Gallischi Sproch

Gallisch
Verbreitig:	Gallie
Sprecher:	0
Usgstorbe:	6. Johrhundert
Linguistischi Klassifikation:	Indoeuropäisch Keltisch Feschtlandkeltisch Gallisch
Sproochchürzel
ISO 639-3	xtg (Transalpina), xcg (Cisalpina)

Gallisch isch e usgstorbeni keltischi Sproch, wo vo de keltischi Stämm in Gallie un Gebiet, wo dra gränze, gsproche worre isch. D'Gallischi Sproch isch spöteschtens noochem 6te Johrhundert komplet vum Vulgärlatin bzw. vo germanischi Sproche verdrängt worre. Gallisch ghört zu de Feschtlandkeltischi Sproche, wobi s'Gallisch sich warschynlich nüt bsunders vo de brythonischi Sproche unterschiide het un usserdem bodi P-keltischi Sproche gsi sin. D'inselkeltischi Sproche unterscheide sich hüt vor allem durch de Wegfall vo dr Morphologi un d'Aluutmutation. D'sprochlichi Spure erlaube e rächt gueti Rekonschtruktion vum Gallische. Allerdings sin numme wenigi Verbe, Adjektive etc. überliifert. Wege dem wird e detailiirti Rekonschtruktion nie möglich sy.

Verbreitig

Gallisch isch im früenere Gallie, öppe em hütige Frankrych, gsproche worre, mit Usnahm vo denne Regione, wo Aquitanisch (e Vorstuf vum Baskische) gsproche worre isch (domols warschynts wyter verbreitet wie hüt). Usserdäm isch Gallisch vo de Kelte i dr hütige Schwiiz un Süddütschland gsproche worre. D'keltischi Sproch vo Norditalie (Lepontisch) un s'Galatische werre zwar separat bhandlet, hen sich aber warschynts nüt bsunders vonenander unterschiede. Hütigi Linguischte ordne s'Gallische zämme mitem Britannische y; d'goidelische Sproche un Keltiberisch werre dergege als archaischeri Sproche agseh. Nordweschtlich vum Gallische sin Vorstufe vum Gälische gsproche worre, öschtlich devo Germanisch, im Südoschte Etruskisch, Italische Sproche un Illyrisch un im Süde Iberisch, Keltiberisch un Aquitanisch, e Vorstuf vum Baskische.

Regione, wo emol vo Kelte bwohnt gsi sin

D'Gallier hen mit Sicherheit verschiedni Dialäkt gredet, d'Sproch isch aber z'spärlich überlieferet, als dass mer chönt d'Dialäkt noochvollziehe. Möglicherwys sin d'Dialäkt durch e eventuels prä-indoeuropäisch Subschtrat verschiede beyflusst gsi; so sin zum Byspiil Flussnämme im hütige Frankrych oft no vor-keltisch.

Niidergang

Nooch dr römischi Erobrig vo Gallie isch d'Sproch schnäll verdrängt worre. Warschnynts het sich s'Vulgärlatiin zerscht i de Städt durchgsetzt un schliesslich au unter de Buure. Bi dr Usbreitig vum Latiinisch hen Händler, Soldate, Beamte un Siidler e grossi Roll gschpiilt. Spöteschtens im 3. oder 4. Johrhundert isch s'Latiinisch scho fescht z'Gallie etabliert gsi; em Verschwinde vum Gallische isch aber mit Sicherheit e langi Zit vo Zweisprochigkeit vorusgange; d'spötere gallische Inschrifte hen oft viili Fehler. Im 4. Johrhundert het dr Hieronymus berichtet, dass d'Sproch vo de Galater derre vo dr Bevölchrig vo Trier ähnlich gsi isch. E grossi Roll bi dr entgültigi Romanisierig vo Gallie het d'Chrischtianisierig gschpielt, wo s'Latiinisch au i abglegeni Dörfer brocht het.

S'Gallische het sich bis churz nooch dr fränkischi Erobrig chönne halte. Im 6. Johrhundert het dr Gregor vo Tours berichtet, dass in synrer Gegend no vereinzelt Gallisch gsproche worre isch; des isch s'letschti Mol, dass d'Sproch erwähnt wird. D'Romanisierig isch i Raetia un i de Decumates agri am langsamschte gsi un so ischs möglich, dass i abglegeni Gegende no bis ins 10. Johrhundert Keltisch oder z'mindeschtens Galloromanisch gsproche worre isch.

