Simon Gfeller: Vrenelis Chlupf

Vrenelis Chlupf

Im Schuelhuus z’Düretal isch die vorderi Hustür ufggange un es alts Muetterli zum Brunnen use cho. Es het d’Häng gwäsche, d’Ougen abgchüehlt, flüchtig die dünne graue Züpfe glattgstriche u gluegt, was es für Wätter gä well. Um d’Bei ischt ihm es tigerets Büüßeli gstriche u het ’s Schwänzli graduuf gstellt. Der Himel ischt liecht agstriche gsi u der Tag erscht im Chindshemmeli u i de Bluttfüeßline cho z’tüüßele. D’Sunne het schier d’Bleichsucht gha u no keni trocheheiße Züngli vüregstreckt, für die unzählige Toutröpfli ufz’läcke, wo a allne Blettlinen u Grasspitzline ghanget sy.

’s Schuelhuus ischt e Steiwurf vo der Stroß ewägg ime Obschtwäldeli inne gstange u het druus use ggüggelet, wi ne Schoggelablock us ere halboffene grüenne Packig. Fruchtbäum mängerlei Sorte hei ihrer Escht bis unger ’sch Dach yhe gstreckt u alli wacker treit. Aber kenen isch schöner bhäicht gsi weder der Phrüümliboum ungen am Gartenegge. Das ischt e wahre Prachtsköbi gsi, im gsüngschten Alter u züpfet voll, daß es ihm die längen Escht i ’s Gras ahe zoge het. U gueti Phrüümli het er treit, großi guldroti, hun’g-süeßi, wo ein uf der Zunge vergange sy schier wi früschen Anke. Das het im ganze Düretal es n-jedersch Ching gwüßt, Hänseli u Köbeli, Gritli u Anneli. Drum het Stocker Vreneli, das alte Schuelhuus-Muetterli, bizyten us de Fädere müesse, wenn es mit Ufläse nid het welle z’spät cho.

Es het ’s Bogechörbli a Arm ghänkt, mit der Linggen a der Wang verstellt u ischt uber d’Chällerstägen abgnepft, vürsichtig u sattli, Tritt um Tritt. Es het ihms wohl aggäh, süüferli z’mache: we me schier dicker ischt weder läng, gümperlet me nid wi nes Rehgitzeli. Vreneli isch chrugelirunds gsi u teigg wi nes Ankebirli, herjesesli, wi wär das usecho, wen es d’Stägen ab troolet wär! Das hätt sogar für ’sch Tigerli mit em wyße Bruschtfläcke u em wyße Ringeli z’usserischt am Schwänzli chönne gfährlig wärde.

Uf em Äbene hei die zwöi scho besser chönne furtcho; Vreneli het si am Gartehag chönne ha, u ’s Tigerli het säuft wider ’s Schwänzli dörfe bolzgrad stelle.

Änet der March het der Nochber Gras gmäjt.

«Zytli, zytli!» rüeft er ubere, lächlet derzue u seit «guete Tag!» «’s lehrt ein öppe», git Vreneli ume u danket. «I wirde glychwohl scho Hudi-Ufläs sy!»

«Jä, ggange z’sy schynt in der Tat letschti Nacht wider öppis, es ischt emel es wüesch’ Gschleipf do dür ’sch Gras ubere u no ganz früsch Tritte. Sie wärde wohl chly sy cho schüttle!»

«Die donnschtigs Lumpebuebe! Nüt isch vor ne sicher! Das Pack wartet, bis men im Bett ischt, u dernoh sy sie im Hui im Boum obe. I ha’s richtig däicht, es wärd de e Fuhre goh, we Vatter nid deheime syg.»

«Besser wär’s scho, wen er jetz de gly fertig mache chönnt mit sym Gmüesboukurs. Mi nimmt nume wunger, daß du ds nacht so eleini sy darfscht. Förchtisch der de nid, so muetterseelenzig im Schuelhuus?»

