Herakles

De Herakles (altgriech. Ἡρακλῆς, Hēraklēs; lat. Herculēs) isch e griechische mythische Held, wo noch sim Tood vergöttlich woren isch. Er isch au fo de Etrusker as Hercle und vo de Römer as Hercules öbernoo wore.

De Herakles isch de Soo vom Zeus und vo de Alkmene gsii. D Hera, wo hässig uf d Alkmene gsii isch, well si mit erem Maa gschloffe hett, het zwoo giftigi Schlange a d Wiege vom Büebli gschickt, demit die de vergiftet. Aber de hett die am Hals packt und verwürgt. Spööter hett er müese im Uuftraag vom Eurystheus zwölf Heldetaat vollbringe.

Noch em Dodekathlos, da sind di zwölf Werch, hett er müese

de Nemeischi Loi umbringe
d Wasserschlange Hydra vo Lerna töte
di Kerynitischi Hinde foo
de Erymanthischi Kailer foo
de Chuestall vom Augias usemiste
di Stymphalische Vögel vertriibe
de Kretisch Stier zääme
d Ross vom Diomedes zääme, wo Menscheflaisch gfresse hend
de Gürtel vo de Amazone Hippolyte gwüne
d Veeherde vom Geryones raube
d Öpfel vo de Hesperide chlaue
de Kerberos, de Hund vo de Underwelt, aneschleppe

Denebet het de Herakles ono vill anderi Heldetaate vollbroocht, doch sind nöd all redlich gsii und het au Mörd bigange. Und wel er de Iphitos zimmli faig und hinderhältig vo de Stadtmuur vo Tiryns abepütscht hett, hett er müese us Strooff as e Magd a de lydische Königin Omphale tiene.

Um sich för die Schmaach z rääche, isch er geg Oichalia zoge, wo de Vatter vom Iphitos, de König Eurytos König gsii isch. Er hett d Stadt eroberet, de Eurytos und sini Söö töödt und sini Töchter Iole graubt. D Deianeira, d Frau vom Herakles, isch aber iifersüchtig wore. Si hett vom Kentaur Nessos e Gwand öberchoo, wo de Herakles ere gfüegig mache söll. Aber da Gwand isch vergiftet gsii, und wo de Herkles da aglait hett, isch er abem Gift gstorbe. Noch siim Tood isch er zomene Gott wore.

De Soo vo de Deianeira und vom Herakles isch de Hyllos.

Literatur

Edward Tripp: Reclams Lexikon der antiken Mythologie. Stueggert, 1991. ISBN 3-15-010371-1
Anne Ley: Herakles. In: Der Neue Pauly (DNP). Band 5, Metzler, Stuttgart 1998, ISBN 3-476-01475-4, Sp. 387–394.