Iphitos

De Iphitos (altgriech. Ἴφιτος) isch i de griechische Mythologii de Soo vom Eurytos und ann vo de Argonaute.

Korinthischi Vase, um 600 v. Chr. us Cerveteri mit em Iphitos (ϜΙΦΙΤΟΣ, Wiphitos) und sinnere Schöster Iole (ϜΙΟΛΑ, Wiola) und em Herakles (ΗΕΡΑΚΛΕΣ).

De Iphitos isch de Soo vom Eurytos und vo de Antiope, sini Schwöster isch d Iole. Vo sim Vatter het er s Bögeschüüsse glernt und wo de im Sterbe glegen isch, hett er vonem de Pfiilboge gerbt. Uf de Suechi noch Stuete, wo verschwunde sind, isch de Iphitos uf Messenie choo und hett im Huus vom König Ortilochos z Pharai de Odysseus troffe, wo grad Händel mit de Messenier ghaa het, wegeme Veeraub. De Iphitos hett dai em Odysseus de Pfiilboge gschenkt, wo sii Vatter vom Gott Apollon öbercho ha söll. De Odysseus selber hett em Iphitos e Schwert und e Lanze gschenkt. De Iphitos isch denn uf Tiryns choo, wo de Herakles gwonnt hett. De seb isch nämmli verdööchtigt wore, as er d Stuete vom Eurytos gstole hebi. De Herakles hett de Iphitos uf d Muure vo de Burg gfüert und denn abegschupft, so as de Iphitos umchoo isch. De Herakles isch drufabe Waansinig wore und isch zom Neleus ggange, de hett sich aber gwaigeret enn vo dere Bluetschuld z rainige, us Fründschaft zom Huus vom Eurytos und de Herakles hett drum müese as Magd bi de lydische Königi Omphale müsse tiene.

Literatur

• Weniger: Iphitos 2). In: Wilhelm Heinrich Roscher (Hrsg.): Ausführliches Lexikon der griechischen und römischen Mythologie. Band 2,1, Leipzig 1894, Sp. 310–314 (Digitalisat).
• Christine Walde: Iphitos. In: Der Neue Pauly (DNP). Band 5, Metzler, Stuttgart 1998, ISBN 3-476-01475-4, Sp. 1100.