«Förchte? Wär wett mir öppis tue? Do han i gar kei Angscht. U zum Fürsorg han i de no e Pischtolen uf em Nachttischli. I wett de luege, gäb eine nid gieng, wen i uf ihn zaaleti.»

«Jä, u glade isch schi de ou?»

«Jo nei, äis nid. I wett, sie wär. Aber Vatter het nid welle. We sie glade wär, i wett de luege, gäb die wättigs Phrüümlischelme nid Päch gäbi!»

«Aber, Vreneli, du dörftisch doch nid schieße!» lachet der Nochber.

«Wohl, bim Hageli, chönntsch es de erfahre! I bi jetz afe warme gnue.» D’Äugli hein ihm fei läbig gglitzeret. «Das milione Gschlürm hörti de ändtligen uuf. Wäg em Ufläse wett i nid vil säge; aber das tuusigdillersch Schüttle düecht mi afen uverschant!»

«Jä jo, settigs macht ein toube. U sie hätti nid Ursach zum Stäle, du teelsch nen emel vil uus.»

«Ach, wäge däm... es ischt emel gschyder, denen öppis strecke, wo nüt hei, weder d’Sach lo z’grung goh. Aber drum düecht mi äbe, sie chönnti ein erüejie lo, was me het u was ein Freud macht. Nume wüsse sie halt, daß i nüt z’schüühe bi. Was wett i ne nohspringe, do chäm i de no schier wyter mit Troole!»

«Für ne Wettrennet bisch würklig nid grad ygrichtet! Aber was i ha welle säge: we d’Schießruschtig hescht u d’s bigährscht, will i der d’Pischtole scho lade, daß d’ se de chaischt erchlüpfen u verschüüche, we sie der wider hinger d’Phrüümli grote wei.»

«Es wär mer gwünd aghulfe! I ha Vattere versproche, i well de guet hüete. U daß i besser ghör, was gang, het er mer ’s Bett i d’Schuelstuben ubere gmacht. Für ahe z’mache sy d’Phrüümli denn no zweni ryff gsi, wo-n-er furt ischt, u sie uberchöme de nie die rächti Süeßi, we me se-n-im Chäller mueß lo usryffe. Un jetz geit’s mit Stäle strüüber weder no nie. Aber wen i de ne gladni Pischtole ha, will ne Ornig mache, dene Lumpebuebe!»

«Nu jo, so will der de das ds mittag gschwing cho bsorge, i ha de besseri Triftig weder grad jetze.»

Dermit isch das Gspräächli fertig gsi un es n-jedersch a sy Arbit. Vreneli het einewäg no es halbs Chörbli voll fungen ufz’läse u isch mit gäge der Chuchi zue gwaggelet. Dert het’s gfüüret u sys Gaffeeli gchöcherlet u zwüschyhe mit em Tigerli gschmählt, wo-n-ihm bständig um d’Bei ume glyret ischt u nid het ghört mäuele, bis es sys Milchbröcheli gha het. Dernoh het si das Muetterli gstrählt u grangschiert, z’Morge ggässen u abgwäschen u sys heimelige Stubeli gwüscht. U das Wüschen ischt allimol fei e wärkligi Machetschaft gsi: Mitts im Stubeli isch d’Wüscheren uf eme Taburettli ghocket u het mit ere länge Stielbürschte us allnen Eggen use u vo allne Syte här ’s Ghüder zue re zoge. Dernoh het sie ihres Stüehli us em Ghüderring use gstellt u zsämeg’anket.

«Lue, we d’mer jetz ou öppe chönntisch d’Ghüderschufle zuehe ha, wi albe der Vatter», seit sie zum Tigerli, wo wider ganz näbetsi a ihres Bei glägen ischt u der Stiel gstabeliger i d’Höhi gstreckt het weder nie, «aber du chaisch nüt weder ein im Wäg sy u mäuele, Gööli du! Gang jetz afen e chly uf d’Syte, so chan i ufmache!»

