Ostara

D Ostara isch e Göttin wo im 19. Joorhundert vom Jacob Grimm vermuetet worden isch und denn i de Romantik und im Neopaganismus e wichtigi Role ignoo het. I de Religiosforschig zällt d Ostara zu de Pseudogottheite.

Hindergrund

De angelsächsischi Gaistlichi Beda Vanerabilis (673-735) het undere anderem e Churzbeschriib vo de Monetsnäme usegee. Öber de April schribt er: "De Eosturmonath, wo jetzt mit Passahmonat öbersetzt werd, isch früener noch ainere vo irne Göttine, wo Eostra haisst, binennt worde, und wo i dem Monat Fest för die gfiiret wore sind. Mit dem Name werd jetzt au d Passah-Zit binennt, womit mit em alte Name d Froide vo de noije Fiirlichkaite bizaichnet werdid."

Well nun s christliche Passah-Fest (engl. Easter; ae. éastron) uf Althochtütsch ôstarun gnennt werd, het de Jacob Grimm vermuetet, as d Südgermane eventuell au e Göttin *Ôstara vereert hebid. (De Stern bidütet, ass de Name nu rekonstruiert, aber nöd öberliefert isch). De Gidanke isch aber vode Forschig scho zimli gli verworfe worde. En Tail vode Forscher sait, as em Beda sini Nochricht falsch sai, well germanischi Fest nie noch Gotthaite binennt saiet, und somits nie e Göttin Éastre oder gär Ostara gee hebi. Anderi seget, de Beda sai i all sine Text seer zueverlässig, womit mer anee tar, as d Angelsachse e Göttin Éastre vereert hebi, aber asmer drus use natürli nöd schlüüse tar, ass au ufem Kontinent e Göttin *Ostara vereert worde sai. För si gebs nämli kan anzigs Zügnis und de Name vom Osterfest längi nöd as Biwiis, do de au andersch entstande sii chönn.

Öber d Bidütig und d Herkunft vom Name Oostere gits verschidnigi Theorie, kani isch vode Forschig völlig anerchennt.

Romantismus

d Ostara

Im Gegesatz zude Forschig het die postulierti Göttin Ostara d Herze vode Laie eroberet. Si isch as e Früeligsgöttin dargstellt worde, und d Osterbrüüch, wie de Osterhaas oder d Osteraier, sind mit eme aagebliche "altgermanische Ostarakult" i Verbindig broocht worde. Me het sich bimüet dur Fälschige d Existenz vo dere Göttin z bewiise. So het scho churz nochem Grimm sim Vorschlag de G. Zappert e althochtütsches "Schlummerlied" dichtet und as echt propagiert. Nöd minder echt und recht plump sind de Runebildstai vom Süntel oder e ageblichs alts Lied us Corvey, wo die Göttin as alt erwiise sölet.

1905 isch en österriichische Buechverlag Ostara gründet worde, wo sich "Bücherei der Blonden und Mannesrechtler" gnennt het und arischi und antisemitischi Rassetheorie verbraitet het.

Aber au Bimüeige die Göttin mit hilf vo Ortsnäme oder Personenäme z erwiise, isch wüsseschaftlich nöd anerchennt worde und d Sproochwüsseschaft het meriri Versuech gstartet de Name vom Osterfest z düüte. Doch ischmer sich bis hüt nöd ainig.

Noihaidetum

Natürli het d Ostara Iigang i d Götterwelt vo de Noihaide gfunde. Si werd as e jungi Frau i wiisse Chlaider vorgstellt. Si isch d Göttin vom Früelig und vo de Moorgerööti, iri Fruchtbarkaitssymbol sind de Haas, s Ai und s Gaisseblümli. As ire Brüeder werd de Donnergott Donar aaglueget. Au Fruchtbarkaitszauber und Sexualmagii ghöret zu dere Göttin, wobi mer sich uf Text und Vorstelige us allne mögliche Kulture abstützt, wie zum Biispil de semitische Astarte. Im allgimaine werd Öösterriich as s haimatlich Riich vode Ostara bitrachtet. Zudem ghört s Früeligsfest Ostara, so haissts au bi de amerikanische Noihaide, gelt as ais vode wichtigste Fest.

Lueg au

Cisa

Büecher

Jacob Grimm: Deutsche Mythologie. 1835. (Lizenzusgoob 1992: ISBN 3-922383-68-8)
Wolfgang Golther: Handbuch der Germanischen Mythologie. Stuttgart 1908. (2. Uflaag) 1985: ISBN 3-88400-111-6
Rudolf Simek: Lexikon der germanischen Mythologie. Stuttgart (3. Uflaag) 2006. ISBN 978-3-520-36803-4