Meinrad vu Einsidlä

Dialäkt: Züridütsch (See)

De Meinrad vo Einsidle OSB (* um 797 i de Geged vo Sülche (bi Rotteburg, Württeberg); † 21. Januar 861 in Einsidle) isch en Eremit gsii und gilt hüt i de katholische Chile als Heilige. Uf ihn gaat d Gründig vom Chloschter Einsidle zrugg.

s Chlouschter Einsidlä

d Kapelle St. Meinrad uf em Etzelpass

De Meinrad (uursprünglich Meginrat), dr Legende naa us dr Familie vo de Grafe vo Hohezollere, isch a dr Chloschterschuel vo dr Benediktinerabtei Riichenau im Bodesee vo de Äbt Haito und Erlebald underrichtet worde. Er isch öpe 25 Johr alt gsi, woner in Orde iiträte und Mönch worde isch. Noch a paar Johr uf de Riichenau und i dr aagschlossne Priorei vo Babinchowa, bim hütige Bänke, damols am obere Zürisee, hät er sich für es eremitischs Läbe entschlosse und hät sich 828 a d Häng vom Etzel zruggzoge. Er hät e wundertätigi Figur vo de Muettergottes, wo ihm d Äbtissin Hildegard vo Züri gschänkt hät, mit sich träit. Im Jahr 835 isch er vom Etzelpass ewegg und wyter in 'Finschtre Wald' ine zoge. Er söll a däre Schtell, wo hüt d Gnadekapelle i dr Chloschterchile vom Chloschter Einsidle schtaht, e Klause und e Kapelle baut haa, zum i dr Einsidelei Gott z diene (drum dr Ortsname Einsidle).

Dr Saag naa isch dr Meinrad am 21. Januar 861 vo zwei Landschtriicher erschlage worde, wo d Schätz wöle händ, wo im Heiligtum vo gläubige Pilger anegleit worde sind. Druufhii sölled zwee Raabe d Mörder bis uf Züri verfolgt haa und so händ die zwee Röiber vor Gricht gfüehrt wärde chöne. Us dem Grund sind uf em Eisidler Chloschter- und Dorf-Wappe zwee Raabe abbildet.

Während de folgende achtzg Johr isch d Klause nie ohni eine oder mehreri Einsidler gsii, wo em Biischpiil vom Meinrad gfolgt sind. Eine vo ihne, de Eberhard, vorher Probscht vo Strassburg, hät es Chloschter und e Chile baue loo. Er isch denn au dr erschti Abt vo dem Chloschter worde.

Literatur

• Matthias Becher: Richwin. In: Neue Deutsche Biographie (NDB). Band 21, Duncker & Humblot, Berlin 2003, ISBN 3-428-11202-4, S. 546. (Erwähnung)
• Franz Xaver Bischof: Meinrad. In: Neue Deutsche Biographie (NDB). Band 16, Duncker & Humblot, Berlin 1990, ISBN 3-428-00197-4, S. 680.
• Bruno W. Häuptli: Meinrad (Meginratus) von Einsiedeln. In: Biographisch-Bibliographisches Kirchenlexikon (BBKL). Band 22, Nordhausen 2003, ISBN 3-88309-133-2, Sp. 829–832.
• Gregor Jäggi: Meinrad. In: Historisches Lexikon vo dr Schwiiz.
• Gerold Meyer von Knonau: Meinrad. In: Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Band 21, Duncker & Humblot, Leipzig 1885, S. 238 f.
• Franz Quarthal: Der heilige Meinrad und der Sülchgau. In: Ulrich Sieber (Hrsg.): Ortsnamenforschung in Südwestdeutschland. Universität Stuttgart, Stuttgart 2000, ISBN 3-926269-31-6, S. 68–102 (Volltext (Site cha nüme abgrüeft wärde; Suche im Webarchiv)[1] [2] Vorlage:Toter Link/elib.uni-stuttgart.de)
• Odilo Ringholz: Die Ausbreitung der Verehrung des hl. Meinrad, in: Schweizerisches Archiv für Volkskunde. 4. Jg. 1900, S. 85 ff. doi:10.5169/seals-110058

Weblink

 Commons: Heilige Meinrad – Sammlig vo Multimediadateie

• Meinrad von Einsiedeln im Heiligelexikon (heiligenlexikon.de)
• Der heilige Meinrad und Die Geschichte zwei Abschnitt mit Imfos öber de heilig Meinrad uf klosterplatz.com
• Geschichte des Klosters Einsiedeln uf de alte Website vom Chloschter Einsidle (Memento vom 10. März 2007 im Internet Archive)

Fuessnote

Dä Artikel basiert uff ere fräie Übersetzig vum Artikel „Meinrad_von_Einsiedeln“ vu de dütsche Wikipedia. E Liste vu de Autore un Versione isch do z finde.