Der Roub isch ke wichtigi Sach gsi, u drum isch Vreneli churz u guet mit gäg em Füürloch zue. Dernoh het es i aller Strengi afo Phrüümli ussteine. Öppis het bi ihm gäng müesse goh. Es ischt es Chrugeli gsi, aber eis vo dene, wo gäng müesse troole. I däm dicke Muetterli ischt es munterläbigs, reseluts Geischtli verpackt gsi, wo de no zgrächtem het chönne hitzigs wärde, es triibigs Fürsorg- und Wärchgeischtli, yglyret i vil vil Härzwermi u Guetmeinigi. U we scho syner Tröllelibei nid zum Wettloufe sy ygrichtet gsi, d’Häng hei destwäge glych gwüßt az’gryffe u nid chönne müessig sy, u Vrenelis Gidanke sy de mängisch sogar Blitzzug gfahre. Hütt sy sie aber nid i d’Wyti usgschwärmt, der Phrüümliboum het se-n-azoge u gmacht um e Gartenegge z’schwäckle. Vreneli isch mit ihm sälber nid ganz zfride gsi. Es het’s hingernohe schier g’ergeret, daß die Kärlisse hei chönne Phrüümli schüttle, ohni daß äs erwachet ischt.

«Aber so geit’s äbe, we men afe schlächt ghört. I schlofe doch süsch nid wi ne Stock u merken öppe, was im Huus ume louft. Richtig, e ganzi Nacht uf der Luuß sy u kes Oug voll schlofe wäge dene tuusigdillersch Phrüümline, wär de ou es strängs Verding. Chönnt men ächt nid vom Boum i d’Schuelstuben uberen e Leiti spanne un es Lüti yrichte, wo ein weckti, we öpper tät schüttle? Es Glöggli wär no vo der Wiehnecht nohe, Spalierdroht ou, u der Nochber wurd mer scho zwäghälfe.»

Das Plänli het ihm bilängerschi besser gfalle. Es isch go Ruschtig vüre zieh, ’s Wärchzüügchischtli, Ringschrüübli, Negel, Fadespüeli u het die Sach gluegt az’gattige. «Jetz bruucht’s nüt meh, weder e Droht vom Boum bis zum Pfäischterflügeli ubere, u de isch der Wecker fertig», seit es zue-n-ihm sälber. «D’Lüt wärde mi fryli uslache, we sie mer druber yhe chöme. Aber wi söll i mer angersch hälfe? I cha emel nid go d’Fäcken uber d’Phrüümli spreite, wi ne Gluggeren uber d’Eier!» Ds mittag isch der Nochber mit em Hüüfflirächen uf der Achsle vorby cho, u du het es ihm sy Wunsch vortreit. Zerscht het er ungläubig der Chopf gheltet u glächlet: «Weiß’s nid, gäb das praktisch ischt!» Aber dernoh het ne der Schalk gstüpft: «Mi cha jo probiere! Nützt’s nüt, so schadt’s nüt! Es nähm mi sälber wunger, was derby usechäm.» Un er isch go ’s Leiterli astelle u der Droht spanne.

Dernoh het er Vrenelin der Eiläufer glade, aber vorusse. Wo-n-er umecho ischt, het’s ne gäng no halbersch erlächeret: «Jetz chaisch de knalle; i ha ’s Pulver nid gspart. Aber mach de nid, daß es Totnigi git, häb de chly ungeryhe!»

«Spöttle nume! Du wosch mer numen angscht mache u meinscht, i dörf de nid. Chönntisch di trumpiere! Wo-n-i no als jungs Meitli bi deheime gsi, han i meh weder einischt us Drättis Pischtole gschosse. Aber nid öppe, daß i mi wett uflo wäg em Preiche u nid, daß i bigährti ’s Jagdpadänt z’löse oder öpperen umz’bringe!»

