Burg Staufebärg (Schwarzwald)
D Burg Staufebärg, au Staufeburg oder Stauffebärg gnännt un hite as Wyyguet Schloss Staufenberg bekannt, isch e Burg uf ere 383 Meter hoche Felsnase nerdlig iber Staufebärg, eme Ortsdeil vu dr Gmei Durbach im Ortenaukreis z Bade-Wirttebärg.
| Burg Staufebärg | ||
|---|---|---|
 Schloss Staufebärg, Burghof | ||
| Alternativnäme: | Staufenberg, Staufenburg, Stauffenberg, Schloss Staufenberg | |
| Entstehigsziit: | 1000 bis 1100 | |
| Burgetyp: | Hecheburg | |
| Erhaltigszuestand: | Erhalte | |
| Ständischi Stellig: | Adligi, Grofe | |
| Ort: | Durbach-Staufebärg | |
| Geografischi Lag: | 48° 30′ 3,6″ N, 8° 1′ 38,3″ O | |
| Höchi: | 383 m ü. NN | |
| ||
Gschicht
ändereDie Hecheburg isch im 11. Johrhundert böue wore. 1070 bis 1092 sin d Herre vu Staufebärg („Grafen von Stouffenberg“) gnännt wore, wu im Dienscht vu dr Herzeg vu Zährige gstande sin. Anne 1148 sin d Grofe vo Staufebärg uusgstorbe, derno isch d Burg Staufebärg vu dr Zähriger zuen ere mittelalterlige Feschtigsaalag uusböue wore. Wu anne 1218 d Zähriger sälber uusgstorbe sin, isch d Burg iber d Grofe vu Urach-Freiburg an d Ebersteiner chuu un schließli anne 1366 an d Markgrofe vu Bade. Zytwyys het d Burg Staufebärg as Ganerbeburg acht Familie as Wohnsitz dient.
Scho in dr Johre 1329 un 1350 isch d Burg gschlisse un derno wider ufböue wore. Im Dryssgjehrige Chrieg isch si wider bschedigt un anne 1689 vu franzesische „Marodeur“ uusgraubt wore. Dr Blan, d Burg in e franzesischi Feschtig umzböue, isch loo wore, wel s kei Drinkwasser uf dr Burg het. Anne 1693 het derno dr Markgrof Ludwig Wilhelm vu Bade-Bade d Burg zruckgchauft. Ab 1832 isch d Burg vu dr Markgrofe im Stil vu dr Romantik zum Schloss uusböue wore, si isch hite no im Privatbsitz vun ene as „Markgräfliche Badische Weinkellerei“.
Aalag
ändereD Burgaalag isch 10 Meter hecher wie dr Halsgrabe, wu hit e Parkplatz isch. Im hintere, elteschte Deil vu dr Aalag mit em Palas het s Elemänt vum Bärgfrid. Iber d Burgschänki chunnt mer zue dr weschtlige Plattform, wu hite as Terasse dient.
Literatur
ändere- Max Miller, Gerhard Taddey: Handbuch der historischen Stätten Deutschlands. Band 6. Baden-Württemberg. Stuttgart 1965.