Alemannische Wikipedia

Biber

e Familie i dr Ornig vo de Nagetier (Rodentia)
Dä Artikel handlet vom Tier. Für de Läbchueche lueg Appenzeller Biber.
Biber

Biber (Castor sp.)

Systematik
Chlass: Säugetiere (Mammalia)
Underchlass: Höhere Säugetiere (Eutheria)
Überordnig: Euarchontoglires
Ordnig: Nagetiere (Rodentia)
Underordnig: Biberverwandte (Castorimorpha)
Familie: Biber
Wüsseschaftlige Name
Castoridae
Hemprich, 1820

Biber[1] (Castoridae) sind e Familie i dr Ornig vo de Nagetier (Rodentia). Si sind – nach de Capybaras – di zweitgröschte läbende Nagetier uf dr Ärde.[2] D Familie bestaht hüt us ere einzige Gattig, Castor, zu dere zwei Arte ghöred: de Europäischi Biber (Castor fiber), au Eurasische Biber gnännt, und de Kanadischi Biber (Castor canadensis). Mängi Zoologe betrachted de Kanadischi Biber als en Underart vom Europäische Biber; deren Uffassig staht aber di underschidlichi Chromosomezahl (48 bim Europäische, 40 bim Kanadische Biber) entgäge. Nach em Heidecke (1986) wärded acht Underarte underschide.

Biber im Naturschutzgebiet Nordufer Plauer See

Dr Europäischi Biber isch z Europa dur d FFH-Richtlinie (Aahäng II und IV) bsunders gschützt.[3] Z Dütschland staat de Biber nüt unter em Jagdrächt nach em Bundesjagdgsetz. D Jagd uf de Kanadisch Biber isch z Kanada und de verschidene Bundesstaate vo de USA unterschidlich greglet. Zum Teil dürfe dört Biber gjagt oder gfange wärde.

Merkmaal ändere

De Kanadischi Biber erreicht binere Gsamtlängi (bis und mit Schwanz) vo 90 bis 120 Zentimeter e typischi Körpermasse vo 17 bis 32 Kilogramm (in Usnahmefäll bis 45 Kilogramm) und wird 10 bis 12 Jahr alt; Tier i Gfangeschaft hend scho es Alter vo 19 Jahr erreicht.[4] Dr Europäischi Biber isch hingäge e chli chlyner und wyst im Durchschnitt e Körpermasse vo rund 18 Kilogramm uf. S schwersti gmässäni Exemplar het es Gwicht vo 31,7 Kilogramm gha.[5]

Eurasischi un Kanadischi Biber cha mer vum Uussää här nume schwär unterschaide. Au d Gschlächter unterschaide si chuum vum Uussää här. Nume Wybli, wu saige, chännt an dr greßere Zitze, sunscht mueß mer d Kloake noch eme Penischnoche abtaschte.[6] S zmaischt bruun Fäll vum Biber isch mit 230 Hoor pro Quadratmillimeter (Mänsch: bis zue 6) seli dicht un schitzt vor dr Nessi un em Uuschiele. Dr Biber duet sy Belz regelmäßig suufer mache un mit eme fetthaltige Sekret, em Bibergail (Castoreum), bfläge.

Mit sym spindelfermige Lyyb, eme braite, abgflachte, mit ere lääderartige Hut deckte Schwanz, wu kai Hoor het, un dr Schwimmhyt zwische dr Zääche isch s Dier an s Lääbe im Wasser anbasst. Dr Biberschwwanz dient as Styyr bium Abduuche un fir d Tämperaturregulation un as Fettdepot. Bim Duuche wäre d Nase un d Ohre zuegmacht; eso chenne Biber bis zue 20 Minute[7] duuche.