Schriftlichi Spure

D'erschti schriftlichi Spure sin usem 4te Johrhundert vor Chrischtus überliiferet, öppe im 3te Johrhundert höre d'Beleg uf. Im 6te Johrhundert sin vum Gregor vo Tours gallischi Heilsprüch überlifert; bald druf isch d’Sproch usgstorbe. D'schriftlichi Zügnis vum Gallischi sin z’erscht im Griechischi Alphabet, spöter au im Latinischi Alphabet gschribe; d'eng verwandti Lepontischi Sproch isch au imene Altitalische Alphabet gschribe worre. Dass Gallisch nüt öfters isch gschribe worre, chönnt au mit dr Gheimhaltig vo de gallischi Druide zammehänge.

D'Inschrifte finde sich zum Teil uf Steitafle (zum Byspiil Weihinschrifte), uf Tonscherbe (oft noochem Muschter “X het des gmacht”), Münze, Bleitafle etc. Üsser Wüsse über gallischi Zahle stammt vor allem vonere Tonplatte, wo uf 10 Öffe inere Fabrik Bezug nimmt.

e Gallischi Inschrift us Südfrankrych mit ere Widmig a d Göttin Belisama.

Dr lengschti gallischi Teggscht isch 1983 gfunde worre. Er bstoht useme Zauberspruch, wo uf zwo Bleitafle ygritzt worre isch; d'gnaui Bedütig isch nüt chlor. Eis vo de wichtigschti Dokument isch dr “Chalender vo Coligny”, wo i dr Nähi vo Lyons gfunde worre isch. E andrer wichtiger Teggscht isch e Weihinschrift ufenere Bleitafle, wo binere Quell vergrabe worre isch un em Gott Maponos gwidmet isch.

Us dr spötere Zit vum Gallische sin mehreri churzi “Liebesbotschafte” erhalte. E typischi Inschrift isch: ''moni gnatha gabi / buððutton imon (myn Maidli, gib mer e Müntschi) oder geneta imi / daga uimpi (i bin e hübsches Maidli). Interessanterwys isch eis vo de erschti schriftlichi Zeugnis vum Alemannische au e Liebesbotschaft.

I dr Schwiiz sin gallischi Inschrifte selte. E paar Münze mit gallischi Inschrifte im griechischi Alphabet sin gfunde worre; usserdem e Schwert mit dr Inschrift KORICIOC (warschynlich dr Name vum Schmiidt) i dr Nähi vo Biel. D'längschti Inschrift vo de Helvetier isch d'"Bärner Zink Tafel" wo 1980 bi Bärn gfunde worre isch. Uf dr Tafle stönn viir Wörter im Griechischi Alphabet: ΔΟΒΝΟΡΗΔΟ ΓΟΒΑΝΟ ΒΡΕΝΟΔΩΡ ΝΑΝΤΑΡΩΡ (Dobnoredo Gobano Brenodor Nantaror). S'isch allerdings nüt absolut sicher, ob's sich um e gallischi oder e latiinischi Sprooch handelt, d Inschrift bstoht nämli fascht nume us Flur- un Personename. S handelt sich um e Widmig zum Gobannus, emene gallo-romanischi Gott vo de Schmiid. Brenodor isch e Ort (-duron (Stadt, Maart), also “Stadt vum Brennus”). Nantaror isch vilycht s'Aaretal (nanto – “Tal”). Dobnoredo bedütet wahrschynts “Wält” (vo dubno). D'Inschrift chönnt also heisse: “Gwidmet Gobannus, wo dur d Wäld reist, vo de Lüt us Brennoduron usem Aaretal”.

Orthographi

S'sin vorallem drei Schrybige bekannt: die vo Lugano us Gallia Cisalpina (us Norditalie, für s'Lepontisch bnutzt, wo meischtens als gallischer Dialekt agseh wird), s'griechischi Alphabet us Gallia Transalpina (Südgallie) un s'latiinischi Alphabet, wo i Gallie nooch dr römischi Erobrig bnutzt worre isch. S'Alphabet vo Lugano bnutzt d'Buechstabe: AEIKLMNOPRSTΘUVXZ. S'unterscheidet nüt zwüsche Stimmhafti un Stimmlosi Chonsonante (Fortis un Lenis): P isch /p/ oder /b/, T stoht für /t/ oder /d/ un K für /k/ oder /g/. Z stoht für /t^s/. U stoht für /u/ un V für /w/. Θ isch warschynlich /t/ un X e /g/.

S'griechischi Alphabet bnutzt d'Buechstabe: αβγδεζηθικλμνξοπρστυχω. S'unterscheidet zum Teil zwüsche langi un churzi Vokal (ι für s'churzi /ɪ/ un ει für /i/ aber η un ω stönn sowohl für d'langi wie d'churzi /e/, /e:/ un /o/, /o:/). χ stoht für [χ] un θ für /t^s/. ου stoht für /u/, /u:/ un /w/.