So isch men im Gspaß usenangere.

Am Oben isch Vreneli i d’Schuelstube go schlofe u het der Eiläufer ufs Nachttischli gno. Es het ne fryli mit spitze Fingeren agrüehrt u süüferli abgleit, wi nes ungschalets Ei. Es heimeligs Möbel isch es jo uf ke Fal, so ne gladni Pischtole, we scho ’s Chäpsli uf der Zündpfanne hocket. Chly sorgsam umgoh mit, steit ihm scho nid übel a.

Es isch kurios gsi: Vreneli het süsch vo Härzchlopfe nid vil gwüßt, oder es syg z’gleitig uber d’Stägen uuf. Jetz het’s i der Bruscht scho lut u urüejig döppelet, wo-n-es uber ’sch alte Säuggerstüehli uuf i ’s Bett gchlättet ischt. Sövel höch isch doch dä Roßhoor- u Fäderebärg nid gsi, daß destwäge der Puls scho hätt müessen afo gümperle. U mi sött doch de fräveli dörfe schlofe, we men afen e Gloggezug het, für ein rächtzytig z’wecke u de no e Waffe parat lyt, für schi z’wehre. Aber eso isch es äbe: we me nom Schlof sahnet, macht er ein die läng Nase, u sött me nid schlofe, so gumpet er ein schwicks i Äcke, drückt ein der Chopf vorahen u d’Ouge zue. Anger Obe het Vreneli chönnen etschlofe, es het ihm weneli u nid vil z’tüe ggä; jetz mit der Pischtolen uf em Nachttischli isch es harzig ggange. Allergattig Muggetänz syn ihm dür e Chopf ghürschet. Es het der Sinn fasch nid emol chönne bynangere bhalte, für sys «Unser Vatter» u «Walt Gott» z’bätte... Wi isch das neue denn ggange, wo ischt ybrochen un es alts Ehepaar ischt ermordet worde?... U denn, wo einen isch mit em Bärnerwägeli uf der Stroß gsi u ungerwägs es Wybervolch het lo ufhocke, u plötzlig gugget deren e Pischtolegriff zum Chittelsack uus? Vatter het zwar gseit, das syg dumme Züüg, d’Zytige bringi das allimol, we sie nüt meh Neus wüssi. Aber schröcklig Bigäbeheite git es würklig uf der Wält obe, das lot si nid abstryte. Nume wär me baas, mi däichti nid dra, süsch fot es i allnen Eggelinen a chlepfe, u gugge zu allne Löchline Unghüderli use.

Vreneli het sys Houtchüssi gchehrt u besser zwäggschüttet; aber jetz het ’s ihm i de Beine niden afo chribele, wi we Stächmuggen unger der Dechi wäri oder es Influänzafieber im Azug; es het mit Nuschen u Fiegge nid chönnen an es Änd cho. Ungereinischt het es nümme chönne bigryffe, wi-n-äs anger Oben albe muetterseeleneleini het dörfen i däm große Huus inne sy u ungsorget dörfe schlofe. Nid vergäbe heißt es i der Schrift: Wär uschuldig läbt, läbt sicher! Erscht d’Waffe mahnen ein rächt an e Gfahr, ubertryben eim d’Gfahr u bringen ein mängischt würklig in e Gfahr.

Item. Ändtlig het Vreneli doch chönne d’Wält vergässe u fridlig afo zieh. Wi lang es gschlofe het, chan i nid säge, aber Mitternacht ischt emel ubere gsi. Plötzlig fot ’s Glöggli a schällele u de ferm. Jetz het also doch wider e Galgestrick Phrüümli gschüttlet. Vreneli fahrt uuf u lost e chly. Ghört me nid ’s Bäumli ruusche? ’s Härz isch Vrenelin höch ufgumpet u ’s Füür i ’s Dach gschosse.

