Alemannische Wikipedia

Parti communiste français

D’ Parti communiste français LL-Q150 (fra)-Mathieu Kappler-Parti communiste français.wav [paʁti kɔmynist fʁɑ̃sɛ](info) (wärtlig „Frànzeescha Kommünìschta Pàrtäi“; kurz PCF LL-Q150 (fra)-Mathieu Kappler-PCF.wav [pe se ɛf](info)), uff Diitsch Kommünìschta Pàrtäi vu Frànkrììch, ìsch a frànzeescha Pàrtäi, wo ànna 1920 grìnda worra-n-ìsch. Àm Ààfàngsjoohr 2021 hàt sa 43.888 Mìtglììder zeehlt. Ànna 2007 ìsch d’ Pàrtäi ìn dr frànzeescha Kommünààlpolitik mìt äbb 10.000 gwählta Politiker (d’rvu äbb 800 Bìrgermaischter) presänt gsìì; ìn dara Zitt ìsch sa mìt 138.000 Mìtglììder d’ wìchtigschta kommünìschta Pàrtäi ìn Wäschtöiropà gsìì.

Parti communiste français
Kommünìschta Pàrtäi vu Frànkrììch
s’ Logo vu dr PCF
s’ Logo vu dr PCF
Fabien Roussel
Fabien Roussel
Nàzionààlsekretäär Fabien Roussel
Sprächer Cécile Cukierman
Ian Brossat
Gründig Dezamber 1920 (SFIC)
1921 (PC-SFIC)
1943 (PCF)
Gründigs­ort Tours
Haupt­sitz Gebäi vum Zäntrààlkùmittee vu dr KP vu Frànkrììch, Place du Colonel-Fabien, Pàriis
Jugend­organisation Mouvement Jeunes Communistes de France
Ziitig L’Humanité
L’Humanité Dimanche
La Terre
Uus­richtig Kommünìschmus Öirokommünìschmus
Farb(e) Rot
Nazionalversammlig 2022
12/577
Senat 2020
14/348
Mitgliider­zahl 47.349[1]
Internationali Verbindigen Ìnternàzionààl Traffa vu Kommünìschta un Àrwaiterpàrtäija[2]
Europaabgordneti
0/79
Europapartei EL
EP-Fraktion GUE/NGL
Websiite www.pcf.fr
Dialäkt: Mìlhüüserdiitsch

Hischtoorisch schtàmmt d’ Pàrtäi üss’ra Àbschpàltung vu dr Frànzeescha Sekzioon vu dr Àrwaiter-Internàzionààla (dr SFIO) àm Kongrass vu Tours ìm Dezamber 1920. Doo hann d’ Mehrhait vu da Kongrassmìtglììder bschlossa, sìch àn dr Kommünìschta Internàzionààla ààz’schliassa. Sa hann schpeeter d’ Frànzeescha Sekzioon vu dr Kommünìschta Internàzionààla (d’ SFIC) grìnda. Ànna 1921 ìsch sa d’ Parti communiste (SFIC) worra (kurz PC-SFIC), un ànna 1943 d’ geegawartiga PCF.