Verbraitig ändere

 
Noch ere starke Schneeschmelzi het e Biber diefer am Stamm nei aagfange (Kanada)

Dr Europäisch Biber isch urspringlig in Europa un wyte Dail vu Asie haimisch gsii, isch no aber dur d Jagd (wäg em dichte Fäll un em Flaisch) in wyte Dail vu Europa uusgrottet wore. Dur konsequänte Schutz un Uuswilderige im 20. Johrhundert hän si d Bständ vum Europäische Biber in dr letschte Johrzehnt wider erholt.

Dr Kanadisch Biber isch z Nordamerika no wyt verbraitet. Drotz ere intänsive Nutzig isch dert d Population nit noohaltig gschlisse wore. Dailwys erlaube d Bständ wider d Jagd uf Biber (Fallestelle). Dur Uuswilderig sin z Finnland e Population vu Kanadische Biber gschaffe wore. Au z Eschtrych het er Kanadischi Biber freigloo, si aber speter wider alli abgfange.

Lääbesruum ändere

Dr Biber isch e semiaquatische Saiger, des haißt sy Lääbesraum sin Gwässer, wu fließe oder stehn, un däre iri Stadeberaich. An Land duet er ender langsam drottle. Sy Lyyb isch an s Lääbe im un am Wasser seli guet aabasst (Biberschwanz as Rueder, Schwimmhyt an dr Hinterfieß, bis zue 230 Hoor pro Quadratmillimeter Oberflechi un 120 Hoor pro Quadratmillimeter am Rugge, yygfätte Fäll, Gschlächtsorgan im Lyybinnere, effiziänti Uuusutzig vum Suurstoff, doderdur chan er bis zue 20 Minute lang duuche). Dr Biber sidlet an Fließgwässer in allne Greßekategorie, vum Fluss erschter Ornig bis zum Entwässerigsgrabe. Är cha au alli Forme vu Stillgwässer aanee, vum Weier oder Altwasser bis zum See. Git s nume mangelhafti Lääbesryym, cha si dr Biber au arg aabasse un sidlet no au an ussergwendlige Blätz, wie zem Byschpel zmitts in Ortschafte oder diräkt an Autobahne, wu derno d Ghelzstraife nit sälte di wichtigscht Nahrigsquälle sin.

Wie d Biber lääbe ändere

 
Querschnitt vun eme Biberböu

Biber lääbe monogam. S Revier vun ere Biberfamilie, wu us em Elterebaar un zwoo Generatione vu Jungdier bstoht, umfasst je no dr Qualitet vum Biotop 1 bis 3 Kilometer Fließgwässerstrecki. D Reviergränze wäre mit Bibergail, eme elige Sekret us ere Drise im Afterberaich, markiert un gege Yydringling verdaidigt.

In dr Biberburg lääbe d Altbiber mit bis zue vier Junge, vylmol no mit Jungdier us em Vorjohr. Im Mai chunnt dr hoorig Noowugs uf d Wält, wu scho cha sää. Di junge Biber sin aafangs wasserschych, wäre vu dr Mueter aifach ins Wasser gheit un eso an s Lääbe im Wasser gwehnt. Si wäre in dr Regle zwee Monet lang vu dr Mueter gsaigt un wäre no rund drei Johr gschlächtsryf. Derno wäre si vu dr Eltere us em Revier verdribe, go ne Partner sueche un sälbscht e Revier grinde. Si wandere derfir im Mittel rund 25 Kilometer, zum Dail au iber 100 Kilometer wyt.

Dr Biber isch e raine Pflanzefrässer. Är frisst gärn Chryter, Hecke, Wasserpflanze un Laubbaim, wie Eschpe, Erle un Bappele. Är frisst Nescht, Naschtrinde un Bletter vu dr Baim, wun er gfellt het. As pflanzlige Allesfrässer frisst er aber au Graas un Schilf.

Dr Biber isch aktiv in dr Dämmerig un znaacht. Bim Abholze chnagt er dr Stamm rundume in dr sognännte Sanduhretächnik, uf dr mittlere Chnaghechi wird dr Stammt dereno eso dinn, ass dr Baum fallt. Je no Herti vum Holz cha ne Biber in aire Nacht e Baum felle, wu bis zue 50 Zäntimeter dick isch.