«I will der jetze Phrüümli schüttle!» het’s graachet. Es rütscht ab em Bett ahe, reckt uf ’s Nachttischli u ergryft d’Pischtole. Jetz bsinnt es si nümme lang. Es spannet der Hahne, streckt der Arm zum offete Flügeli uus, tuet beedi Ouge fescht zue u lot flädere. Gar unerchannt het’s tonachset, fascht wi ne Kanunne. Dernoh isch’ müüselistill worde, wi ime Grab.

Vreneli het gäng no d’Finger um d’Pischtole gchrampfet u ’s Härz ghört zum Hals uufschlo. U wi-n-es so lost, ghört’s öppis schuderhaft Etsetzligs, daß ihm schier ’s Bluet gfroren ischt: im Boum ussen e chäärige Lut, wi we einen e längen Ach usließ u dernoh e dumpfe Tätsch, wi wen e Lyb am Boden ufschlieg... ’s Härz het Vrenelin welle stillstoh...

«Herjeses im Himel, ha nen jetz doch preicht!» stoßt es use, lot d’Pischtole gheie u schlot d’Häng chrüzwys uber d’Bruscht zsäme, verschmeieter weder Lots Wyb. Es ganzes Rüngli isch es so gstange, dernoh hein ihm d’Sinne wider afo erwachen u scharpf wärde. Es het glost u wider glost: nid e Lut, nüt weder schwäri Totestilli! Es het mit den Ouge zum Flügeli uus bohrt: vergäbe, nüt weder Feischteri u gspäischterhafti Umrisse! Heiland u dyni Güeti, was jetz afo? Ahe go luege? Go luegen u vilicht e Totne finge! E früsche Tschuder isch Vrenelin dür e Lyb gfahre, d’Bei hei’s nümme welle träge. — «Nume das nid! Nume das nid!» — Nohedäiche, der Chopf zermartere! — «U wenn er no läbti u men ihm chönnt hälfe? I sött doch go luege! Wen i nume dörft!» — Früscherdings losen u luege! — «Aber mi müeßt ne doch ghöre stöhnen u jammere! Entweder isch es uus u fertig mit ihm oder het mi öppis gruusam erschröckeli für ne Nar! Herjeses Gott, wi bin i jetz drinne! We doch Vatter do wär u gieng go luege!»... Otezieh... Süüfzge. «Es düecht mi eifach, es sött nid chönne sy, daß i ne preicht ha! Das hätt doch ungfellig müesse goh uber alle Hung yhe! Vilicht ischt er numen erchlüpft u i ’s Gras ahe gumpet. U schlycht si de dervo. Oder het si scho dervo gschliche. Mügli wär es scho. Wi hätt i uf alls chönnen achte, i bi jo vor Chlupf halb vo Sinn gsi u ghöre nümme so guet... Nei nei, sövel bös, wi-n-i afangs gförchtet ha, cha das nid sy, nume nid der Chopf verliere! Syg jetz alls, wi’s well, i cha emel nüt derfür. Mira ließe sie ein d’Sach erüejie. Jetz gangen i eifach i ’s Bett u fertig!»

Aber Vreneli het si trumpiert. Mit em I’s-Bett-Goh isch die Gschicht no lang nid fertig gsi u durchuus nid öppen eifach. ’s Ungwüssen ischt en unguete Bode für e Schlof, er cha nid ring druffen awachsen u wasme. Vreneli het no lang mit schwären Ängschten u Zwyfle müesse kämpfe, wi ne Wändrohrfüehrer, wo ’s Füür vomene düre Schingeldach abwehre wott. So mänge vernünftige Grund es vüregsuecht het, für die böse Glüetli i sym verstöberete Gmüet abz’lösche, gäng ischt wider es Chöli rotheißes worde u imen Eggen ussen es früsches Füürli ufzünglet.

