Mit eme glottale Konsonant meint mer in de Foneetik en Artikulationsort. Ùn zwar die Konsonante, wo mit de Stimmritze (Altgriechisch γλωττίς glōttís) artikuliert werde.

wo en glottale Luut bildet wird
Artikulationsort
Sekundärartikulation

In de alemannische Dialäkt chùnt ei glottale Luut vor, ùn zwar de stimmlosi glottali Frikativ, also [h] (wie in Huut). Zum Deil chùnt au de Glottisschlag ([ʔ]) vor, aber in de meischte Dialäkt nùmme in Ussdrügg wie nöh öh [nœʔœ] oder äänlichem.

Uss de Sprooche vo de Wält sin die glottali Luut als eigeständigi Foneem bekannt:

IPA-Zeiche Bschryybig vùm Luut Audiobyspil Byspilwort uss ere Sprooch
Stimmlose glottale Frikativ Markgräflerisch: Huus; Gsw-markgräflerisch-Huus.ogg [huːz̥] ‚Huus‘
Stimmhafte glottale Frikativ Tschechisch: Praha; Cs-Praha.ogg [ˈpraɦa] ‚Prag‘
Glottisschlag Hochdütsch: Ereigniss; De-Ereignis.ogg [eːˈʔaɪ̯gnɪs] ‚Ereigniss‘