ᛃ
jêra (ᛃ) isch de erschlossni urgermanisch Name vo de j-Ruune. Er lutet uf Altnordisch ár, Altdänisch ᚭᚱ ae (en Schriibfeeler); Altenglisch gér und im Hrabanische Alphabet ger, wobi biachtet werde mue, ass i all dene Näme s Ge as e Jot usgsproche werde söll. D Bidütig isch "Joor, Ern". Au de gotisch Buechstabe "j" (𐌾) isch us de Ruune entwicklet und haisst gaar.
D j-Ruune isch die zwölft Ruune im alte Ruunealphabet, aber die zeet im nordische Futhork. Si isch di viert Ruune im Hagals ætt.
Luutwert
ändereD Ruune stoot för de gmaingermanisch palatali Halbvokal (IPA /j/), so i de ältere und i de kontinentale Runeinschrifte und au im altenglische Futhorc. Well s Wort im Altnordische im 7. Joorhundert s Jot im Wortafang verloore het, werd die Ruune bruucht um de volloffni Vokal /a/ z schriibe.
Form
ändereD Ruune het sini Form i de jüngere Traditione gänderet; z Skandinavie isch si ᛅ und z England ᛄ.
Unicode
ändereUnicode UTF-16 | U+16c3 |
Unicode-Nôme | RUNIC LETTER JERAN J |
HTML | ᛃ |
Büecher
ändereKlaus Düwel: Runenkunde. Metzler Bd. 72; Stuggart 2001; ISBN 3-476-13072-X