D Nöiromantik in dr Litratuur

D Nöiromantik oder au Neoromantik (me seit em au dr „literarisch Juugedstiil“) isch d Bezäichnig für e literarischi Ströömig, wo öppe vo ane 1890 bis 1915 aktiv gsi isch. Sie het sech as Geegebeweegig zum Naturalismus und zur Modärne verstande, und si het an d Inhalt vo dr Romantik aaknüpft het.

Theeme

Die nöiromantische Dichder häi e Vorliebe ghaa für exotischi Schaublätz – wie öpe s Middelalter oder s Italie in dr Zit vo dr Rönessans – und au alles Wunderbars und Ghäimnisvoll-Magische, s Skurrile, d Sage, Müthe und Määrli hei se inträssiert.

Bsunders in dr Lürik häi d Nöiromantiker mänge Teggst von ere volländete Form und ere fiine Sprooch gschriibe.

D Nöiromantik isch vom Sümbolismus aagregt worde und au vo dr Dekadänzdichdig; si isch em Impressionismus und dr Dichdig vom Fin de Siècle und em Juugedstiil noochgstande, wo umgcheert vo dr Nöiromantik wääsentlig beiiflusst worde isch.

Autoore

Bedütendi Verdräter vo dr Nöiromantik si:

im dütsche Sproochgebiet:

dr George-Kräis
d Wiener Modärne
dr Herbert Eulenberg
dr Ernst Hardt
dr Gerhart Hauptmann (u. a.: Hanneles Himmelfahrt, 1893; Die versunkene Glocke, 1896)
dr Hermann Hesse (Der Steppenwolf)
dr Hugo von Hofmannsthal
d Ricarda Huch
d Agnes Miegel
dr Börries Freiherr von Münchhausen
dr Rainer Maria Rilke
dr Albrecht Schaeffer
dr Eduard Stucken
dr Karl Gustav Vollmoeller
dr Prinz Emil von Schoenaich-Carolath
dr Hans Fritz von Zwehl

im änglische Sproochgebiet:

z Oschteuropa:

Lueg au

Literatur

Virginia Button, Virginia: Neo-Romanticism. New York 1996.
Michael Clarke, Deborah Clarke: Neo-Romanticism.Oxford, New York 2001.
Carl Dahlhaus: Neo-Romanticism. 1979.
Justine Hopkins: Neo-Romanticism. Oxford, New York 2001.