Guido vo Arezzo
Dr Guido vo Arezzo (au: Guido d'Arezzo dr Elteri, (Guido) Aretinus und Guido Monaco; * um 992; † unsicher: 17. Mai 1050 z Avellana) isch e Benediktinermönch, Muusigtheoretiker und Leerer gsi.
Lääbe
ändere
Dr Guido vo Arezzo isch vor 1020 in d Abtei Santa Maria z Pomposa bi Ferrara gange, won er d Draktaat vom Odo, em Abt vo St.-Maur, studiert het. 1023 oder 1025 isch er us em Chloster uuse und under em Bischof Theobald vo Arezzo (1023-36) Leerer an dr Kathedralschuel vo Arezzo worde.
1025 und 1026 isch sis muusigtheoretische Hauptwärk Micrologus de disciplina artis musicae entstande. Din het er Intervall und Chilledoonarte beschriibe, aber au d Legände vom Pythagoras in dr Schmiidi verzelt. Vermuetlig 1028 het en dr Babst Johannes XIX. uf Rom iiglaade, won em dr Guido en Exemplar vo sim Antiphonarium gee het, won er no z Pomposa verfasst gha het. Im Vorwort vom Wärk wird zum erste Mol d Muusignotazioon beschriibe, wo dr Guido vo Arezzo erfunde het und wo uf vier Linie im Terzabstand basiert. In dr „Epistola Guidonis Michaeli monacho de ignoto cantu directa“, won er spööter verfasst het, beschribt er d Technik, wo hüte as Solmisazioon bekannt isch und wo d Döön vom ene Hexachord mit de Aafangssilbe vo de Ziile vom Johannes-Hymnus [1] Ut queant laxis (8.Joorhundert, d Melodii vom Hümnus stammt möögligerwiis vom Guido sälber[2]) gsunge wärde - dennzumol ut, re, mi, fa, sol, la, hüte isch s erwiteret mit em ut, wo män em jetz do säit, zur Doonläitere do-re-mi-fa-so-la-ti-(do).
Vor em Guido vo Arezzo het mä für d Notazioon vo Muusig Zäiche (Neume) brucht, wo nüt über die genaui Lengi oder Hööchi vom Doon usgsäit häi. Die äigentligi Melodii isch mündlig witergee worde. In dr Abtei Pomposa si d Mönch gege die Nöijerig vom Guido gsi, wil si Angst gha häige, ass iir musikalischs Wüsse nüm wurd exklusiv bliibe.
Die Guidonischi Hand, wo jedem Fingergliid drbii e Doonstuefe zuegordnet isch, isch e Merkhilf, wo noch em Sigebert vo Gembloux (um 1105 und 1110) uf e Guido vo Arezzo zruggoot.
Wärk (Uswaal)
ändere- Micrologus de disciplina artis musicae
- Prologus in Antiphonarium
- Regulæ rythmicæ
- Epistola ad Michaelem
Litratuur
ändere- Angelo Rusconi (Hrsg.): Guido d'Arezzo, monaco pomposiano. Olschki, Florenz 2000, ISBN 88-222-4954-2
- Music in the Middle Ages: With an introduction on the music of ancient times, W.W. Norton & Co., New York, 1940. ISBN 0-393-09750-1
- Friedrich Wilhelm Bautz: Guido von Arezzo. In: Biographisch-Bibliographisches Kirchenlexikon (BBKL). Band 2, Hamm 1990, ISBN 3-88309-032-8, Sp. 391–392.
Weblingg
ändere
Commons: Guido of Arezzo – Sammlig vo MultimediadateieFuessnoote
ändere- ↑ Änglische Ardikel in dr Katholische Enzyklopädii
- ↑ Im New Grove (1989) cha mä drüüber lääse: „Although the text of the hymn Ut queant laxis is found in an MS of c800 (I-Rvat Ottob. 532) and by an old tradition is ascribed to Paulus Diaconicus, the melody in question was unknown before Guido’s time and never had any liturgical function. It is probable that Guido invented the melody as a mnemonic device or reworked an existing melody now lost.“
|
Dä Artikel basiert uff ere fräie Übersetzig vum Artikel „Guido_von_Arezzo“ vu de dütsche Wikipedia. E Liste vu de Autore un Versione isch do z finde. |