Biber halte kai Winterschlof. Si sin au im Winter im Wasser un an Land aktiv un uf Fuetersuechi.[8] As zuesätzlige Fuetervorrot dien d Biber im Spotjohr diräkt vor em Yygang vu dr Burg Nescht lagere. Wänn d Wasseroberflech mit dickem Yys deckt isch un d Biber zwunge sin, in dr Burg z blyybe, no chenne si an di glagerete Nescht unter Wasser un d Rinde frässe. Im Jänner bis Februar dien si d Biber baare.[8]

Biberböu ändere

D Biberböu bstehn us Wohnböu un eme Biberdamm, zum Dal in dr stadenoche Grund grabe, zum Dail us härgschlaipftem Böumaterial ufgrichtet: losi (abgchnagti) Nescht, Stai, Dräck un Baim mit eme Stammdurmässer vu bis zue 80 Zäntimeter, wu d Biber gfellt hän.

Wohnböu ändere

 
Biberburg in dr Schwyz

Im Biberrevier het s in dr Regle zwee bis vier (mänkmol bis zue zeh) Wohnböu in unterschidlige Forme. Dr Yygang zum Wohnchessel isch alliwyl unter em Wasserspiegel, dr Wohnchessel sälber lyt iber em Wasser. Dr Wohnruum im Innere cha ne Durmässer bis 120 Zäntimeter un e Hechi bis zue 60 Zäntimeter haa. Isch dr Rai am Stade gääch gnu, grabt dr Biber sälber ne Hehli dryy un vernetzt si mit Biberrehre. Des chenne Frässrehre, Fluchtrehre un Spiilrehre syy. Wänn s im Biberdamm oder in eme inselartige Böuwärch us gaignete Böumaterial, wu ganz vum Wasser umgee isch, e Wohnböu, so sait mer däm e Biberburg. Fallt dr Wohnböu drucke, no wird er verloo, wel derno Fynd lycht Zuegäang hän.

Biberdämm ändere

 
Biberdamm an dr Briese z Brandenburg
 
Biberdamm im Nationalpark Tierra del Fuego bi Ushuaia

Mer chännt Biber ihri Dammböu, wu si Bäch dermit ufstaue un au chinschtligi Weier aalege. Dr Damm isch primär derzue zum dr Wasserstand iber em Yygang zum Wohnböu megligscht iber 60 Zäntimeter z halte un dodermit e sichere Wasserberaich um d Burg ume z gwährlaischte. Biberdämm in Fließgwässer sin bi starke Rägefäll bedroht, ass si ewäggrisse wäre. Biber chenne ire Damm ufmache go s Hochwasser schnäller ablaufe loo un eso ire Damm schitze. Dodermti reguliere si dr Wasserstand vu irem Gwässerberaich un mache s eso megli, ass au empfindlicheri Wasserpflanze im Weier chenne wagse, wu dr Biber cha frässe. Vor allem in Fließgwässer mueß dr Biber ständig am Damm schaffe.

Dr vermuetli grescht Biberdamm im Wood-Buffalo-Nationalpark z Alberta z Nordweschtkanada isch 850 Meter lang. No dr Forschige vum Jean Thie hän wohl vyl Generation in Johrzehnt däm Damm böue.[9][10]

Natyrligi Fynd ändere

Zue dr wichtigschte natyrlige Fynd vum Biber hän friejer dr Bäär, dr Lugs un dr Wolf zellt, z Nordamerika derzue au no dr Puma. Hit bilde di grescht Gfohr Hind, wu wildere.