S'latiinischi Alphabet het bnutzt: : ABCDÐEFGHIKLMNOPQRSTUVXZ. Ð het eigetlich de Balke ganz über de Buechstabe gha, des wird aber im Unicode nonüt aazeigt. G un K sin mangmol ustuuschbar gsi, Ð, ds un s chönne au /t^s/ aazeige. X stoht für [χ] oder /ks/. Q isch numme sälte bnutzt worre (in mangi archaischi Wörter).

Merkmol

Oberflächlich het s'Gallischi e gwüsse Ähnlichkeit mitem Latiinisch un wyteri alti Sproche. Des isch uf d'erhalteni indoeuropäischi morphologischi Endige zruggz'füehre. Des het's de Gallier warschynlich lychter gmacht, Latiinisch z'lehre. D'Theori wo vo mangi, vorallem französischi Sprochwüsseschaftler, probagiert wird dass sich Römer un Gallier hen chönne verständige, isch allerdings nüt haltbar.

Phonologi

Konsonante

	Bilabial	Alveolar	Palatal	Velar	Labiovelar	Uvular
Plosiv	p b	t d		k ɡ
Nasal	m	n
Frikativ		s				(χ)¹
Affrikat		t͡s
Approximant			j		w
Vibrant		r²
Lateral		l

1. Als Allophon vo /k/ vor /t.

2. D'gnaui Natur vum r isch nüt sicher.

Vokäl

S'gallischi het 5 Vokal gha wo hen chönne churz oder lang sy.

**Vokäl vum Gallische**
	Vorderzunge	Zentral	Hinterzunge
gschlosse	i iː		u uː
halbgschlosse	e eː		o oː
offe		a aː

Luutverschiebige

D'gallischi Sproch het zu de P-Keltischi Sproche ghört. Des bedütet dass dr indoeuropäischi Luut /*k^w/ zu /p/ isch verschobe worre, e Luutwandel wo au im Griechischi un mangi Italischi Sproche z'beobachte isch. D'Goidelischi Sproche un d'Keltiberischi Sproch hen de /k/ Luut erhalte. So isch s'Gallischi Wort für “Sohn” mapos gsi, s'Uririschi hingege maqi. Ähnlich isch Protoindoeuropäisch *ekuos (Ross) im Gallische zu epos worre, im Keltiberische zu eqos worre un im Altirische heisst's ech.

Usserdem isch dr Luut /g^w/ zum Stimmhafte Labial-velare Approximant /w/ verschobe worre: uediiumi (i bet) vo g^wediūmi. Dr Luut /t^st/ isch zu t^s/ verschobe worre: neððamon (näher) vo Indoeuropäisch *nedz-tamo. Indoeuropäisch /ew/ isch zu /ow/ un spöter zu /o:/ worre: *teutā > touta, tota (Volk, Stamm).

Andri phonologischi Entwicklige sin d'Monophthongirig vo -/oi/ zu /i/ im Maskuline Dativ Singular, d'Apokope vo -/ui/ zu /u:/, un de Luutwandel vo /e/ zu /i/. Usserdem sin d'Diphthong /ew/ un /ow/ zammegfalle, denooch zu /o:/ monophthongirt worre un schlieslich zu /u:/ worre. So isch teut- (Volk, Stamm) zu tout-, tot- un schlieslich tut- worre. S'wird au e Monophthongirig vo /ey/ zu /e:/ vermutet, de Wandel vo langi Vokal im Usluut zu churzi, un d'Entwicklig vomene dentale Frikativ.

Grammatik

Gallisch het säggs oder siibe Fäll gha. Gnau wie s'Latiinisch het Gallisch e Nominativ, Akkusativ, Genitiv, Dativ, un viilycht au e Vokativ gha. Gallisch het statt em latiinische Ablativ e Instrumentalis gha. Usserdem het sich dr Lokativ möglicherwys erhalte gha. S'gallischi Syntax isch no praktisch unbekannt. D'Satzstellig isch meischtens SVO (Subjekt, Verb, Objekt) gsi aber vereinzelt isch au SOV überliifert. In de hütigi keltischi Sproche isch d'Satzstellig VSO, des isch au us mindeschtens zwei gallischi Inschrifte überliiferet. D'Satzordnig het durch s'usprägti Kasussytschtem chönne variiere.

D'Konjugation vo de Verbe isch glychfalls fascht nüt überliifert. Gallisch het ähnlich wie s'Griechisch d'Verbe mit de Endige -mi (athematisch) un -o (thematisch) erhalte.

