Mont-Blanc-Gruppe

fff

Mont-Blanc-Gruppe
D Mont-Blanc-Gruppe vu Weschte, derhinter d Walliser Alpe D Mont-Blanc-Gruppe vu Weschte, derhinter d Walliser Alpe
Höchst Gipfel	Mont Blanc (4.810 m)
Lage	Frankrych/Italie/Schwyz
Deil vo	Grajischi Alpe, Weschtalpe
Iideilig noch	(AVE) 84
Koordinate, (CH)	45° 50′ N, 6° 52′ O (555356 / 75815)45.83256.86416666666674810
Gstei	in dr Hauptsach Granit
Flechi	1696 (Massiv: 645) km²

D Mont-Blanc-Gruppe isch e Gebirgsgruppe vu dr Weschtalpe im Dreiländereck zwische Frankrych, Italie un dr Schwyz. Mit em Mont Blanc (4.810 m) het si dr hegscht Bärg vu dr ganze Alpe.

S Mont-Blanc-Massiv bildet dr nordeschtli un hecher Dail, dr sidweschtli Dail bildet s Beaufortain-Massiv (churz Beaufortain), wu d Gmai Beaufort lyt.

Topografy

D Mont-Blanc-Gruppe lyt in dr Weschtalpe im franzesische Département Haute-Savoie, dr italienische Region Augschttal un em Schwyzer Kanton Wallis. Fir d Abgränzige vu dr Gebirgsgruppe in dr Weschtalpe git s verschideni Yydailige, vylmol wird s Mont-Blanc-Gruppe aber dr Grajische Alpe zuegornet, alternativ au mänkmol dr Savoyer Alpe.

Im Weschte wird s Massiv vum Val Montjoie, im Nordweschte vum Dal vu dr Arve yygränzt. Do lyt mit Chamonix ain vu dr wichtigschte Dalort vu dr Gebirgsgruppe. No Norde zues verlauft d Gränze iber dr Bass Col des Montets zum Walliser Ort Martigny, no Nordoschte un Oschte zues dur s Schwzer Val Ferret un s glychnamig Val Ferret z Italie. Sidli vu Courmayeur wird d Mont-Blanc-Gruppe vum Val Veny yygränzt. Insgsamt umfasst si uugfehr 645 km².

Drotz ass s Massiv dr hegscht Alpegipfel het, git s sunscht nume verhältnismäßig wenig Gipfel, wu iber d Vierdöusertgränze gehn. Dr relativ Hecheunterschid zue dr Däler isch in däre Gruppe dr hegschrt in dr Alpe.

Geology

Veraifachti geologischi Charte vu dr Alpe. S Mont-Blanc-Massiv (M.B.) isch nume ais us ere ganze Raie vu variszische Grundgebirgsmassiv (dunkelgrien) in dr helvetische Zone (dunkleri Grienteen).

D Mont-Blanc-Gruppe, wu si vu Sidwescht no Nordoscht ziet, wird in geologischem Zämehang zmaischt Mont-Blanc-Massiv gnännt. S Mont-Blanc-Massiv isch Dail vum Helvetikum, em nerdligschte vu dr vier geologische Großkompläx vu dr Alpe. S Massiv isch in dr Hauptsach us variszischem krischtalline Grundgebirg („Altkrischtallin“) ufböue un umfasst zue me gringe Dail au däm sy mesozoischi Deckschichte.

In dr Ändfaas vu dr variszische Gebirgsbildig sin im spote Karbon in sällem Dail vu dr Ärdkruschte, wu hite dur d Mont-Blanc-Gruppe represäntiert wird, krischtallini Gschtai uuseghobe wore un bis ins Perm yyne erodiert wore. Uf däm krischtalline Sockel, wu ab dr Wändi vum Perm zue dr Trias abgsunke isch un s Grundgebirg vum sognännte helvetische Schelf am Sidrand vu „Ur-Europa“ bildet het, hän si im Verlauf vum Mesozoikum un no im frieje Paläogen verschideni Sedimänt abglageret. Im Oligozän het d Alpebildig au di hitig Mont-Blanc-Region erfasst, doderby sin nit nume d Sedimäntschichte, nai, au dr variszische Sockel us Granit un Gnais in d Faltigsprozäss yyzoge wore. S variszisch Krischtallin böut hite dr Hauptdail vum Mont-Blanc-Massiv mitsamt em Mont Blanc uf, derwylscht di jingere Sedimäntgschtai an dr Ränder uusedrätte.