Biber un Mänsch ändere

Wel d Biber Baim felle, cha mer si vor allem in dr Forschtwirtschaft nit lyyde. Drotz ass si zmaischt jingeri Baim bruuche, wäre zum Dail au großi Baim aagchnagt oder gfellt. Wänn s imfall Baumarte sin, wu fir d Forschtwirtschaft wichtig sin, cha s großi Schöde gee. Ainzelni Baim cha mer vor em Biber mit ere Manschette us Maschedroht schitze. Im Summerhalbjohr frisst dr Biber mänkmol au Nutzpflanze uf Ackerfälder in Gwässernechi (Zuckerruebe, Wälschchorn).

Dur s Ufstaue vu Gwässer chunnt s zue Iberschwämmige an Gwässerrandberaich. Rotdanne reagiere empfindlig uf Staunessi un chenne derno abstärbe. Dammböu vu Biber in Stroßennechi oder an Unterfierige chenne zue Unterspielige fiere. Mänkmol wäre Wohnhehlene im Hochwasserschutz aaglait. Die fiere im Hochwasserfall zue inschtabile Dämm un im schlimmschte Fall zum Dammbruch.

Dr Biber isch gschitzt no Aahang II un IV vu dr FFH-Richtlinie.[11][12] Wel d Population vum Biber zem Byschpel z Mecklenburg-Vorpommern stark aastygt un des d Landwirtschaft un dr Gwässerschutz vor Probläm stellt, git s zem Dail Versuech, dr Schutzstatus vum Biber yyzschränke.[13]

Go dr Konflikt zwische Arteschutz un dr Inträsse vum Mänsch entscherfe, setze e Dail Länder uf e Bibermanagement.

  • Schäde dur Biberverbiss
  •  
    Chnagspure an ere Aiche bi Berlin
  •  
    Umgchnagti Baim
  •  
    Aagchnagti Baim

Evolution un Sischtematik ändere

Inneri Sischtematik ändere

Inneri Sischtematik vu dr Biber no Samuels et al. 2009[14]
Castoridae 

 Agnotocastorinae


     


 Migmacastorinae


     

 Palaeocastorinae 



     

 Castorinae


     

 Castoroidinae





D Biber bilde ne Familie innerhalb vu dr Ornig vu dr Chnager. Mit Castor git s nume ai Gattig in dr nerdlige Hemisphäre. Dr Ursprung vu dr Biber goht s zrugg bis ins s uusgänds Eozän. Im Lauf vu dr Stammesgschicht hän si verschideni Forme uusbildet, wu zue rund 30 Gattige ghert hän. Di urspringligscht Gruppe bildet d Unterfamilie vu dr Agnotocastorinae, wu d Mitglider no e Hufe Merkmol mit ire Vorgänger daile, in dr Hauptsach mit dr Eutypomyidae, wu z Nordamerika noogwise sin. Di andere Biberverdrätter cha mer prinzipiell in zwoo Gruppe ufdaile: e Gruppe, wu semi-aquatisch gläbt het, un e Gruppe, wu im im Bode grabe het un an e uffigi Landschaft aabasst gsii isch. Di erscht umfasst d Unterfamilie vu dr Castorinae, wu au Castor derzue ghert, un vu dr Castoroidinae, wu unter anderem d Gattige Castoroides (Risebiber) un Trogontherium (Altbiber) yyschließe. Si sin au ne stammesgschichtli jinger Gliid innerhalb vu dr Entwicklig vu dr Biber. Di zwoot Gruppe bstoht us dr Unterfamilie vu dr Palaeocastorinae un dr Migmacastorinae, wu uf s Oligozän un s Miozän bschränkt sin. Si isch enstande, wel si d Klimaverhä#lötnis im Verlauf vum Oligozän abgchielt un si dodermit d Gräser uusbraitet hän. Im Miozän sin si aber vermuetli dur Konkurränz zue andere ähnli aabasste Saiger wider uusgstorbe. Zue dr wichtigschte Verdrätter hän Palaeocastor un Migmacastor ghert. No phylogenetische Untersuchuechige hän di semi-aquatisch aabassti Gruppe un au d Gruppe, wu terrestrisch-unterirdisch gläbt het, je ne monophyletischi Ainhait bildet. Aber au di hitige Biber grabe zum Dail im Bode, wie au e Dail uusgtorbeni, primär semi-aquatischi Forme, zem Byschpel zaige Steneofiber oder Nothodipoides in ire Skelettmerkmol Aabassige an s Grabe.[15][16] Doderdur cha mer aanee, ass scho dr gmainsam Vorfahr vu dr boode Gruppe die Merkmol ghaa het. S Chnahge an Baim, wu mer vu dr hitige Biber chännt, isch aber e abglatiet Merkmol vu dr semi-aquatische Gruppe. S het si bi däre au nume bi Castor un bi Dipoides entwicklet.[17][14][18][19] Dipoides isch äng verwandt mit Castoroides un Trogontherium un het no Isotopeanalyse vum Skelett vor allem zum Frässe an Baim gchnagt un nit zum Böue vu Dämm.[20] No molekulargenetische Analyse het s di semi-aquatisch Linie vu dr Biber scho syt em Untere Miozän gee. D Castorinae un d Castoroidinae hän si doderno vor rund 19,7 Millione Johr ufdrännt.[21]