Unmìttelbààr noh-n-em And vum Zwaita Waltkriag ìsch d’ Kommünìschta Pàrtäi d’ schtärkschta Lìnkspàrtäi ìn Frànkrììch gsìì. Vum 10. Septamber 1944 bis àm 4. Mai 1947 hann d’ Kommünìschta-n-àm Charles de Gaulle siim Kàbinätt mìtgmàcht. Àb Mai 1947 sìnn viar PCF-Minìschter ìm Kàbinätt Ramadier I gsìì. Witterscht sìnn noh-n-em Wàhlsiig vum François Mitterrand ànna 1981 a pààr PCF-Minìschter ìn da Regiarunga Mauroy II un III (vum 23. Jüüni 1981 bis àm 17. Jüüli 1984) gsìì. Trotzdam hàt àb da Joohra 1970 d’ Kommünìschta Pàrtäi ìmmer weeniger Ärfolg bii da Wààhla ghàà — dàs ìsch vor àllem waga dr Konküranz vu dr Soziàlìschta Pàrtäi (PS) gsìì. Wagadam hàt d’ PCF àm And vu da Joohra 2000 zamma mìt dr Parti de gauche a Àbkumma unterschrììwa, fìr dr Lìnksfront (Front de gauche) bìlda. Noh-n-em And vum Bìndniss ìm Joohr 2018 hàt d’ PCF nochamol a salbschtandiga Schtràtegii ghàà, wo dr Fabien Roussel àls Nàzionààlsekretäär gfiahrt hàt. Ànna 2022 hàt d’ Pàrtäi àn dr Bìldung vum Pàrtäibìndniss Nouvelle Union populaire écologique et sociale (NUPES) ààlàss vu dr Pàrlàmantswàhl mìtgmàcht.

Lìteràtüür ändere

uff Hoochdiitsch
  • Parti Communiste Français. In: Brockhüüs Enzüklopädii. Brockhüüs (brockhaus.de [abgerufen am 1. Oktober 2022]).
  • Wolfgang Jäger: Die sozialistische Partei und die kommunistische Partei Frankreichs. In: Dieter Oberndörfer (Üssg.): Sozialistische und kommunistische Parteien in Westeuropa. Veröffentlichung des Sozialwissenschaftlichen Forschungsinstituts der Konrad-Adenauer-Stiftung. Bànd 1: Südländer (= Uni-Taschenbücher. Band 761). Leske + Budrich (UTB), Opladen 1978, ISBN 3-8100-0240-2, S. 35–132.
  • Selim Nadi: Die Französische Kommunistische Partei und ihre Haltung zu Sozialchauvinismus und Kolonialismus 1920 bis 1936. In: Arbeit – Bewegung – Geschichte, Heft I/2018, S. 45–62.
uff Frànzeesch
  • Bernard Pudal: PCF (Parti communiste français). In: Encyclopædia Universalis. Encyclopædia Universalis France (französisch, universalis.fr [abgerufen am 1. Oktober 2022]).
  • Roger Martelli, Jean Vigreux, Serge Wolikow: Le Parti rouge : une histoire du PCF (1920-2020). Armand Colin, 2020 (französisch).
  • Julian Mischi: Le Parti des Communistes. Histoire du Parti communiste français de 1920 à nos jours. Hors-d'atteinte, 2020 (französisch).
  • Guillaume Roubaud-Quashie (Hrsg.): 100 ans de parti communiste français. Cherche Midi, 2020.
  • Yves Santamaria: Histoire du Parti communiste français (= Repères). La Découverte, Pàriis 1999.
  • Julien Chuzeville: Un court moment révolutionnaire : la création du Parti communiste en France, 1915-1924. Libertalia, 2017.

Weblìnks ändere

  Commons: Parti communiste français – Sammlig vo Multimediadateie

Ainzelnoohwiisa ändere

  1. ↑ Corinne Laurent: Élections européennes, le PCF entre en campagne. In: La Croix. 5. Februar 2019, archiviert vom Original am 20. Mai 2022; abgruefen am 1. Oktober 2022 (französisch).
  2. ↑ 17 IMCWP, List of Participants (Memento vom 7. Jänner 2016 im Internet Archive)
  Dä Artikel basiert uff ere fräie Übersetzig vu dere Version vum Artikel „Parti_communiste_français“ vu de hochdütsche Wikipedia. E Liste vu de Autore un Versione isch do z finde.
  Dä Artikel basiert uff ere fräie Übersetzig vu dere Version vum Artikel „Parti_communiste_français“ vu de französische Wikipedia. E Liste vu de Autore un Versione isch do z finde.
Vun "https://als.wikipedia.org/w/index.php?title=Parti_communiste_français&oldid=1042300"