Thouria
Thouria (altgriech. Θουρία) isch en antiki Stadt z Messenie gsii. D Öberrest findet sich ofem Hügel Helliniko und bim moderne Ort Antheia.
Laag
ändereThouria isch am ööstliche Rand vo de Messenische Ebni glege underhalb vom Taygetos. Vom Meer isches acht Kilometer ewegg glege, doch mue sich i de Antike s Piet vo de Stadt bis an Messenische Golf uusdeent haa, do de o de Name Thouriatische Golf ghaa hett.[1] De Hafe vo Thouria dörst bi Akovitika glege haa, wo de Fluss Aris is Meer mündet und wo en antike Poseidontempel gstanden isch, wo offebar zu Thouria ghört hett.
Archäologii
ändereThouria isch scho i de Bronzezitt biwonnt gsii. Die Öberest liged ufem süüdliche Uusloiffer vom Helleniko öberem Fluss Aris. Di mykenischi Stadt isch möglicherwiis mit Leuktron (mykenisch: re-u-ko-to-ro) identisch, wo d Hoptsatdt vo de ennetpirgische Provinz vom Riich vo Pylos gsii isch[2]. Doch isch da uugwöss. Ass do e mächtigi Famili gherrscht hett, zaiget di riiche Chammergreber und e Tholosgraab bi de mykenische Stadt.
Thouria ghört zo de wenige messenische Ort, wo nochem End vo de Bronzezitt nöd verloo wore sind. I de Protogeometrische Zitt sind zom Tail di mykenische Chammergräber wiiter bruucht wore.
Di antiki Stadt isch nördlich vo de mykenische Sidlig entstande ufem guet 100 Meeter hööche Högel Helleniko. Si isch nöd bifestigt gsii. Doch isch im 4. Joorhundert v. Chr. de Hügel ummuuret wore, wobii d Technik vo de Muur identisch isch, mit dere vo Messene. I de Röömerzitt isch d Stadt i d Ebni abe verlait wore.
Gschicht
ändereNoch de Underwörffig vo Messenie dör Sparta i de Messenische Chrieg isch Thouria e spartanischi Periökestadt gsii. Die hett sich ane 464 v. Chr. nochem Groosse Erdbebe vo Sparta hett sich Thouria zäme mit de Stadt Aithaia am Heloteuufstand bitailigt.[3] Noch de Niderwörffig vo dem isch d Stadt aber witter bistande, ooffebar hend sich nöd ali Thouriate dra bitailigt.[4] En Inschrift us Sparta, wo nöd gnau datiert were chaa, saitt as de Damonon acht Mool s Wagerene am Poeidonfest vo Theuria gwune hett, womit offebar Thouria gmaint isch.
Ane 369 v. chr. isch Thouria offebar zom noigründete messenische Staat choo. Da zaigt sich o dodrii, as z Thouria di gliiche fööf Phyle iigricht wore sind und offebaar gliichigi Institutione ghaa hett, wi Inschrifte zaiget.[5]
Ab 220 v. Chr. het Thouria afange aigni Münze usegee. Um 200 v. chr. isch do de Mysteriekult vo de Dea Syria ("Syrischi Göttin") iigfüert wore. 182 v. Chr. isch es e selbstständigs Mitgliid vom [[Achäischer Bund]Achäische Bund]] wore,[6] Ab der röömische Herrschaft 146 v. Chr. isch Thouria woll e fraiji Stadt gsii. De Chaiser Augustus het denn Thouria wider zo Sparta gschlage. En Inschrift us Thouria us de zwoot Hälfti vom 1. Joorhundert v. Chr. eert de Spartaner Damocharis, well de en Uufruer z Thouria verhinderet hett. De hett s Börgerrecht öberchoo und sich verpflichtet siner Lebtig s Ööl för d Mysterie vo de Dea Syria z spende.[7] Nochere These vom Nino Luraghi, chönnt da e Zaiche vo de noie spartanische Kontrolle öber Thouria sii.[8] Thouria isch denn spartanisch blibe, da zaigt sich, as ab de Severianische Zitt d Münze vo Thouria d Legende "Thouriaton La(kedaimon)" zaiget und o, as e Statue zo Eere vom Chaiser Trajan, Lakedaimon as d "Muetterstadt" vo Thouria gnennt werd.
Noowiis
ändere- ↑ Strabon: Geographike 8.4.5
- ↑ John Bennet: The Linear B Archives and the Kingdom of Nestor; i: Jack L. Davis: Sandy Pylos; Univercity Press of Texas 1998. ISBN 0-292-71595-1. S. 124f.
- ↑ Thukydides: Peloponnesische Chrieg 1.101.2
- ↑ Nino Luraghi: The Ancient Messenians, S. 31
- ↑ Nino Luraghi: The Ancient Messenians, S. 32, 36
- ↑ Polybios 23.17.2
- ↑ SEG 11.974
- ↑ Nino Luraghi: The Ancient Messenians, S. 38f.
Literatur
ändere- Klaus Tausend: Thuria. In: Der Neue Pauly (DNP). Band 12/1, Metzler, Stuttgart 2002, ISBN 3-476-01482-7, Sp. 514–515.
- Nino Luraghi: The Ancient Messenians: Constructions of Ethnicity and Memory. Cambridge University Press, Cambridge/ New York 2008, ISBN 978-0-521-85587-7. S. 27-39.
- Gerd Sachs: Die Siedlungsgeschichte der Messenier. Kovač, Hamburg 2006, ISBN 3-8300-2396-0, S. 105–110.