Rezänt unterschaidet mer zwoo Arte vu dr Gattig Castor, dr Europäisch un dr Kanadisch Biber. Dr Kanadisch Biber cha mer vum Europäische Biber aidytig unterschaide dur syni gringer Chromosomezahl (40 C. canadensis, 48 C. fiber). Boodi Arte bilde no genetische Untersuechige syt em Oberen Miozän vor rund 7,7 Millione Johr aigeständigi Linien.[21] D Bschrybig vu verschidene Unterarte bim Europäische Biber isch no dr Mainig vu Dail Experte e Folge vu dr Verinselig dur d Dezimierig vu dr Art im 19./20. Johrhundert.

Stammesgschicht ändere

 
Biberskelett (castor canadensis) im Museum fir Oschteologi, Oklahoma City

Zue dr wichtigschte un am maischte gfundene frieje Biberforme ghert Palaeocastor, wu im Obere Oligozän un im Untere Miozän vor rund 30 bis 20 Millione Johr in dr uffige Steppelandschafte vum weschtlige Nordamerika gwohnt het. Är isch d Typusgattig vu dr Palaeocastorinae un isch e chlaine Verdrätter mit eme Gwicht vu maximal 4 Kilogramm gsii. Sy Skelett het e Hufe Merkmol fir e Graber ufgwise, d Bibergattig het vor allem iri Schnyydzehn yygsetzt. Palaeocastor het kompläxi Grabgäng hinterloo, wu vor allem in dr Harrison-Formation z Nebraska un z Wyoming iberliferet sin un wu karakterisert sin dur Gäng, wu schruubig gwunde in Untergrund fiere. Wäg däre uffellige Form chännt mer d Grabgäng unter em Name Daimonelix („Deifels-Spundezier“).[22]

Zwee wichtigi Biberverdrätter vunm Pleischtozän ghere in d Gruppe vu dr Castoroidinae. Z Nordamerika het in dr letschte zwai Millione Johr dr Riisebiber (Castoroides ohioensis) gläbt, wu bis zue 250 Zäntimeter groß woren isch. Di jingschte Fund sin rund 10.000 Johr alt, wäge dän cha s syy, ass Mänsche dää Biber droffe hän. Vorfahre vum Riisebiber sin Arte vu dr Gattig Dipoides (eppe 5 Millione Johr alt) un Procastoroides (e wenig jinger). D Gattig Trogontherium, wu z Eurasie haimisch gsii isch, het wahrschyns au zue däre Abstammigslinie ghert. Die Biberart, au Altbiber gnännt, isch lenger wie dr rezänt Europäisch Biber gsii, aber dytli schlanker un mit eme chreftigere Unterchiifer. Di untere Extremitetenabschnitt sin lenger gsii, di obere derfir chirzer, was em e agileri Lääbeswyys megi gmacht het mit wohl besser uusbregte Schwimmfähigkaite.[23] Trogontherium isch scho im Obere Miozän ufdrätte[24] un mer chännt si im Oberen Pliozän vu Fundstelle wie Tegelen (Niderlande) un Mosbach (im Stadtbiet vu Wiesbaden, Hesse). Im jingere Mittelpleischtozän isch die Biberart uusgstorbe. Zue dr jingschte Fund ghere sälli vu Bilzingsleben (Diiringe) un Schöningen (Nidersagse). Am letschtere Fundort isch anne 2003 e relativ vollständig Skelett gfunde wore.[25]