S'Gallisch het wie s'Griechisch fümf Modi gha: de Indikativ, Subjunktiv, Optativ, Imperativ un de Infinitiv. Usserdem het Gallisch mindeschtens drüü Tempus (Gegewart, Zuechumft un Präteritum) gha.

Spure in hütigi Sproche

D'gallischi Sproch het i Weschteuropa mehreri Spure hinterlo. Im Französischi sin e paar gallischi Wörter erhalte. Mangi Langues d'oïl hen usserdem gallischi Wörter erhalte, wo in andri Dialekt oder em Standardfranzösisch nüt uftauche. So wird e Chueh im Normännische als bringie bezeichnet, wenn sii e Fell mit bruuni Flecke het. Des goht uf Gallisch *brinos (Stock) zrugg. Un e wertloser Gegestand wird als agobille bezeichnet, vo Gallisch *gobbo (Schnoobel). Usserdem isch s'französischi Zahlesüschtem vo quatre vingt (80) e Relikt usem Keltische. D'Luutverschiebig vo /u/ zu /y/ im französische isch möglichwys durch s’Gallisch beyflusst gsi.

Möglicherwys hen d'Rescht vo dr gallischi Bvölkrig vur Bretagne uf s'Bretonischi ygwirkt, des isch aber nume Spekulation.

Dass sich im früehere Gallie zwo romanischi Sproche, d'Langues d'oïl un s'Okzitanisch entwiggelt hen, chönnt mit dr schnellere Romanisierig im Süde zämmehänge.

Sunscht het d'keltischi Sproch vor allem Flurnämme hinterlo, bsunders i dr Weschtschwiiz: dunum (bfeschtigti Stadt) isch als don in Yverdon un Moudon, aber au in Name vu Thun erhalte. Solothurn un Winterthur göhn uf durum (Stadt) zruck. D'Dreisam un dr Brysgau göhn uf tragisama (schnäll laufe) zruck. Im Schwarzwald sin Name mit briga (Berg) un cumba (Tal) hüüfig. Zur Zit vum Altalemannische sin vilycht no Rescht vur keltischi Bvölkrig ume gsi, aber au im Alemannisch gits fascht ekei keltischi Wörter mee.

Byschpiil

Gallisch		Alemannisch
Segomaros Villoneos toutius namausatis eioru Belesami sosin nemeton.		Segomaros, Sohnvum Villonos (oder Villu), Bürger vo Nîmes, het dr (Göttin) Belisama des Heiligtum gschtiftet.

Wörter

abalo "Apfel"
blaton "Mähl"
curmi "Bier"
dubron "Wasser"
giamos "Winter"
louernos "Fuggs"
marcos "Ross"
minnos "chly"
mori "Meer"
nantos "Tal"
olcos "Wolf"
orbos "Chind"
pennos "Grind"
pettia "Möckeli"
prinnos "Wald"
rectos "rächts"
roudos "rot"
senos "alt"
sentos "Pfad"
tenedon "Füür"
tragos "Fuess"
treba "Dorf"
vaberos "Fluss"
vidus "Baum"
vindos "wys"

Zahle

cintux[so (Walisisch cyntaf, Altirisch cétae, Irisch Gälisch 'céad', Bretonisch kentañ)
allos (Walisisch ail, Altirisch aile (Irisch Gälisch eile) = "andri", Bretonisch all ="andri")
tritios (Walisisch trydydd, Bretonisch trede, Altirisch treide)
pentuar[ios (Walisisch pedwerydd, Bretonisch pevare, Altirisch cethramad (Irisch Gälisch ceathrú)
pinpetos (Walisisch pymhet (jetz pumed), Bretonisch pempvet (dialektal pempet), Altirisch cóiced(Irisch Gälisch cúigiú)
suexos (Walisisch chweched, Bretonisch c'hwec'hvet, Altirisch seissed (Irisch Gälisch séú)
sextametos (Walisisch seithfed, Bretonisch seizhvet, Altirisch sechtmad, Irisch Gälisch seachtú)
oxtumeto[s (Walisisch wythfed, Bretonisch eizhvet, Altirisch ochtmad, Irisch Gälisch ochtú)
namet[os (Walisisch nawfed, Bretonisch navet, Altirisch nómad, Irisch Gälisch naoú)
decametos, decometos (Walisisch degfed, Bretonisch dekvet, Altirisch dechmad, Irisch Gälisch deichniú)

Literatur

Whatmough, Joshua. (1970). The Dialects of Ancient Gaul. Cambridge, Massachusetts. Harvard University Press.
Ball, M.J. (1993). The Celtic Languages. London, Ontario. Routledge Publications.

Weblink

Gallischs Wörterbuech (änglisch)