Nansen-Pass
Dr Nansen-Bass (au: Nansenuswiis)[1] isch e Räisebass für staateloosi Flüchtling und Emigrante gsi. Er isch 1922 noch em Erste Wältchrieg vom Hoochkommissaar vom Völkerbund für Flüchtlingsfrooge Fridtjof Nansen für russischi Flüchtling entworfe worde. Für daas und für si Hilfsakzioon in de Hungergebiet vo dr Sowjetunion het er no im gliiche Joor d Friidensnobelbriis überchoo. Dr Nansen-Bass isch am 5. Juli 1922 iigfüert worde und zerst vo 31, spööter vo 53 Staate anerkennt worde.
D Iifüerig und die witeri Entwigglig
ändere
Dr Nansen-Bass isch noch em Russische Bürgerchrieg für staateloosi russischi Flüchtling as Räisedokumänt iigfüert worde; dr erst Bass het allerdings dr politisch Publizist Oscar Levy, wo us Ängland usgwiise worde isch, überchoo.[2] Spööter isch d Nansen-Bass-Akzioon au uf armenischi (1924), assüürischi und türkischi (1928) Flüchtling und uf Flüchtling us em Saarland (1935) usdeent worde. Die dütsche Juude allerdings häi die Uswiis nid überchoo.[3]
Dr Nansen-Bass isch 1946 dur s London Travel Document und s Räisedokumänt vo dr Gämfer Flüchtlingskonwenzioon vo 1951 ersetzt worde.
Bedütig
ändereDr Nansen-Bass isch vo dr Behörde vom Staat usgfüllt worde, wo sich dr Flüchtling ufhhalte het. Er isch äi Joor lang gültig gsi und het denn müesse verlengeret wärde. Dr Bass het s mööglig gmacht, in s Land won er usgstellt worde isch, zruggzgoo.[4] Er het nid dr gliich Wärt gha wie e gwöönlige Bass vo ene suwerääne Staat.
Dr Vladimir Nabokov het sini Erfaarigen mit em Nansen-Bass beschriibe as „einem höchst minderwertigen Dokument von kränklich grüner Farbe. Sein Inhaber war wenig mehr als ein auf Bewährung entlassener Verbrecher und hatte die größten Strapazen auf sich zu nehmen, wenn er etwa ins Ausland reisen wollte – je kleiner die Länder, desto mehr Umstände machten sie.“[5]
Zu de bekanntiste Drääger vo däm Bass häi dr Marc Chagall ghöört, dr Youri Messen-Jaschin, dr Igor Strawinski, dr Aristoteles Onassis, dr Rudolf Nurejew und d Anna Pawlowa.[6]
Liddratuur
ändere- Michael R. Marrus: Nansen-Pass. In: Dan Diner (Uusegääber): Enzyklopädie jüdischer Geschichte und Kultur (EJGK). Bd. 4: Ly–Po. Metzler, Stuttgart/Weimar 2013, ISBN 978-3-476-02504-3, S. 313–315.
- Kathrin Kollmeier: Das Nansen-Zertifikat. Ein ambivalentes Schlüsseldokument des ersten internationalen Flüchtlingsregimes. In: Zeithistorische Forschungen 16 (2019), S. 354–362.
Weblingg
ändere
Commons: Nansen-Pass – Sammlig vo MultimediadateieFuessnoote
ändere- ↑ «Ausweis der Ausgestoßenen» uf em Tagesspiegel, 15.07.2021, abgrüeft am 24/05/2022
- ↑ Steffen Dietzsch: Nansenpass One. Oscar Levys andauerndes Exil. In: IABLIS Jahrbuch für europäische Prozesse, 2002.
- ↑ Lauren Hansson: «German Jewish Refugees in 1933: Failure of the League of Nations», 25 April 2014, abgrüeft 24/05/2022
- ↑ Martin Stiller: Eine Völkerrechtsgeschichte der Staatenlosigkeit, Wien 2011, S. 108.
- ↑ Vladimir Nabokov: Erinnerung sprich. Gesammelte Werke, Bd. 22, Dieter E. Zimmer (Uusegääber), 4. Uflaag, Rowohlt, Reinbek bi Hamburg 1999, S. 375 ff. ISBN 3-499-22547-6.
- ↑ Huntford: Nansen, S. 638.
|
Dä Artikel basiert uff ere fräie Übersetzig vum Artikel „Nansen-Pass“ vu de dütsche Wikipedia. E Liste vu de Autore un Versione isch do z finde. |