Drümol isch das ungfellige Muetterli ab em Bett ahe gwetzt, go lose, gäb nüt z’ghöre syg. U wo-n-es zum drittemol weder Mux no Gux ghört het, isch es afe zgrächtem uber ihns sälber toube worde. «Es dumms Babi bischt u plogisch di für nüt u wider nüt! Jetz marsch i ’s Bett u gschlofe!»

Aber settigs isch ringer gseit weder gmacht. Gidanke lö si nid bifäle, we ne die feischteri Nacht rächt git u alls ungerstrycht. Es isch kurios gsi: sobal Vreneli uf de Beine gstangen ischt, het ihm d’Angscht glugget, u chuum isch es wider im Bett gsi, het es nümme chönne frei der Ote zieh u müessen a der Frog umestudiere: u wen es doch wär? We du würklig e Mürdere wärischt? U dernoh sy feischter Gidanke cho z’zuge, wi d’Bysenäbel vom Napf vüre, brandschwarz Jön. — «Wär gloubti de no, du heigisch ke bösi Absicht gha, wo doch alls däwäg mit Vorbidacht ischt ygfädlet worde: ’s Bett äxtra vürersch gmacht, für chönne z’luuße, der Gloggezug äxtra ygrichtet, d’Pischtolen äxtra glade! Wi gsäch das uus, we ’s sött vor e Richter cho! U was wurd der Vatter säge? ‹Gsehscht jetze!› wurd er säge, ‹i ha nen albe d’Ohre gstreckt u d’Hose gspannet, dene Schlürmine. U du hesch de glägetlig no gmeint, es uberschej ne, un i syg nume wohl scharpfe. U geischt jetze u erschießischt eis! Erschießischt eis wäge par lumpige Phrüümline. U das gscheht imene Schuelhuus, wo men ein d’Ching avertrouet zum Erzieh! Statt erzieh machsch du churze Prozäß u erschießisch sche grad. Wi wärde die Alte jammere, u wi wird das e Lärme gä im ganze Land ume! Usjage tüe sie-n-is, dervo gheie!›... Aber das ischt jo alls dumme Züüg! Worum mueß mir jetz nüt weder derigi verruckti Ruschtig dür e Chopf fahre? I ha doch nid emol zaalet, wi wett i de öppere ha chönne preiche!... Jä, bsinn di rächt, Vreneli, wär es nid gschyder gsi, du hättisch gluegt, wo d’ hi schießischt, du wüßtisch de, gäb’s öppere hätt chönne träffen oder nid! Luege sött me, d’Ouge bruuche u nid i der Hitz wi nes Uvernünftigs dryfahre! U ke Waffen i d’Finger näh, wo me nid weiß z’regiere! Wär cha säge, wo dä Schutz düren ischt? Wie liecht chan er i d’Boumchrone gfahre sy u eine preicht ha! Vo was wär de süsch das merkwürdige Grüüsch härcho u das schwären Uftätschen uf e Schutz! U mügli wär es ganz guet, daß eine vo üsne Schuelbueben im Boum obe gsi wär. Muurersch Köbeli chläderet i allne Chirschbäumen ume, chuum daß es amenen Eschtli afot rötele. Der Näjeren ihre Hänseli fahrt bis i alli Nacht yhe de Rüebere u Rüebliblätze noh. Der Chrigeli im Gäßli het is ei Obe ou ganz spät Meertrüübeli u Chrusle gmuuset. U der Hermännli ischt ou e settige Fink. Ischt er nid alben üsi Boumnuß cho ufläse, u we de es Pfäischterflügeli oder e Türe ggyret het, hinger e Härdhuuffen ahegläge, gleitiger weder es Härmli! Oder... we’s am Änd no es Meitschi gsi wär oder en Erwachsene! Herjeses Gott, wi wurd das es Eländ gä un e Jammer deheime, u wi wurd mi sy Muetter hassen u verflueche! U we’s de no e Hushaltig troffe hätt, wo üs bsungersch lieb ischt... aber jetz bin i scho wider i däm heilose Züüg inne, wi isch das ou e Sach! Es cha doch nid sy, öppis so Schröckeligs han i nie welle u nie to! Sövel grüüslig cha mi der lieb Gott nid strofe, daß er das hätt lo gscheh! Jetz will i afo bätte u Gellert-Lieder u Psalmen ufsäge, alli, wo-n-i weiß, so hürschet mer nümmen alls Wüeschts dür e Chopf.»