Dr Ursprung vu dr hitige Biber lyt villicht scho im Miozän. Um die Zyt dritt Sinocastor z China un in dr Mongolei uf, wu nochem Schäädelufböu seli noch mit Castor verwandt isch. Villicht chennt des fir e asiatischi Härchumft verwyse.[19] Dr friescht Noowys vun eme modärne Biberz Nordamerika datiert au in s spot Miozän vor rund 7 Millione Johr, umfasst aber nume ne baar Backezehn.[26] Fossil sin di modärne Biber rächt hyfig noogwiise. Z Europa chunnt dr Europäisch Biber unter anderem an dr wichtige Fundstelle vu Bilzingsleben un Schöningen sympatrisch zäme mit em Altbiber vor.[23][27]

Literatur ändere

  • Wadim W. Djoshkin, Wladimir G. Safonow: Die Biber der Alten und der Neuen Welt. (= Die Neue Brehm-Bücherei. Band 437). A. Ziemsen Verlag, Wittenberg Lutherstadt 1972, ISSN 0138-1423.
  • Dietrich Dolch, Dietrich Heidecke, Jana Teubner, Jens Teubner: Der Biber im Land Brandenburg. In: Naturschutz und Landschaftspflege in Brandenburg. Bd. 11, Nr. 4, 2002, ISSN 0942-9328, S. 220–234.
  • D. Heidecke: Taxonomische Aspekte des Artenschutzes am Beispiel der Biber Eurasiens. In: Hercynia. NF Bd. 22, Nr. 2, 1986, ISSN 0018-0637, S. 146–161.
  • Gustav Hinze: Unser Biber. (= Die Neue Brehm-Bücherei. Band 111). 3., unveränderte Auflage, Nachdruck der 2. Auflage von 1960. Westarp-Wissenschaften-Verlags-Gesellschaft, Hohenwarsleben 2003, ISBN 3-89432-489-9.
  • Lewis Henry Morgan: The American beaver and his works. Lippincott, Philadelphia PA 1868, Faksimile.
  • Gerhard Schwab, Markus Schmidbauer: Beaver (Castor fiber L., Castoridae) management in Bavaria. In: Denisia. Bd. 9, 2003, ISSN 1608-8700, S. 99–106 (PDF (727 kB) uf ZOBODAT).
  • Gerhard Schwab u. a.: Biber in Bayern: Biologie und Management / Bayerisches Landesamt für Umwelt. Bayerisches Landesamt für Umwelt LfU, Augsburg 2009, ISBN 978-3-940009-20-3.
  • Meinolf Schumacher: Der Biber – ein Asket? Zu einem metaphorischen Motiv aus Fabel und „Physiologus“. In: Euphorion. Bd. 86, 1992, ISSN 0014-2328, S. 347–353.
  • Hubert Weinzierl: Biber: Baumeister der Wildnis. Bund Naturschutz Service GmbH., Lauf an der Pegnitz 2003, ISBN 3-9808986-0-1.
  • Volker Zahner, Markus Schmidbauer, Gerhard Schwab: Der Biber. Die Rückkehr der Burgherren. Buch- und Kunstverlag Oberpfalz, Amberg 2005, ISBN 3-935719-32-9.
  • Barbara Petersen et al.: Das europäische Schutzgebietssystem Natura 2000. Ökologie und Verbreitung von Arten der FFH-Richtlinie in Deutschland. Band 2: Wirbeltiere (= Schriftenreihe für Landschaftspflege und Naturschutz. Heft 69, Bd. 2). Bundesamt für Naturschutz, Bonn – Bad Godesberg 2004, ISBN 3-7843-3620-5.

