nie erchlüpft syg un es mi nie tschuderet heig. Aber de han i d’Zäng zsäme bisse, bi go luege u nid vom Platzg, bis i gwüßt ha, was es ischt. U ha nie öppis erläbt, wo-n-i mer nid uf natürligi Wys hätt chönnen erkläre, u isch mer nie es Hoor gchrümmt worde. Drum man i nüt ghöre vo Unghüüre u Gspäischtere. Zersch mueß mer de afen eis bigägne, gäb i dra gloube. Härzhaft sy, zuehe dörfe u der Chopf nid verliere, das isch d’Chuscht vo de Rüebe...»
Em Chlynnen ischt e Stei ab em Härz troolet; die wättersch Unghüür sy nid für ihn gsi; aber jetz het er ume dörfe schnupe. Nom z’Nüüni ischt er gäng Drättin nohpföselet. Er het ihm öppis welle chlage:
«Du, Drätti, der Unggle wott mi gäng z’förchte mache! Er seit, im Wald vor syg es wüeschts Tier, das heig fingerschläng Zäng un e Zunge wi ne Gertel. Das nähm mi de, wen i z’Schuel müeß!»
«Der Ungglen ischt e Stürmi; dä wär afen alte gnue, für gschyder z’sy!»
«Un es nütz mer nüt, wen i scho uf ene Boum chlätti. Das wüeschte Tier stang mit de Hingerbeinen a Stamm uehe, heig der Schwanz uuf u tüej so erschröckelig steiche, daß es mer gschmuecht wärd un i a Boden ahe tätschi!»
«Jetz säg ihm de, er söll das mir brichte, i well ihm de antworte!»
«Aber gäll, das isch nüt mit däm Tier?»
«Gigelagööri isch es, du muescht ihm halt nid alls gloube, er ischt e Schalk! Weisch nümme, was er der einischt aggä het, wo-n-er d’Schueschterstör by-n-is gmacht het? Es Gägeli Päch het er der ggä, du söllisch es i ’s Hoor uehe tue, das chläb de schön. U du bisch dumme gnue gsi u hesch es gmacht. Am Oben isch es gsi, u i der Nacht, wo d’ uuf sölle hättischt, isch der du ’s Chüssi am Hoor gchläbt, u Müetti het mit der Schääri müeße cho löse. Weisch nümme, wi d’ brüelet hesch? So einen isch der Unggle. Du söttisch ne doch afe chenne un es Pürschteli sy, wo nümmen uf alls yhe gheit, wo men ihm agit!»
Das het em Chlynnen yglüüchtet. Er het ihm vorgno, er well i Zuekunft gschyder sy, well si nie meh förchte u gäng feschte blybe u tapfer dürehoue, wi Drätti.