U Vreneli het afo ufsägen i aller Strengi. U i allem het es ihns sälber als unschuldigs Meiteli gseh imene schneewyße Röckli u müessen afo briegge, daß äs jetz sött e Mürdere sy, wo öpperen erschosse heig, u wi das en erschröckeligi Sach wär, we’s ein im Läbe so chönnt goh, we me doch nüt Bös’s heig im Sinn gha. U do drob het es du ändtlige wider chönnen etschlofe.

Aber der Spryßen im Gwüsse het ihm ou im Schlof ke rächti Rueuh glo. Giftigi Träum syn ihm im Hirni ume grumoret. Es isch Vrenelin vorcho, es syg zum Tod verurteelt worde u söll an e grüüslige Phrüümliboum uehe ghänkt wärde, daß niemmer meh dörf go Phrümmli stäle. Der Hänker isch uf eme höhe Grüscht obe gstange, het e große Lätsch in es Seel gmacht un ihm dä uber e Chopf gworfe. Aber Vreneli het d’Armen uber em Chopf zsämegschlage u gschroue: «Hilf mer, liebe Gott, i bi jo uschuldig!» U der Lätsch ischt uber d’Armen u uber e Lyb ab gritte, bis fascht a Boden ahe. Vreneli het nen a de Füeße nide gspüre ripse u gleitig welle druus schlüüffe. Wen es nume nid sövel schwäri Bei gha hätt, sie sy gsi wi Blypäggle, u numen eis het es möge gcho, us em Lätsch z’schryße. Derno isch der Strick zsämegritte, u Vreneli het scho gmeint, jetz wärd es a eim Bei i d’Höhi zoge wi nes Fröschli us der Glungge! Es het mit den Arme d’Chleider a Lyb drückt u gschroue: «Oi, oi, myner Chrampfoodere! Heit dr eigetlig ke Verstang, Uflöt, was dr syd!» U dermit isch die gruusigi Troumplotere zersprunge, es het chönnen erwache. Sys Bett isch dehinedewägg vernüelet gsi, d’Bei ganz im Lyntuech inne verlyret u ’s Chüssi no füechtelig vom Plääre.

«Eh myn Kraft u Troscht, wi ischt jetz das e schüzelige Troum gsi!» süüfzget es u hocket uuf. Dür ’sch Pfäischter y het scho der Morge ggügelet u Vrenelin uf em Stubebode die abgschossni Pischtole zeigt. Also isch doch nid alls e Troum gsi. Stuck um Stuck isch Vrenelin wider ufgwachet, was es i der Nacht het düregkämpft u het ihm neuerdings welle Gidanke mache. Aber Morgeliecht u früschi Morgeluft würken angersch uf ’s Gmüet weder Nachtstilli u Stockfeischteri. Sie hei Vrenelin Gurasch gmacht u Hebi ggä, daß es sy reseluti Art wider het funge. Es steit uuf, leit si a u luegt zum Pfäischter uus. Zwar het’s ihm e Stich ggä, wo-n-es gwahret het, daß näb em Gartezuun e länge Chlumpe Nöjis lyt. Aber jetz het’s nid vo früschem afo jammeren u chummere. Es het si grodet u gseit: «Jetz mueß gluegt sy, was do ggange syg; i wott wüsse, woranne daß i bi!» U dermit isch es zur Türen uus u Tigerli uuf u nohe. U das het emel ’s Schwänzli ufgstellt ganz wi süscht, Offebar het es Vrenelin no nid für ne Mürderen agluegt.