Weblink ändere

  Commons: Biber – Sammlig vo Multimediadateie

Einzelnachwys ändere

  1. ↑ Biber: von althochdeutsch bibar, „dunkelbruun Tier, Biber“; Reduplikation zu bër, Bruuner, und wie latiinisch fiber vo indogermanisch bher(o), bruun. Vgl. Friedrich Kluge, Alfred Götze: Etymologisches Wörterbuch der deutschen Sprache. 20. Ufl., hrsg. vom Walther Mitzka, De Gruyter, Berlin/ New York 1967; Neudruck („21. unveränderte Auflage“) ebenda 1975, ISBN 3-11-005709-3, S. 73 f.
  2. ↑ Beaver in der Encyclopædia Britannica.
  3. ↑ Richtlinie 92/43/EWG des Rates vom 21. Mai 1992 zur Erhaltung der natürlichen Lebensräume sowie der wildlebenden Tiere und Pflanzen, abgruefen am 26. August 2018. In: EUR-Lex.
  4. ↑ Nordamerikanischer Biber (PDF; 39 kB) auf Alaska.gov.
  5. ↑ Andrew Kitchener: Beavers. Whittet, London 2001, ISBN 1-873580-55-X, S. 144.
  6. ↑ Gerold Stocker: Biber (Castor fiber L.) in der Schweiz (PDF; 13,6 MB). Eidgenössische Anstalt für das forstliche Versuchswesen, August 1985. S. 12. Stocker verweist auf: Richard, P.B., 1962: Détermination du sexe du castor vivant (Castor fiber).
  7. ↑ Andreas Krebs: Die Biber sind zurück. In: Natürlich. Uusgab 1/2007 (PDF).
  8. ↑ 8,0 8,1 Gerhard Schwab: Biologie des Bibers. Seminarmanuskript 2004 PDF-Datei.
  9. ↑ ORF-Science: Riesiger Biberdamm via Weltall entdeckt, ORF, 12. Mai 2010
  10. ↑ Riesiger Biberdamm ist aus dem Erdorbit zu sehen, Stern
  11. ↑ Anhang II FFH-Richtlinie www.ffh-gebiete.de abgruefen im Oktober 2012
  12. ↑ Anhang IV und V der FFH-Richtlinie www.ffh-gebiete.de abgruefen im Oktober 2012.
  13. ↑ Petition 69382 Artenschutz – Aufnahme des Bibers in den Anhang V der FFH-Richtlinie vom 10.01.2017. In: Petition. Deutscher Bundestag, abgruefen am 19. März 2017.
  14. ↑ 14,0 14,1 Joshua X. Samuels und Blaire Van Valkenburgh: Craniodental Adaptations for Digging in Extinct Burrowing Beavers. Journal of Vertebrate Paleontology 29 (1), 2009, S. 254–268.
  15. ↑ Marguerite Hugueney and François Escuillié: Fossil Evidence for the Origin of Behavioral Strategies in Early Miocene Castoridae, and Their Role in the Evolution of the Family. Paleobiology 22 (4), 1996, S. 507–513.
  16. ↑ William W. Korth: The skull of Nothodipoides (Castoridae, Rodentia) and the occurence of fossorial adaptions in beavers. Journal of Paleontology 81 (6), 20078, S. 1533–1537.
  17. ↑ William W. Korth: Comments on the Systematics and Classification of the Beavers (Rodentia, Castoridae). Journal of Mammalian Evolution 8 (4), 2001, S. 279–296.
  18. ↑ Natalia Rybczynski: Castorid Phylogenetics: Implications for the Evolution of Swimming and Tree-Exploitation in Beavers. Journal of Mammalian Evolution 14, 2007, S. 1–35.
