De Sanda isch e luwische Gott, wo de Tood bringe cha und au chriegerischi Züüg hett, sini gnau Funktion isch aber nöd bikannt. Siin Name chunnt scho im 19. Jh. v. Chr. i luwische Personenäme us Kültepe vor und sin Kult isch no i de Röömerzitt i Chliiasie bilait.

de Sandas ufeme ghörnte Loi, Münze us Tarsos vom röömisch Chaiser Caracalla (211-217 n. Chr.).

I de Bronzezitt isch er mitem babylonische Gott Marduk vergliche woore, doch werd er nume selte gnennt. Sini Biglaiter sind di „bluetige Annaruminzi“, e Göttergruppe wo Unhail bringt. I de neohethitische Zitt bringt er de Tood und werd vo de Marwainzi-Gotthaite („die Dunkle“) biglaitet.

I de Antiki het er e wichtige Tempel i de kilikischie Stadt Tarsos ghaa, wo identisch isch mit de moderne gliichnamige Stadt i de Törggai. Er werd uf Münze dargstellt und isch mitem griechisch Gott Herakles vergliche wore. Er isch au z Lydie vereert wore und en Inschrift nennt en zäme mit de Göttin Kufav und de Mariwda, wo de luwische Marwainzi entspreched.

Obwoll er offebar nöd grad en aagneme Gott gsii isch, sind dör ali Zitte döre, theophori Näme mit siim Name biliebt gsii.

Literatur

ändere
  • Volkert Haas: Geschichte der hethitischen Religion (= Handbuch der Orientalistik, Band 1,15). Brill, Leiden 1994, ISBN 978-9-004-09799-5.