U was isch du gsi? Näb em Gartezuun en abbrochne Dullerascht, vollbhäicht mit Phrüümline! Eh weder nid wird e Luftstoß der Boum erhudlet ha, daß ’s Lüti ggangen ischt, en Ascht gchlepft u si langsam abdräjt het u i’s Gras ahe tätscht ischt. U das mueß ungfelligerwys grad juschtamänd im Ougeblick gscheh sy, wo Vreneli het gschosse gha. Angersch cha’s nid ggange sy, es git bösi Zuefäl im Läbe.

Item. Vreneli het si nümme lang der Chopf zerbroche uber das schlimme Zsämeträffe. Ihm ischt e Bärg ab der Seel troolet, daß sie si gstreckt het, wi nes Tanndli, wo sy Schneelascht abgworfe het.

«Evi, was i bi», schmählt es si sälber, «hätt i ’s Härz i beed Häng gno u wär go luege, statt im Bett umez’wurmsere, i hätt de nid e settigi schüzeligi Nacht müesse düremache! Nu, Gott Lob u Dank, daß i mi vergäben erängschtiget ha! E Warnig isch es mer einewäg. Mit em Schieße wott i nüt meh z’tüe ha u we sie mer der Phrüümliboum us em Bode schriißi u schlückti! Dür dä Dornhag bigähren i nid no einisch z’schlüüffe.»

Dernoh isch es go nes Chörbli reiche u het d’Phrüümli ufgläse, u wo d’Hüttebuebe mit der Milch i d’Chäserei sy, het es ne zuehe grüeft u eme n-jedere e Hampvelen usteelt.

Nom Zmorgen isch der Nochber cho. Er het der Schutz ghört gha u het ne wungergno, was ggange syg. «Der Phrüümliboum het schynt’s letschti Nacht wider Zuespruch gha», seit er, «du hescht emel wacker polet!»

«Jo u dernoh e Todesangscht usgstange, i heig eine troffe, un er lig erschossnen unger em Boum!» U het afo brichte, wi-n-es verdächtig tätscht heig uf e Schutz.

«Eh, der Hageli», lachet der Nochber, «für das hättsch wäger nid bruuche Chummer z’ha! Weischt, em Wybervolch ischt i dene Teile nie nüt z’troue, mi weiß nie, was sie mit Schießwaffe Chrumms astelle. Drum han i erachtet, es syg gschyder, i tüei ke Gschröt yhe. Es hätt süsch no für di chönne gfährlig wärde, we d’ i der Angscht öppis Tuusigs mit hättisch gfischperet. Us dessi Gründe han i nume bling glade u däicht, es syg gnue, we’s rächt toll tüei chlepfe!»

«Eh Herjeses Gott, u bin i däwäg ime Züüg inne gsi, daß es mer der Schweiß usgjagt het! Hättisch mer das nid geschter ds mittag chönne säge!»

«Wohl, fryli, das hätt i chönne, weder eh... es het mi halt luschtiger düecht, di im Gloube z’lo, du heigischt e rächte Schutz dinne u du dörfisch de chächer warte. Aber wen i hätt sölle wüsse, daß öppis Unguets dra hangeti, hätt i di de gwüß nid tschöplet. Bös’s han i de sicher nüt im Sinn gha!»

«Nu, so wei mer jetz allszsäme lo Tat sy! I bi mi einewäg froh, isch es, wi’s ischt. Aber Schießruschtig chunnt mer nie keni meh uf ’s Nachttischli u kes Lüti meh a Boum, daß der Luft cha ’s Narewärch mit mer trybe!»

Dorby isch’ blibe. Destwäge sy Vrenelis Ymachgleser glych alli Johr voll worde u gäng no albeinisch par früschi derzue cho.