Sumerogramm

E Sumerogramm bizaichnet i de Orientalistik d Verwendig vomene sumerische Schriftzaiche as Ideogramm oder Logogramm i nöd sumerische Teggscht, wie Akkadisch, Hurritisch, Hethitisch oder Luwisch. D Sumerogramm wered mit Majuskle transkribiert, um si vom andere Teggscht zunderschaide.

Im Alte Orient isch d Kailschrift vo de Sumerer entwicklet wore und isch denn vo anderne Völcher und Kulture öbernoo wore. Debi isch de Bruuch uufchoo, as mengisch e Wort oder e Name nöd i de Sprooch vom Teggscht uusgschribe woren isch, sondern as e sumerisches Schriftzaiche as e Ideo- oder Logogramm bruucht woren isch. Si wered i de Transkription mitem sumerische Luutwert transkribiert, sööttet aber i de Sprooch vom Teggscht glese were. So werd s Sumerogramm DINGIR »Gott, Gotthait« imene akkadische Teggscht as ilu, imene hurritische as enu, imene hethitische as šiuna- und imene luwische as maššan- glese. Mengisch waiss mer aber nöd, wiene Wort innere bistimmte Sprooch gluutet hett. So chunnt i hethitische Teggscht s Sumerogramm MUŠ »Schlange« vor, di hethitische Luutig vo dem Wort isch nöd bikannt. Grad d Zaale sind i de Regle mit Sumerogramm gschribe wore und me chennt drumm nume wenigi hethitische Zaalwörter.

Hüüffig werd as Sumerogramm d Wordendig vo de Ziilsprooch aaghängt.

Lueg no

• Determinativ
• Glossekail

Literatur

• Rykle Borger: Mesopotamisches Zeichenlexikon (= Alter Orient und Altes Testament (AOAT). Bd 305). Ugarit-Verlag, Münster 2004, ISBN 3-927120-82-0.