Chlepfchruut
Chlepfchruut | ||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Systematik | ||||||||||||
| ||||||||||||
Wüsseschaftlige Name | ||||||||||||
Impatiens glandulifera | ||||||||||||
Royle |
S Chlepfchruut (latynisch: Impatiens glandulifera) isch e Pflanzenart vo de Balsamine.
Es heisst i dr Mundart vo dr Schwiiz deils au Roseroots Springchruut und uf Düütsch au Himalaya-Springchruut oder Indischs Springchruut.
Früener isch die Pflanze im Gebiet vo Indie dehei gsi. Sid em 19. Joorhundert het me se als schöni Pflanze für Gärte und Päärk uf Europa und au uf Amerika brocht. Si het sech denn unkontreliert id Natur usbreitet. Jetz isch s Chlepfchruut i de Wälder mit füechte Böde und bsunders i de Auelandschafte wie öppen a dr Aare und i de Naturschutzpiet am Oberrhy e Ploog, wil s de yheimische Gwächs dr Platz wäggnimt. Es zelt trum zu de invasyve Neophyte.[1][2] I dr Schwiiz stoot s rote Chlepfchruut uf dr Lischde vo de verbottene invysive frömde Pflanze.
S Chlepfchruut cha öppe zwöi Meter höch wärde. Es het roti Blüete, wo de Insekte vil Nektar abiete; das wäär dr nützlech Deil vo dere Art. Us de Blüete wärde Soomechapsle, wo bi dr chlynschde Berüerig ufchlöpfe, e Rägetropfe langet scho, und d Soomechörner wärded bis öppe sibe Meter wyt wägg gspickt. Das isch ganz luschtig zum aluege. Mid däm rafinierte Mechanismus verbreitet sech die Pflanze gschnäll wyter.
Literatur
ändere- Ingo Kowarik: Biologische Invasionen. Neophyten und Neozoen in Mitteleuropa. Ulmer, Stuttgart 2003, ISBN 3-8001-3924-3
- Volkmar Weiss: Die rote Pest aus grüner Sicht: Springkräuter - von Imkern geschätzt, von Naturschützern bekämpft. Graz 2015.
Weblink
ändereFuessnoote
ändere- ↑ Hans-Joachim Flügel: Das Drüsige Springkraut "Impatiens glandulifera" - Bedrohung oder Bereicherung? In: Natur und Landschaft. 52, Heft 6, 2017, S. 268–273
- ↑ Martin Hejda, Petr Pyšek: What is the impact of "Impatiens glandulifera" on species diversity of invaded riparian vegetation? In: Biological Conservation. 132(2), 2006, doi:10.1016/j.biocon.2006.03.025, S. 143–152 (HTML-Zusammenfassung)