Bruggemor Haaldegoest
| Dialäkt: Bodeseealemannisch |
D Gschicht
ändereBrugge isch a glei Eertli zwische Brilinge un Woltordinge un liit uf dä räechte Syte vu dä Bräeg. Uf dä räechte Syte vu dä Bräg gohts steil än Hang uffe, nämlech d Bruggemor Haalde, zum Eschingor Bärg, odor wi d Eschingor saget, dä Schellenberg. Un do spilt di Sag, wo mor sech i Brugge scho Ewigkeite vozellt un dä Eschingor Schriftstellor Rippli Max ufgschribe hät.
Dä Bruggemor Haaldengoest isch än Waaltkobolt gsi. Am Eschingor Bärg ibor Brugge hät är ghuuset, di Giizige gfuchset un di Fuule vogellstoret un sech i allorlei Gstalt vostegglet. Är hät abor au gueti Sache dau, wo Not gsi isch.
Ämol sott ä arm Byyrli no spät i da Naacht gi Brugge abe messe ha. Ä rechdig Päggli Sorge hät s uf em Rugge drait. Des hät mee drugget, wi wänn dä schlaff Ruggsack voll mit Ajor gsi wär. S Byyrli hät a baarmoö gherig gseiftzt, wyl s a dä grang Bue dähom un s Ugligg im Staal denkt hät. Do isch uf oemol da Haaldegoest hintorem Bom veri, hät ym dä Wäeg vostellt un gsait: “Gugg, sällor Blättorhuufe dert däne muesch i dyn Ruggsagg due!”
Dä Buur hät s gmacht, halbe us Angscht, halbe us Wundorfitz. Dapfor isch är hom glofe, abor dä Ruggsagg isch immor schäror un schwäror wore. Wonor dähom akumme isch, hät är dä Ruggsagg usglärt un luutor fungelndi Goldstiggli sin usigrollt.
Do hät die Not ä Änt gha un no hyt hettet die Grosskindor vu däm Buur dä greest Hoof z Brugge.
Die Gschecht vu däm arme Byrli, wo dä Goest gholfe hät, isch au äm altä riiche Giizgrage zu Ohre kumme. Dä Niid hät a ym gnagget un yn pfätzt, bisor schliesslech au amä Obät att Haalde gange isch, um dä Goest z dreffe. Dert hät är gschnuffet un gjommoret, dass es zum Ärbarme gsi isch. Doch dä Haaldegoest hät gwisst, wo dä Bartel dä Most holt. Scho isch är näbe dem Giizgrage gstande un hät ym dief im Waalt vostegglet än Huufe aalt, morsch Holz zoeget, wo agfange hät z Lychte wi luutor Golt. Giirig hät där Ma alles zämmetgläse, wanor kynne hät. Ä ordentlechs Byndeli hät är hoem gschloepft un ä baarmol isch är korz dävor gsi, untor däre schwäre Last zsämmetzgheie. Dänn där Goest hät yn nämlech no däzue im Untorholz dorch d Bisch umigschiggt, dass es ym ordentlech dä Bart vostrublet un d Huut vogratzt hät. Haalbe doot isch är am frienä Morge hom kumme. Doch wonär dä Sagg usgläret hät, isch luutor morsch Holz usigheit.
Genau so schlimm es oemlol äre giizig Byri gange, wo mittäme Kärbli voll mit Ajor ybor dä Eschingor Bärg zum Eschingor Märt gau hät welle. S isch än schwiele Daag gsi un die digg Buräfrau hät ä baarmol Haalt mache messe un voschnuufe. Scho isch dä Wäeg bergabi gange, wo si ä letscht Mol ufämä aaltä Bomstumpf usrueje hät welle, wo iladent am Wäegroe (Wegrain, Wegrand) gstande isch. Abor, o Schrägg, kum hät si sech stehnent un seifzent abghuggt, hät där vomeintlech Bomstumpf, wo näemot andoro wi dä Bruggemor Haaldegoest gsi isch, än Satz gmacht, un si isch mitsamt dä Ajor kopfibor ys Gras gheit. Wo si äntlech miehsam ufgstande isch un muulent dä Dottor vu dä zäbrochäne Ajor vum Hääs un dä Hänt abgwischt hät, hät si dä Bruggämor Haaldegoest no im Gebisch voschwindä gsä. Un no lang hät mor si schadefroh Lache un Giggse dorch dä Dannäwaalt gheert.
Literatur
ändere- (de) Max Rieple: Sagen und Schwänke vom Schwarzwald. Rosgarten Verlag, Konstanz 1965, ISBN 3-87685-056-8