Im Quartär isch di geologisch Entwicklig vum Massiv vor allem dur d Glätscher vu dr pleischtozäne Chaltzyte bstimmt gsii.

Wel d Krischtallingschtai arg erosionsresischtänt sin, bilde si d Hochlage vum Mont-Blanc-Massiv. S Gschtai, wu am maischte ufdritt, isch Biotitgranit. An dr Nordweschtflanke vum Massiv findet mer au Orthognais, Glimmerschifer, Amphibolit un Marmor. In Dallage, zem Byschpel im Arvedal oder um Courmayeur, findet me di erosionsaafälligere, schwach- bis uumetamorphe Sedimäntgschtai vum Mesozoikum. Nordweschtli vum Arvedal lyt s „Schweschtermassiv“ vum Mont-Blanc-Massiv, s Aiguilles-Rouges-Massiv, wu aber in dr Hauptsach us Metamorphit un chuum us Granit bstoht.

Dur d Lupfig vu dr Alpe bis hite wagse d Bärg vu dr Gruppe hit no um ca. 2 mm pro Johr.

Klima

Dur iri exponiert Lag am weschtlige Änd vum Alpeboge isch d Mont-Blanc-Gruppe stark dr Weschtstremige uusgsetzt, wu s vylmol het un wu di dytli nidrigere Savoyer Voralpe chuum e Schutz biete. Des fiert näbe starkem Wind (bsundersch uf dr Nordweschtsyte) au zue heftige Wätterstirz. Im Fall vu Fehnlage chenne aber au starki Wind vu dr Sidsyte här ufdrätte. Di bsunder Exposition vum Gebirg cha derzue fiere, ass di hechere Gipfel vum Massiv scho in Fehlwulke ghillt sin, wu Schneestirm din ufdrätte, derwylscht s im ringrum no sunnig un warm Wätter het. Die karakteristische Wulke wäre do wäg ire Form L'âne („Dr Esel“) gnännt. S Wallis un s Augschttal sin bregt vu mediterranem Klima.

D Staulage fiere zue großi Niderschlagsmängene bsundersch an dr Nordsyte un des fiert zue me hoche Grad an Verglätscherig. Uugfehr e Drittel vum gsamt Massiv isch mit Yys deckt. Do lige au bsundersch großi Glätscher wie s Mer de Glace un mit em Glacier des Bossons ain vu dr am diefschte glägene Glätscher vu dr Alpe. Dur di groß Gäächi un di hoch Fließgschwindigkait vu dr Glätschter (bis zue 50 cm am Dag) bilde si bsundersch vyl Spalte un Séracs.

D Yyshechi isch in däm Biet in dr Yyszyte uf bis zue 1000 Meter iber dr Dalsohle vu Chamonix chuu, nume wenig Gipfel hän as Nunatak us em Yys uusegluegt. Di letschte große Yysvorsteß het s im Zug vu dr Chlaine Yyszyt im 16. un 17. Johrhundert gee un hän zue große Verwieschtige gfiert.

Wie fascht alli Alpeglätscher schwinde au d Glätscher vu dr Mont-Blanc-Gruppe im Rame vu dr globale Ufwermig seli stark; zem Byschpel isch dr Trientglätscher an dr Nordhaale zwische 1900 un 2017 um fascht 1400 Meter chirzer wore. Dr Bossonglätscher isch zum letschte Mol in dr Johr 1818, 1854 un 1892 bis ins Dal duruus chuu. Dur dr Glätscherschwund cha mer hite Ruggäng vu dr Glätscherzunge um 7 bis 14 Meter im Johr sääne.

