Bilabialer Konsonant

Artikulationsort
Sekundärartikulation

Mit bilabial meint mer in de Phonetik en Artikulationsort. Un zwar die Konsonante, wo mer d Unter- un Oberlippe defür bruucht. Zum Byspil duet mer bim Luut /m/ wie in „Muus“ beidi Lippe zämmedrugge.

wie en bilabiali Luut bildet wird

Im Alemannische gits drüü bilabiali Konsonante: /p/, /b/ un /m/. Die drüü sin unter de Sprooche vo de Wält au die hüüfiggschte bilabiale Luut, di andre sin änder sälte. Bilabiali Luut gits in fascht jedere Sprooch, zue de sältene Ussnaame ghöre s Mohawk un s Tlingit, beids Sprooche vo Nordamerika.

IPA-Zeiche Beschrybig vum Luut Byspil Audiobyspil
Sprooch Bedütig
Bilabialer Nasal Alemannisch Muetter
Stimmloser bilabialer Plosiv Alemannisch Hupe
Stimmhafter bilabialer Plosiv Dütsch Butter Anke
Stimmloser bilabialer Frikativ Japanisch 富士山 (fujisan) Fuji
Stimmhafter bilabialer Frikativ Ewe ɛʋɛ Ewe
Bilabialer Approximant Spanisch lobo Wolf
Bilabialer Vibrant Wari’ [tʙ̥otʙ̥oweʔ] Huehn
Bilabialer Schnalzluut Nǀu ʘoe Fleisch

S Änglisch /w/ wie in water isch au bilabial, allerdings wird zuesätzlich au wyter hinte im Mund, bim weiche Gaume (Velum) e engi bildet. Wäge däm sait mer däm Luut „labiovelar“.