  19. ↑ 19,0 19,1 Natalia Rybczynski, Elizabeth M. Ross, Joshua X. Samuels und William W. Korth: Re-Evaluation of Sinocastor (Rodentia: Castoridae) with Implications on the Origin of Modern Beavers. Plos ONE 5 (11), 2010, S. e13990, doi:10.1371/journal.pone.0013990.
  20. ↑ Tessa Plint, Fred J. Longstafe, Ashley Ballantyne, Alice Telka und Natalia Rybczynski: Evolution of woodcutting behaviour in early pliocene beaver driven by consumption of woody plants. Scientific Reports 10, 2020, S. 13111, doi:10.1038/s41598-020-70164-1.
  21. ↑ 21,0 21,1 Georgios Xenikoudakis, Mayeesha Ahmed, Jacob Colt Harris, Rachel Wadleigh, Johanna L. A. Paijmans, Stefanie Hartmann, Axel Barlow, Heather Lerner und Michael Hofreiter: Ancient DNA reveals twenty million years of aquatic life in beavers. Current Biology 30, 2020, S. R110–R111, doi:10.1016/j.cub.2019.12.041.
  22. ↑ Larry D. Martin und Debra K. Bennett: The burrows of the Miocene beaver Palaeocastor, Western Nebraska, U.S.A. Palaeogeography, Palaeoclimatology, Palacoecology 22, 1977, S. 173–193.
  23. ↑ 23,0 23,1 Karlheinz Fischer: Postkraniale Skelettelemente von Bibern (Castor L., Trogontherium Fischer, Castoridae, Rodentia, Mamm.) aus dem Mittelpleistozän von Bilzingsleben. In: Karlheinz Fischer, Ekke E. Guenther, Wolf-Dieter Heinrich, Dietrich Maniaudolf Musil, Tiko Nötzold (Hrsg.): Bilzingsleben. Homo erectus – seine Kultur und seine Umwelt (= Veröffentlichungen des Landesamtes für Archäologie, Landesmuseum für Vorgeschichte Sachsen-Anhalt. Bd. 44), Band 4, Deutscher Verlag der Wissenschaften, Berlin 1991, ISBN 3-326-00660-8, S. 63–70.
  24. ↑ D. A. Apoltsev und L. I. Rekovets: Beavers of the genus Trogontherium (Castoridae, Rodentia) from the Late Miocene of Ukraine. Vestnik zoologii 49 (6), 2015, S. 419–528, doi:10.1515/vzoo-2015-0062.
  25. ↑ Wolf-Dieter Heinrich und Thijs van Kolfschoten: Erster Skelettfund eines Trogontherium cuvieri (Altbiber). In: Hartmut Thieme (Hrsg.): Die Schöninger Speere. Mensch und Jagd vor 400.000 Jahren. Theiss u. a., Stuttgart 2007, ISBN 978-3-89646-040-0, S. 118–123.
  26. ↑ Joshua X. Samuels and John Zancanella: An Early Hemphillian Occurrence of Castor(Castoridae) from the Rattlesnake Formation of Oregon. Journal of Paleontology 85 (5), 2011, S. 930–935.
  27. ↑ Thijs van Kolfschoten: Die Kleinsäugerfunde aus dem Reinsdorf-Interglazial von Schöningen. In: Hartmut Thieme (Hrsg.): Die Schöninger Speere. Mensch und Jagd vor 400.000 Jahren. Theiss u. a., Stuttgart 2007, ISBN 978-3-89646-040-0, S. 112–117.


  Dä Artikel basiert uff ere fräie Übersetzig vu dere Version vum Artikel „Biber“ vu de dütsche Wikipedia. E Liste vu de Autore un Versione isch do z finde.
Vun "https://als.wikipedia.org/w/index.php?title=Biber&oldid=1043240"