Flora un Fauna

Im milde Klima vum Augschttal lyt d Waldgränze bi rund 2.300 m, e Pflanzedecki in Form vu alpine Matte het s bis 3.400 m, bis in d Glätscherregion ufe wagst zem Byschpel s Gletscherglinseli. In dr Dallage wäre Räbe aaböue, sogar Kaktus un Palme findet mer do. D Nordweschtsyte isch bregt vu me chielere Klima, do lyt d Waldgränze vylmol unterhalb vu 2000 Meter. Alpwirtschaft ischt nue in eme chlaine Dail vum Biet megli.

Vu Dier het s do zem Byschpel dr Schtaibock un dr Bartgyyr, wu beedi wideryyburgeret wore sin.

Wichtigi Gipfel vum Mont-Blanc-Massiv

1. Mont Blanc/Monte Bianco (4.810 m)
2. Mont Maudit (4.465 m)
3. Dôme du Goûter (4.304 m)
4. Mont Blanc du Tacul (4.248 m)
5. Grandes Jorasses (4.208 m)
6. Aiguille Verte (4.122 m)
7. Aiguille Blanche de Peuterey (4.112 m)
8. Aiguille de Bionnassay (4.052 m)
9. Dôme de Rochefort (4.015 m)
10. Dent du Géant/Dente del Gigante (4.013 m)
11. Les Droites (4.000 m)
12. Mont Mallet (3.989 m)
13. Aiguille de Trélatête (3.930 m)
14. Aiguille d’Argentière (3.901 m)
15. Aiguille du Midi (3.842 m)
16. Grand Capucin (3.838 m)
17. Mont Dolent (3.823 m)
18. Aiguilles des Glaciers (3.817 m)
19. Aiguille Noire de Peuterey (3.773 m)
20. Aiguille du Dru (3.754 m)
21. Aiguille de l’A Neuve (3.753 m)
22. Dômes de Miage (3.673 m)
23. Aiguille de Blaitière (3.522 m)

Hitte

S Biet isch erschlosse mit e Hufe gwirtschaftete alpine Schutzhitte vu dr alpine Verain Club Alpin Français, Club Alpino Italiano un Schwyzer Alpe-Club. Mer chännt unter anderem die Hitte:

• Refuge du Goûter (3.817 m)
• Refuge des Cosmiques (3.613 m)
• Cabane du Trient (3.170 m)
• Refuge de Tête Rousse (3.167 m)
• Refuge des Grands Mulets (3.051 m)
• Refuge d’Argentière (2.771 m)
• Refuge des Conscrits (2.602 m)

Derzue het s verschideni Biwakschachtle un nit gwirtschafteti Hitte, di hegscht dervu s Refuge Vallot uf ere Hechi vu 4.362 m ist.

• 
  Di stark verglätscheret Nordsyte vum Mont Blanc
• 
  dr Mont-Blanc iber Chamonix-Mont-Blanc
• 
  di zäntral Mont-Blanc-Gruppe vu Norde
• 
  dr Mont Dolent

Literatur

• Hartmut Eberlein: Alpenvereinsführer Mont-Blanc-Gruppe. 7. Auflage. Bergverlag Rudolf Rother, München 1991. ISBN 3-7633-2412-7
• Jürgen F. von Raumer, François Bussy: Mont Blanc and Aiguilles Rouges – Geology of their polymetamorphic Basement (External Massifs, Western Alps, France-Switzerland) (Mémoirs de Géologie (Lausanne) 42). 2004. 210 S. online, inkl. separat downloadbare farbige geologische Charte

Weblink

 Commons: Mont-Blanc-Gruppe – Album mit Multimediadateie

• Mont-Blanc-Gruppe uf alpenvereinaktiv.com
• Montblanc-Gruppe unter outdooractive
• Mont-Blanc-Gruppe uf deine-berge.de

Fueßnote

Dä Artikel basiert uff ere fräie Übersetzig vu dere Version vum Artikel „Mont-Blanc-Gruppe“ vu de dütsche Wikipedia. E Liste vu de Autore un Versione isch do z finde.