Lingone

D Lingone (lat. Lingones; altgriech. Λίγγονες, Língones) sind en keltische Stamm gsii. De Name isch Gallisch und bidütet »Springer, Hüpfer«.

Verbraitig

D Lingone hend a de obere Matrona (hüt: Marne) und am Arar (hüt: Saône) gsidlet. Ere Hoptort isch Andemantunnum (hüt: Langres) gsii, au Dibio (hüt: Dijon) het zu erem Piet ghört. Si hend a d Sequaner und d Senone grenzt.

Gschicht

Im Gallische Chrieg sind d Lingone scho Verbündeti (foederati) vo de Römer gsii^[1] und hend drum nöd a de Chämpf tailgno^[2]. Ane 69 n. Chr. hend si s römische Bürgerecht öberchoo^[3]. Trotzdem hend si sich am Bataverufstand bitailigt^[4]. Zerst hend si zu de Provinz Belgica und spöter zu de Provinz Germania superior ghört.

Kult

S Stammhailigtum vo de Lingone mit Temple und eme Kulttheater isch bi de Stadt Mediolanum (hüt: Mâlain) gsii. Dai sind de Stammgott Cicollos zäme mit de Göttin Litavis vereert wore, aber au de Sucellus, d Epona und de Apollo mit de Thirona^[5]. Da Götterpaar isch underem Name Borvo und Damona im Hailbaad und Quellhailigtum vo Bourbonne-les-Bains vereert wore, wo 65 Grad haisses Wasser usem Bode sprudlet. E dritts grössers Hailigtum isch no bi de Stadt Vertillum (hüt: Vertalt) uusgrabe wore.

Quelle

↑ Plinius: Naturgschicht 4,31
↑ C. Iulius Cäsar: Gallische Chrieg 1,26,5; 40,11 (und anderi Stele)
↑ Tacitus: Historie 1, 78
↑ Tacitus: Historie 4,55
↑ ILingons-M 2

Büecher

Der Neue Pauly Bd. 7: Lingones

[1] Plinius: Naturgschicht 4,31

[2] C. Iulius Cäsar: Gallische Chrieg 1,26,5; 40,11 (und anderi Stele)

[3] Tacitus: Historie 1, 78

[4] Tacitus: Historie 4,55

[5] ILingons-M 2

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]