Litratuursprooch

d Form von ere Sprooch, wo esthetischi, dichderischi Funkzioone het

Mit Litratuursprooch (au literarischi Sprooch oder Dichdersprooch) mäint mä e Sproochform innerhalb von ere Sprooch, wo sich dur e Räije vo Merkmol vo dr sustige geschriibene Sprooch vo andere Teggstgattige («Alldaagslitratuur», d. h. Zitigsteggst, Gebruuchsaawiisige, Chochrezäpt usw.) underschäidet.

D Underschiid zu andere Warietääte von ere Sprooch basiere vor Allem uf dr bsundrige Funkzioon vo dr Litratuur: Deren iiri Sprooch muess nit dr zwäckorientierte Kommunikazioon diene und äidütig zum Verstoo si, sondern si erfüllt in erster Linie esthetischi Funkzioone. Es bestoot in vilem «dichterischi Freihäit».

E Dichdersprooch im ängere Sinn isch e Sprooch in orale Kultuure gsi, wo bsundrigi Reegle gha het und mündlig überliiferet worde isch. Zu deene Reegle het vilmol ghöört, ass s dichderische Wärk wie en Epos usw. uf e bsundrigi Art vordräit worde isch, zum Bischbil in dr Form vom ene Sprächgsang, ere Melodii oder ere bestimmte Intonazioon.

Dä Artikel basiert uff ere fräie Übersetzig vum Artikel „Literatursprache“ vu de dütsche Wikipedia. E Liste vu de Autore un Versione isch do z finde.